สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องของความรู้สึกข้างในอยากมาระบายให้ฟัง
เราอายุ 27 แล้ว ยังไม่มีแฟน ชีวิตไม่ค่อยมีเพื่อน ทำงานอยู่บ้าน ดูแล้วชีวิตมันจำเจมาก ไม่ค่อยได้ออกไปไหน เพื่อนที่มีก็กระจายแยกย้ายกันไป แต่ละวันชีวิตของเราไม่เคยเจอคนใหม่ๆ มีชีวิตที่แสนธรรมดา ครอบครัวของเราก็อบอุ่นนะ พ่อแม่จะห่วงเรามาก พี่ๆก็ไปทำงานต่างจังหวัดหมด ก็มีแค่เราที่อยู่ดูแลท่าน ตามจริงเราก็อยากออกไปเผชิญโลกกว้าง อยากลองไปทำงานออฟฟิต อยากมีชีวิตที่อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย ทุกอย่างที่เราอยากทำก็เป็นได้แค่ความคิด เราพูดกับตัวเองว่า "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร" เราอยากไปไหน พ่อแม่ก็จะห่วงตลอด หนึ่งๆปี อยากหยุดร้านไปเที่ยวต่างจังหวัดหาเพื่อนบ้าง แต่แม่ก็ไม่ให้ไป ด้วยเหตุผลที่ว่าใครจะดูแลร้าน ซึ่งเราว่างแผนเคลี่ยร์ทุกอย่างให้เสร็จ เผื่อเราจะปิดร้านไปเยี่ยมเพื่อน แต่เราก็ไม่ได้ไป ถามว่าทำไมเราไม่ดื้อ ไม่ทำตามใจเราเอง มีหลายครั้งที่เราอยากไปไหนมาไหน แต่เราก็ติดอยู่ที่พ่อกับแม่ จนเพื่อนอาจว่าเราเป็นคนอยู่กรอบ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่แย่นะ ทำให้เราไม่ค่อยเป็นผู้ใหญ่ และแน่นอนแหละ พ่อแม่มองเราเป็นเด็กตลอดเวลา 27 ปีที่ผ่านมา เราไม่เคยไปเที่ยวกลางคืน ไม่เคยกินเหล้า เรื่องการแต่งตัวหรอก เสียยึดกางเกงยีนส์ก็ว่าดูดีสุดแล้ว เราไม่มีสังคม เหงานะ เบื่อด้วย ไปไหนมาไหนก็ไม่ได้ ไม่อนุญาติสักที แม่บอกว่า แม่จะไม่ห่วงเราก็ต่อเมื่อเรามีครอบครัว เราอยู่แต่บ้านจะมีใครหลงมาเนี่ย ชีวิตฉันมันช่างไม่มีสีสันเราซะเลย วัยรุ่นก็ไม่มีอะไร ผ่านไปด้วยความเงียบเหงา แต่ก็ไม่เป็นไรนะ อยู่ดูแลพ่อแม่ไปแบบนี้ก็ดี ไม่ได้ไปไหนก็ไม่เป็นไร ไม่อยากขัดใจให้ท่านเป็นห่วง เพราะเราคิดว่า เรามีเวลาเที่ยวอีกเยอะ อะไรที่ทำให้ท่านสบายใจเราก็จะทำก่อน ไม่รู้ว่าชีวิตจะมีวันพรุ่งนี้ถึงเมื่อไร เราอาจจะลาโลกนี้ก่อนท่าน หรือท่านต้องจากเราไปก่อน เราอยากทำให้พ่อแม่สบายใจกับเราที่สุข ถึงไม่ได้มีเงินทองให้ท่านให้สุชสบายมากมาย ขอเป็นคนที่ท่านสบายใจไม่ต้องกังวลเเละห่วงเรา ใครที่อยู่กับพ่อแม่ ดูแลท่านดีๆนะ อะไรที่เราสุขใจแล้วท่านทุกข์ใจก็อย่าทำเลย หาความสุขให้ท่านให้มากที่สุด ความสุขของเราเอาไว้ที่หลังดีกว่า เราอาจมีเวลาอีกเยอะที่จะทำอะไรตามใจของเรา (เขียนไปเขียนมา มันก็เหมือนการปลอบใจตัวเองใช่มั้ย แต่เรามีความสุขนะ ที่เห็นท่านสบายใจ ถึงเราจะเหงา ฮ่าๆ ^____^) ขอบคุณนะที่อ่าน