คือเรา เป็นลูกคนสุดท้องคนบ้าน เรามีพี่สามคน แต่จิงๆแล้วเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของบ้านนี้หลอกค่ะ เรารู้ตอนประมาณปีสี่ จิงๆแล้วก่อนน่าที่เราจะรู้ความจิงเราก็ได้เฉยๆค่ะมีความสุขไปตามประสาเด็กๆใครพูดเราไม่เหมือนคนที่บ้านเราก็ไม่ได้สนใจค่ะ พอต่อมาเรื่อยๆตอนปีสี่เราไปเปิดอ่านในใบเกิดแล้วเราก็รู้ความจิงว่าเราเป็นลูกของญาติเราคนนึงซึ่งเป็นหลานของแม่ที่เลี้ยงเรามาพูดง่ายๆคือ ยายทวดของเรามีลูกคือแม่ที่เลี้ยงเรามาเราขอเรียกว่าแม่เป้นะค่ะ แม่เป้มีพี่สาวคนนึงนั้นคือยายของเรา ยายเราเสียตั้งแต่แม่แท้ๆของเรายังเล็กๆ เราเรียกแม่แท้ว่าบีนะค่ะ หลังจากที่เรารู้ความจิงเราก็น้อยใจบ้างที่เราไม่ใช่ลูฏแท้ๆแล้วหลังจากที่เรารู้ความจิงมันทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรกับครอบครัวเลยเรากลายเป็นคนเงียบๆ แต่ปัญหาตอนนั้นมันยังไม่หนักมาก แต่โตมาเรื่อยๆเราถูกเปรียบเทียบกับพี่ๆ ที่เป็นลูกแท้ๆของแม่ ทำให้เราคิดว่าเราไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่เราเลยไม่ดีสักอย่าง  เราน้อยใจมากค่ะ  เวลาเราถูกเปรียบเทียบกับพี่ เราถูกเปรียบเทียบมาโดยตลอดค่ะเพื่อนมักจะชอบถามเราว่าทำเราไม่เห็นตาเหมือนใครในบ้าน ทำไมเราไม่เห็นสวยเหมือนพี่ๆ มันเป็นคำถามที่เราอยากจะนอกออกไปจากโลกนี้มากค่ะ  เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้กับใครฟังเพราะเรากลัวที่จะเสียความรู้สึก เราเป็นที่ไว้ใจคนยากด้วยค่ะ จนตอนช่วงม หนึ่งเรารู้สึกว่ามันไม่ไหวจิงๆต้องการใครสักคนให้ระบาย เราเลยเลือกที่จะบอกความจิงกับเพื่อนที่เรารักและสนิทมาก เขาบอกเราว่าไม่เป็นไรแกอดทนเอาไว้ทุกอย่างจะดีขึ้น แล้วเขาก็บอกเราว่าจิงแล้วเค้ารู้เรื่องที่เราไม่ใช่ลูกแท้ๆนานแล้ว เราเลยถามเค้ากลับไปว่ารู้ได้ยังๆไง เค้าบอกว่าพี่สาวของเค้าเป็นคนบอก  ปล.พี่สาวของเรากับพี่สาวของเค้าเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน เค้าบอกเราว่าแกก็รู้ว่าพี่สาวของเราเป็นเพื่อนกันแล้วพี่แกจะไม่บอกอะไรเพื่อนหน่อยหลอ คือวินาทีนั้นเราเสียใจมากค่ะคือพี่ของเราเค้าไม่เห็นเราเป็นน้องเค้าหลอ วันนี้เราเสียใจมากจิงๆค่ะ พอผ่านมาเรื่อยๆปัญหาของเราก็มากขึ้นเหมือนไม่มีใครเข้าใจเราบ้างเลยตอนนี้เราเหมือนตัวคนเดียวไม่มีใครเข้าใจเราไม่มีใครฟังเราบ้างเลย เราเคยทะเลาะกับแม่จนหนีออกจากบ้านค่ะ ตอนที่เราหนีออกจากบ้านเราได้ติดต่อกับแม่บีที่ไม่เคยติดต่อกันมาประมาณ 10 กว่าปี เราพักอยู่ที่บ้านอา ตอนแรกแม่บีก็เหมือนจะเข้าใจเราว่าทำไมเราถึงหนีออกจากบ้าน อาเราบอกว่าเราจะอยู่ที่นี้นานแค่ไหนก้ได้แต่จะพาไปขอโทษแม่เป้ก่อน เรายังไม่พร้อมที่จะเจอน่าแม่เป้เราเลยอธิบายให้แม่บีฟัง แต่แม่บีไม่เข้าใจเรา ต่อว่าเราใช้ภาษาคำหยาบๆ เราเสียใจมากที่แม่เป็นอารมร้อนขนาดนี้ หลังจากนั้นเี่ก็ไม่ได้ติดต่อกับแม่บีเลย จนเรากลับมาอยู่ที่บ้านเหมือนแม่เป้จะเข้าใจเรามากขึ้น ยอมรับฟังเรามากขึ้น เรารู้สึกดีใจที่แม่เป้ยอมฟังเราบ้าง จนมาตอนนี้เหมือนแม่จะกลับมาเป็นคนเดิมไม่เข้าใจเรา เอาเราไปเปรียบกับลูกแม่เหมือนเดิม เราเสียใจมาก เวลาเรามีปัญหาเราไม่รู้จะปรึกษาใคร เหมือนชีวิตนี้ไม่มีใครรักเราจิงและที่เราไม่เข้าใจสุดเลยคือ แม่ชอบพูดด่าคำหยาบกับเราแต่กับลูกของไม่เคย เราโดนทุกอย่างงค่ะ ไม้แขวนเสื้อ สายไฟ ไม้ขนไก่ ตบน่า หรือถีบ เราโดนมาหมดแล้วแต่กับลูกแท้ๆของแม่ไม่กล้าที่จะทำอะไรรุนแรงแบบนี้ เราไม่เข้าใจว่าเราทำตัวไม่ดีหรือเพราะเราไม่ใช่ลูกแม่ ตอนนี้เราเหนื่อยมากค่ะ  เราเหนื่อยที่เราเรียนหนัก แล้วเราก็เหนื่อยที่ไม่มีใครเข้าใจเรา เราเหนื่อยที่เราเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ได้ ตอนนี้เราเหมือนไม่เคยเลยจิงๆ เราปัญหาอะไรเราไม่กล้าที่จะเล่าให้ฟังทั้งนั่น