นี้เป็นกระทู้เล่าเรื่องแรกของผมหากผิดพลาดอะไรก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ สืบเนื่องจากกระทู้ที่แล้วได้ตั้งถามเกี่ยวปฏิบัติการครั้งนี้แต่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ผมจึงได้ไปค้นคว้าข้อมูลมา ปฏิบัติการณ์ครั้งนี้นั้นพ่อผมได้ร่วมด้วย และได้ข้อมูลสำคัญที่นำมาเขียนจากบรรดานายทหารที่พอรู้จัก เพื่อนพ่อ และจ่าดำที่ค่ายสรรพสิทธิประสงค์ เรื่องปฏิบัติการณ์ครั้งนี้ผมไม่ได้โกหกแต่งขึ้นมา เพียงแต่อยากจะบอกเล่าให้ผู้คนได้รับรู้ หากจะขอหลักฐาน ผมไม่มีให้ แต่ทหารสูงวัยที่ค่ายสรรพสิทธิฯ และคนแก่ที่บ้านหนองแสง อำเภอบุณฑริก ย่อมต้องมีคนรู้เรื่องแน่นอน เอาหล่ะเริ่มเล่านะครับ
เหตุการณ์เกิดประมาณปี พศ 2530-2531ผู้ให้ข้อมูลแก่แล้วจำปีไม่ค่อยได้ ตอนนั้นลาวแดงมีอิทธิพลอยู่บริเวณปากเซ ติดกับอุทธยานแห่งชาติ
ภูจองนายอย จังหวัดอุบลราชธานี และได้ลักลอบตัดไม้ ล่าสัตว์ และธุรกิจผิดกฏหมาย และได้มีเหตุกระทบกระทั่งกับ ตชด ไทยหลายครั้ง ฝ่ายลาวแดง
จึงได้ส่งทหารเข้ามาโจมตีค่าย ตชต ไทยบริเวณอำเภอน้ำยืนติดกับอุทธยานแห่งชาติภูจองนายอย โดยได้เดินทางเข้ามาทางช่องเขาบ้านหนองแสง อำเภอบุณฑริก ผ่านสนามบินลับร้างของอมริกาช่วงสงครามเวียดนาม ซึ่งบริเวณนั้นมีเทือกเขาพนมดงรักกั้นเขตแดน มีทิวเขาสลับซับซ้อน มีป่าทึบซึ่งสมัยนั้น
อุดมสมบูรณ์มาก ง่ายแก่การซ่อนพรางตัว
จากแผนที่การเดินทางเข้าตีของฝ่ายลาวแดงใกล้พอสมควร แต่จะทำอย่างไรไม่ให้ถูกสงสัยและตรวจพบ มันเป็นอย่างนี้ครับ ทหารลาวแดงแต่งตัวเป็นชาวบ้านพกอุปกรณ์หาของป่าและกระสอบซึ่งข้างในซ่อนปืนไว้ เข้ามาในป่าอุทธยานภูจองนายอย ไม่ใกล้ไม่ไกลจากค่าย ตชด แล้วฝังดินไว้ เข้ามาที่ละสี่ห้าคน ฝังไว้แล้วกลับ ใช้เวลาห้าหกวันได้ เรื่องนี้นั้นชาวบ้านรู้แต่ไม่บอกทหาร เพราะตชดชอบไปยิงวัวควายของเขาไปกิน ทำให้ชาวบ้านไม่พอใจ ภายหลังเกิดเหตุการณ์จึงได้มาบอกกับตำรวจ
ในวันก่อนโจมตีนั้นฝ่ายลาวได้แบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆเข้ามาค้างแรมในป่า และวันโจมตีก็มีมาเสริมอีกรวมทั้งหมดประมาณ60คนมาขุดปืนที่ซ่อนไว้ และเข้าโจมตีค่ายตชดบนเขาเล็กๆที่อำเภอน้ำยืนรอยต่ออำเภอบุณฑริก ซึ่งมีประมาณ50คนได้ แต่ผมไม่สามารถระบุได้ว่าอยู่ที่เขาไหน ในเวลากลางวันแสกๆบ่ายสองโมง ซึ่งฝ่าย ตชด ไม่ได้มีการเตรียมตัวใดๆทั้งสิ้น บางคนนอนพักผ่อน บางคนล้อมวงกินข้าว ถูกล้อมยิงสังหารอย่างเลือดเย็น ฝ่ายตชดได้สู้สุดกำลังความสามารถ และได้วิทยุติดต่อขอความช่วยเหลือไปยังค่ายสรรพสิทธิประสงค์ อำเภอวารินชำราบ ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร ตามแผนที่
