ผมจะเล่าอะไรให้คุณฟังถึงผลของโครงการนี้สักเรื่องนะ มันเป็นเรื่องของผมเองนี่แหล่ะ ครอบครัวของผมเองนี่หล่ะ ฟังเอาไว้ ถ้ามีสมองก็คิดตาม

ด้วย   ย้อนไปเมื่อปี 2546 ตอนที่ผมยังเรียนปีสาม ช่วงปิดเทอมฤดูร้อน แม่ของผมได้กู้เงินจากกองทุนหมู่บ้านละ 1 ล้าน มา 2 หมื่นบาท แล้วซื้อ

ของเพื่อนำไปขายที่จังหวัดบุรีรัมย์ ในงานบุญอะไรสักอย่างซึ่งผมจำไม่ได้ เพราะผมเรียน summer อยู่ แม่กลับมาพร้อมเงิน 5 หมื่น เอาเงิน 1.5

หมื่นไปดาวน์มอเตอร์ไซด์ให้ผม จากนั้นผมจึงเริ่มหางานทำ โดยการสอนพิเศษ เริ่มจากทีละคน นานเข้าเป็นปี ก็เป็น 2 คน สามคน จนเรียนจบ แล้ว

เรียนต่อปริญญาโท ระหว่างนั้นก็ได้มอไซด์คันนี้แหล่ะ ที่ช่วยให้ผมทำงานหาเงินได้เรียนจนจบ โดยแม่คอยช่วยส่วนหนึ่ง ในระหว่างนั้นครอบครัวแม้

จะลำบาก แต่ก็ได้เงินจากกองทุนที่แม่คอยกู้มาหมุนซื้อของตลอด เพราะบางช่วงขายไม่ดีก็ต้องเอาเงินใช้หมดไม่มีเงินซื้อของ พอใกล้เทศกาล

หรือช่วงไฮ ก็กู้เงินไปซื้อของเพิ่ม หมดเทศกาลก็จ่ายคืน แม่กู้อยู่ 4 ปี จากวงเงินเริ่มต้น 2 หมื่น ก่อนที่แม่จะหยุดกู้ แม่สามารถกู้ได้ถึง 5 หมื่น เพราะ

ไม่เคยเบี้ยวหนี้ คนจนกลัวตำรวจ กลัวการทำผิดกฏหมาย และรู้ว่าการเบี้ยวเงินหลวงรับรองจบไม่สวย คนจนกลัวมากเค้าไม่หัวหมอเหมือนคนมีการ

ศึกษาแบบ จขกท.ครับ ทุกวันนี้จากมอไซด์คันนั้น ผมสามารถหาเลี้ยงชีพได้ หาเลี้ยงครอบครัวได้ แม่ผมทุกวันนี้ไม่กู้แล้วครับ ท่านอยู่บ้านค้าขาย

สบายๆ ลูกๆทุกคนทำงานทำการ เลี้ยงท่านได้สบาย แม้ไม่ต้องค้าขายแล้ว เพียงแต่ท่านเป็นคนขยัน หยุดทำงานไม่ได้ แถมยังขายของเก็บเงินได้

เป็นกอบเป็นกำมากกว่าผมซะอีก โอกาศของครอบครัวผม โอกาสของชีวิตผม แม้พูดไม่ได้เต็มปากว่าเป็นเพราะโครงการนี้ 100 % แต่จะพูดว่าได้

โครงการนี้ช่วยเสริมส่งให้ครอบครัวผมรอดพ้นจากสถานการณ์ที่ย่ำแย่ในวันก่อน สามารถดำรงอยู่ได้โดยไม่เป็นภาระของสังคมในวันนี้ มันคือความ

จริงแท้แน่นอน เพราะมอไซด์คันนั้นยังคงใช้งานได้ดีแม้ผ่านมา 10 ปีแล้ว ผมจำได้แม่น จำได้ดี จำได้ไม่เคยลืม เพราะมันคือจุดเริ่มต้นให้ผมเริ่ม

ทำงานหาเงินด้วยตัวเอง  ทำไมคนที่เริ่มต้นนโยบายดีๆแบบนี้ ต้องมาถูกพวกทหารที่ไม่เคยทำอะไรให้ประชาชนเลยรัฐประหาร แล้วยังยึดทรัพย์อีก

ทำร้าย ทำลายครอบครัวเค้าไม่จบไม่สิ้นอีก ประเทศนี้ความยุติธรรมอยู่ตรงไหน นี่ผมยังไม่พูดถึง 30 บาทรักษาทุกโรคนะ กลัวว่า จขกท. จะคลั่งซะ

ก่อน