ซึ่งค่ายสรรพสิทธิก็มีรถบรรทุกทหารไม่กี่คัน และต้องใช้เวลาพอสมควรในการระดมพลเสร็จแล้วจึงส่งทหารไปช่วย และทางผู้บัญชาการได้สั่งให้พ่อผมนำเอาถังไปดักบริเวณช่องเขาบ้านหนองแสงทางถอยของฝ่ายลาว แต่ทหารในขณะนั้นไม่มีรถบรรทุกรถถังใช้งานเอง ต้องใช้ของ องค์การ รสพ ซึ่งรถเทรลเลอร์ของ รสพ ที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่จังหวัดหนองคาย จึงได้มีการขอรถเทรลเลอร์อย่างเร่งด่วนซึ่งมีจำนวนเพียง3คัน ให้ใช้เส้นทางเลียบแม่น้ำโขง ซึ่งไม่ค่อยมีรถ เดินทางไม่หยุดพัก ดังแผนที่
ผมก็ระบุแน่ชัดไม่ได้ว่าเป็นถนนสายไหน แต่เขาบอกเป็นสายเลียบแม่น้ำโขง รสพ ซึ่งเป็นพระเอกของงานนี้ออกเดินทางในเวลาบ่ายสามโมง จนมาถึงค่ายสรรพสิทธิฯในเวลาสามทุ่ม ซึ่งทหารได้นำรถถัง3คันขึ้นเนินเตรียมเทียบขึ้นหางเทรลเลอร์ เมื่อ รสพ มาถึงรถถังM41 walking bulldogก็ขึ้นหางเทรลเลอร์โดยมีพ่อผมนำขบวน นั่งไปกับคุณลุงพงษ์คนขับ ซึ่งปัจจุบันตายแล้ว โดยมีคำสั่งขนส่งเร่งด่วนไม่ลดปืนกลและเสาวิทยุ ถ้าเจอสายไฟของการไฟฟ้าที่ห้อยต่ำๆผ่านไม่ได้ก็ชนเกี่ยวให้ขาดเลย โดยมีรถบรรทุกทหารตามไปด้วย การเดินทางตามแผนที่ครับ
ใช้เวลาเดินทางระยะหนึ่ง ประมาณสี่ทุ่มกว่าๆก็ถึง ซึ่งฝ่ายลาวได้ถอยกำลังจะผ่านเข้าช่องเขาอยู่แล้ว แต่ทางทหารไทยตรวจพบเสียก่อน พ่อผมจึงได้สั่งปืนใหญ่รถถังยิงดักทางออกของช่องเขาเพื่อกันฝ่ายลาวถอยไปได้ ยิงบนหางเทรลเลอร์เลย ยิงไปปลดโซ่ที่ล๊อคกับหางเทรลเลอร์ไป เมื่อรถถังลงมาได้ ก็ได้นำทหารไทยบุกขยี้ยิงถล่มพวกลาวแดง การโจมตีมีไปจนเกือบๆตีสามจึงเบาบางลง มียิงบ้างประปราย พอรุ่งสางจึงเข้าเคลียพื้นที่ ฝ่ายลาวเสียชีวิต60กว่าศพ อาจจะเล็ดลอดกลับไปได้เล็กน้อย
บริเวณช่องเขาบ้านหนองแสงที่ทำการรบครับ
M41ที่ทำการโจมตีครับ
ส่วนตชด ไทยนั้นตายมากกว่า50นาย รถขนศพเข้าไปไม่ได้เนื่องจากอยู่ในป่า จึงใช้รถอิแต๊นท์ของชาวบ้านขนออกมา สภาพศพบางคนยังนุ่งผ้าขาวม้า บางคนข้าวยังคาปาก น่าสลดใจมากครับ ถูกรุมยิงโดยไร้ทางสู้เลย
บางคนเขาเล่าว่าภรรยาของตชดเหล่านั้น ที่อยู่กันเป็นแฟลต นี่กลายเป็นแฟลตแม่ม่ายเลย ขอไว้อาลัยให้ด้วยครับ
ขอเพิ่มข้อมูลเล็กน้อยเพิ่งได้มาใหม่ เมื่อยิงโจมตี ตชด ไทยเสร็จ พวกลาวได้ใช้ไมโครโฟนค่ายประกาศลงจากเขาว่า อย่าเอา ตชดยโสธรมาสู้กับพวกเขา อ่อนฝึก!!! ผบ.เลยโกรธอย่างยิ่งสั่งยิงถล่มทางกลับของลาวให้ได้ไม่ให้พวกมันได้กลับประเทศ และได้มีการขนส่งรถถังตลอดคืนโดยพวกลุง รสพ ชุดเก่า รวมรถถังที่ลงทั้งหมด3รอบ พวกลุงๆสุดยอดมากขับกันไม่พักผ่อนตลอดทั้งวันทั้งคืน โดยตอนสายอีกวันกำลังเสริมจากโคราชมาถึงแต่รบเสร็จแล้ว และผู้ให้ข้อมูลยังบอกอีกว่าบริเวณสนามบินลับอเมริกาบ้านหนองแสงนั้นใหญ่มาก อย่างกับเอเรีย51เลยทีเดียว(เกินจริงไปหน่อย)ใครอยู่แถวนั้นกรุณาถ่ายรูปมาให้ผมชมหน่อยครับ
เรื่องเสริมเล็กน้อยจากคำบอกเล่า ที่ค่ายสรรพสิทธิประสงค์แต่ก่อนมีรถถังM41คันหนึ่งเก่ามากและมีอาถรรพ์ เรียกว่าเสด็จปู่ หากตอนขนย้ายมีคนพูดหรือทำไม่ดี เสด็จปู่จะไม่ยอมไป เทรลเลอร์ที่บรรทุกก็จะสตาร์ทไม่ติด มีครั้งหนึ่งขณะเสด็จปู่บนหางเทรลเลอร์เตรียมเดินทางไปฝึก มีรถบัสคันหนึ่งขับตามมาและตะโกนด่า รถถังเกะกะจิงโว้ย แล้วขณะที่รถบัสกำลังกำลังจะแซง ปืนใหญ่ของเสด็จปู่ที่ปกติต้องล๊อคไว้กับตัวรถ กลับหันไปฟาดรถบัส ตายคาที่ เรื่องนี้ต้องใจวิจารณญาณในการอ่าน
ปัจจุบันเสด็จปู่ไปอยู่ที่ค่ายสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช จังหวัดร้อยเอ็ด ลองไปดูได้ครับ เวลาจะนำรถถังไปฝึก ต้องอัญเชิญรถเสด็จปู่ไปด้วย ถึงแม้เครื่องข้างในจะพังหมดแล้วก็เถอะ เอาเสด็จปู่ใส่เทรลเลอร์ไปจอดเป็นมิ่งขวัญกำลังใจ
จบแล้วครับขอบคุณที่อ่าน หากมรเรื่องใดๆจะสอบถามเชิญได้ ถ้าตอบได้จะตอบครับ
ปฏิบัติการณ์ลับ ไทยรบลาวแดง เรื่องจริงที่ไม่เปิดเผย
เหตุการณ์เกิดประมาณปี พศ 2530-2531ผู้ให้ข้อมูลแก่แล้วจำปีไม่ค่อยได้ ตอนนั้นลาวแดงมีอิทธิพลอยู่บริเวณปากเซ ติดกับอุทธยานแห่งชาติ
ภูจองนายอย จังหวัดอุบลราชธานี และได้ลักลอบตัดไม้ ล่าสัตว์ และธุรกิจผิดกฏหมาย และได้มีเหตุกระทบกระทั่งกับ ตชด ไทยหลายครั้ง ฝ่ายลาวแดง
จึงได้ส่งทหารเข้ามาโจมตีค่าย ตชต ไทยบริเวณอำเภอน้ำยืนติดกับอุทธยานแห่งชาติภูจองนายอย โดยได้เดินทางเข้ามาทางช่องเขาบ้านหนองแสง อำเภอบุณฑริก ผ่านสนามบินลับร้างของอมริกาช่วงสงครามเวียดนาม ซึ่งบริเวณนั้นมีเทือกเขาพนมดงรักกั้นเขตแดน มีทิวเขาสลับซับซ้อน มีป่าทึบซึ่งสมัยนั้น
อุดมสมบูรณ์มาก ง่ายแก่การซ่อนพรางตัว
จากแผนที่การเดินทางเข้าตีของฝ่ายลาวแดงใกล้พอสมควร แต่จะทำอย่างไรไม่ให้ถูกสงสัยและตรวจพบ มันเป็นอย่างนี้ครับ ทหารลาวแดงแต่งตัวเป็นชาวบ้านพกอุปกรณ์หาของป่าและกระสอบซึ่งข้างในซ่อนปืนไว้ เข้ามาในป่าอุทธยานภูจองนายอย ไม่ใกล้ไม่ไกลจากค่าย ตชด แล้วฝังดินไว้ เข้ามาที่ละสี่ห้าคน ฝังไว้แล้วกลับ ใช้เวลาห้าหกวันได้ เรื่องนี้นั้นชาวบ้านรู้แต่ไม่บอกทหาร เพราะตชดชอบไปยิงวัวควายของเขาไปกิน ทำให้ชาวบ้านไม่พอใจ ภายหลังเกิดเหตุการณ์จึงได้มาบอกกับตำรวจ
ในวันก่อนโจมตีนั้นฝ่ายลาวได้แบ่งเป็นกลุ่มเล็กๆเข้ามาค้างแรมในป่า และวันโจมตีก็มีมาเสริมอีกรวมทั้งหมดประมาณ60คนมาขุดปืนที่ซ่อนไว้ และเข้าโจมตีค่ายตชดบนเขาเล็กๆที่อำเภอน้ำยืนรอยต่ออำเภอบุณฑริก ซึ่งมีประมาณ50คนได้ แต่ผมไม่สามารถระบุได้ว่าอยู่ที่เขาไหน ในเวลากลางวันแสกๆบ่ายสองโมง ซึ่งฝ่าย ตชด ไม่ได้มีการเตรียมตัวใดๆทั้งสิ้น บางคนนอนพักผ่อน บางคนล้อมวงกินข้าว ถูกล้อมยิงสังหารอย่างเลือดเย็น ฝ่ายตชดได้สู้สุดกำลังความสามารถ และได้วิทยุติดต่อขอความช่วยเหลือไปยังค่ายสรรพสิทธิประสงค์ อำเภอวารินชำราบ ซึ่งอยู่ไกลพอสมควร ตามแผนที่
ซึ่งค่ายสรรพสิทธิก็มีรถบรรทุกทหารไม่กี่คัน และต้องใช้เวลาพอสมควรในการระดมพลเสร็จแล้วจึงส่งทหารไปช่วย และทางผู้บัญชาการได้สั่งให้พ่อผมนำเอาถังไปดักบริเวณช่องเขาบ้านหนองแสงทางถอยของฝ่ายลาว แต่ทหารในขณะนั้นไม่มีรถบรรทุกรถถังใช้งานเอง ต้องใช้ของ องค์การ รสพ ซึ่งรถเทรลเลอร์ของ รสพ ที่ใกล้ที่สุดอยู่ที่จังหวัดหนองคาย จึงได้มีการขอรถเทรลเลอร์อย่างเร่งด่วนซึ่งมีจำนวนเพียง3คัน ให้ใช้เส้นทางเลียบแม่น้ำโขง ซึ่งไม่ค่อยมีรถ เดินทางไม่หยุดพัก ดังแผนที่
ผมก็ระบุแน่ชัดไม่ได้ว่าเป็นถนนสายไหน แต่เขาบอกเป็นสายเลียบแม่น้ำโขง รสพ ซึ่งเป็นพระเอกของงานนี้ออกเดินทางในเวลาบ่ายสามโมง จนมาถึงค่ายสรรพสิทธิฯในเวลาสามทุ่ม ซึ่งทหารได้นำรถถัง3คันขึ้นเนินเตรียมเทียบขึ้นหางเทรลเลอร์ เมื่อ รสพ มาถึงรถถังM41 walking bulldogก็ขึ้นหางเทรลเลอร์โดยมีพ่อผมนำขบวน นั่งไปกับคุณลุงพงษ์คนขับ ซึ่งปัจจุบันตายแล้ว โดยมีคำสั่งขนส่งเร่งด่วนไม่ลดปืนกลและเสาวิทยุ ถ้าเจอสายไฟของการไฟฟ้าที่ห้อยต่ำๆผ่านไม่ได้ก็ชนเกี่ยวให้ขาดเลย โดยมีรถบรรทุกทหารตามไปด้วย การเดินทางตามแผนที่ครับ
ใช้เวลาเดินทางระยะหนึ่ง ประมาณสี่ทุ่มกว่าๆก็ถึง ซึ่งฝ่ายลาวได้ถอยกำลังจะผ่านเข้าช่องเขาอยู่แล้ว แต่ทางทหารไทยตรวจพบเสียก่อน พ่อผมจึงได้สั่งปืนใหญ่รถถังยิงดักทางออกของช่องเขาเพื่อกันฝ่ายลาวถอยไปได้ ยิงบนหางเทรลเลอร์เลย ยิงไปปลดโซ่ที่ล๊อคกับหางเทรลเลอร์ไป เมื่อรถถังลงมาได้ ก็ได้นำทหารไทยบุกขยี้ยิงถล่มพวกลาวแดง การโจมตีมีไปจนเกือบๆตีสามจึงเบาบางลง มียิงบ้างประปราย พอรุ่งสางจึงเข้าเคลียพื้นที่ ฝ่ายลาวเสียชีวิต60กว่าศพ อาจจะเล็ดลอดกลับไปได้เล็กน้อย
บริเวณช่องเขาบ้านหนองแสงที่ทำการรบครับ
M41ที่ทำการโจมตีครับ
ส่วนตชด ไทยนั้นตายมากกว่า50นาย รถขนศพเข้าไปไม่ได้เนื่องจากอยู่ในป่า จึงใช้รถอิแต๊นท์ของชาวบ้านขนออกมา สภาพศพบางคนยังนุ่งผ้าขาวม้า บางคนข้าวยังคาปาก น่าสลดใจมากครับ ถูกรุมยิงโดยไร้ทางสู้เลย
บางคนเขาเล่าว่าภรรยาของตชดเหล่านั้น ที่อยู่กันเป็นแฟลต นี่กลายเป็นแฟลตแม่ม่ายเลย ขอไว้อาลัยให้ด้วยครับ
ขอเพิ่มข้อมูลเล็กน้อยเพิ่งได้มาใหม่ เมื่อยิงโจมตี ตชด ไทยเสร็จ พวกลาวได้ใช้ไมโครโฟนค่ายประกาศลงจากเขาว่า อย่าเอา ตชดยโสธรมาสู้กับพวกเขา อ่อนฝึก!!! ผบ.เลยโกรธอย่างยิ่งสั่งยิงถล่มทางกลับของลาวให้ได้ไม่ให้พวกมันได้กลับประเทศ และได้มีการขนส่งรถถังตลอดคืนโดยพวกลุง รสพ ชุดเก่า รวมรถถังที่ลงทั้งหมด3รอบ พวกลุงๆสุดยอดมากขับกันไม่พักผ่อนตลอดทั้งวันทั้งคืน โดยตอนสายอีกวันกำลังเสริมจากโคราชมาถึงแต่รบเสร็จแล้ว และผู้ให้ข้อมูลยังบอกอีกว่าบริเวณสนามบินลับอเมริกาบ้านหนองแสงนั้นใหญ่มาก อย่างกับเอเรีย51เลยทีเดียว(เกินจริงไปหน่อย)ใครอยู่แถวนั้นกรุณาถ่ายรูปมาให้ผมชมหน่อยครับ
เรื่องเสริมเล็กน้อยจากคำบอกเล่า ที่ค่ายสรรพสิทธิประสงค์แต่ก่อนมีรถถังM41คันหนึ่งเก่ามากและมีอาถรรพ์ เรียกว่าเสด็จปู่ หากตอนขนย้ายมีคนพูดหรือทำไม่ดี เสด็จปู่จะไม่ยอมไป เทรลเลอร์ที่บรรทุกก็จะสตาร์ทไม่ติด มีครั้งหนึ่งขณะเสด็จปู่บนหางเทรลเลอร์เตรียมเดินทางไปฝึก มีรถบัสคันหนึ่งขับตามมาและตะโกนด่า รถถังเกะกะจิงโว้ย แล้วขณะที่รถบัสกำลังกำลังจะแซง ปืนใหญ่ของเสด็จปู่ที่ปกติต้องล๊อคไว้กับตัวรถ กลับหันไปฟาดรถบัส ตายคาที่ เรื่องนี้ต้องใจวิจารณญาณในการอ่าน
จบแล้วครับขอบคุณที่อ่าน หากมรเรื่องใดๆจะสอบถามเชิญได้ ถ้าตอบได้จะตอบครับ