วันอาทิตย์นี้ ได้มีโอกาสได้ไปทดสอบความตั้งใจของตัวเองอีกครั้งว่ายังมุ่งมั่นเหมือนเดิมรึเปล่า เรื่องมีอยู่ว่าได้รับเมลล์จากพี่ๆที่แผนกว่าจะมีการแข่งขัน มินิมาราทอนที่ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์วิทยาเขตศรีราชาซึ่งใกล้สามารถเข้าร่วมการแข่งขันได้สะดวก เลยตั้งใจไว้ว่าจะเข้าร่วมกิจกรรมนี้
เหตุเกิดจากงานจะจัดวันอาทิตย์ ไอ้เราก็กลัวว่าจะไม่มีแรง เลยไม่ได้ออกไปวิ่งเหมือนทุกๆที เก็บแรงเอาไว้วันอาทิตย์เลยละกัน พอมาวันเสาร์เย็นๆไม่รู้ทำไรก็เลยออกไปห้างฮาเบอร์มอลล์ เกิดอยากกินชาเขียวปั่นขึ้นมา ก็เลยแว๊บเห็นร้านขายกาแฟชั้นล่างตรงข้าม hotpot แต่ดันไม่มีชาเขียว
งั้นไม่เป็นไรเอา คาลาเมลล์ คาปูชิโน่ ก็ได้ เลยจัดมาหนึ่งแก้ว พอตกหัวค่ำก็เลยเตรียมตัวนอนตั้งแต่สามทุ่ม จะได้มีแรงไปวิ่ง คิดในใจว่าจะเข้าที่หนึ่งเลย อุตส่าห์เก็บแรงไว้ พอนอนพักใหญ่ก็แปลกใจว่า ทำไมหลับไม่ได้ซักที หรือว่านอนเร็วไม่ชิน ไม่เป็นไรงั้นก็ดูทีวีซักเรื่อง แต่ดันไปดูหนังเรื่อง สามสิบยัวแจ๋ว ดันสนุกด้วยสิ
ดูซะจบเลย อ้าวเกือบเที่ยงคืนล่ะ รีบหลับดีกว่าเดี๋ยวไม่มีแรง แต่นอนยังไงมันก็ไม่หลับ จนตีสาม เลยรู้ว่ากาแฟเล่นกูซะแล้ว ซักพักงีบหลับไป จนตี5 นาฬิกาปลุก นี้หลับไปสองชั่วโมงเองเหรอว่ะ ตายล่ะแล้วจะเอาแรงไหนไปวิ่งเนี้ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปเปลี่ยนเป็นเดินระยะสั้นๆเอา
แต่พอถึงจุดสมัคร เดิน 5กิโลดันปิดรับสมัครแล้ว เอาว่ะงั้นก็วิ่ง 10.5โล ก็ได้ พอลงทะเบียนเสร็จ เขาก็ปล่อยตัวกันพอดี อ้าวเห้ยรอด้วย เลยรีบแทรกเข้าไปในทางวิ่งโดยพลัน แอบคิดในใจ (ไม่ต้องออกแรง นำไปหลายคนตั้งแต่เริ่ม) แต่พอวิ่งได้ซักพัก สังเกตุเห็นที่เบอร์บนเสื้อแต่ละคนมีขีดปากกาเมจิก ไว้เพื่อให้รู้ว่า
ออกจากจุดเริ่มต้น อ้าวเห้ย งานเข้าละ วิ่งออกมาเกือบจะกิโลแล้ว เอาไงดีว่ะ กลับไปขีดก่อนดีมั้ย ทั้งๆที่ออกตัวก่อนแล้วนะ งั้นเอาเป็นว่าวิ่งไปก่อนละกัน ค่อยว่ากันทีหลัง ลืมไปซะสนิทเลยว่าต้องทำเครื่องหมายก่อนเริ่มวิ่ง
ช่วงแรกๆวิ่ง นี้เกาะกลุ่มกับประมาณทีมชาติได้เลย คิดว่าทีมชาติมันก็มีสองขาเหมือนกัน แบบนี้จะกลัวทำไม แบบว่าสูสีอ่ะ แต่พอวิ่งได้ซักพัก เหลียวหลังดูอ้าวทีมชาติหายซะละ แต่พอมองไปข้างหน้า โอ้โห มันวิ่งไปโน้นละ ไงมันก็ทีมชาติปล่อยมันไป พอวิ่งไปอีก ก็มีพวกพี่ๆนักวิ่งชมรมต่างๆ เยอะแยะไปหมด อ่านจนตาลายเพราะเขาแซงไปทีละคนสองคน
พอพวกชมรมวิ่งผ่านไป ก็ยังมีพี่ๆทหารเขาก็มาแข่ง ก็แซงไปอีก ไอ้เราก็ไม่รีบเดี๋ยวก็ถึง แต่พอวิ่งๆไป มันเริ่มมี คุณน้า คุณอา เริ่มนำหน้าเราไป อืมพอรับได้ แต่อีกซักพัก มีไอ้หนูน้อย นักวิ่ง แซงหน้า เห้ย ตัวกระเปี้ยก แซงหน้าซะงั้น แถม เป็นเด็กผู้หญิงอีก อืมไม่เป็นไร ปล่อยไป
แต่ไอ้ที่รับไม่ได้สุดๆก็ คุณตา คุณยาย วิ่งแซงนี้แหละ รับไม่ได้จริงๆ สงสัยเครื่องเรายังไม่ร้อน แต่เหงือท่วมตัวแล้วน่ะ T_T ระหว่างทางก็มีถนน ต้นไม้ ภูเขา ให้ชมตลอดทาง แถมมีป้ายขายบ้านเรียงกันเลย รู้หมดเลยว่าที่ไหนเป็นยังไง ถูกแพงขนาดไหน เหอๆ บรรยากาศดีจริงๆ
ข้ามมาตอนใกล้เข้าเส้นชัยเลยละกัน วิ่งมาจนเหนื่อยไม่รู้ว่าวิ่งอยู่รึเปล่า คนเดิน เดินแซงได้อ่ะ จนถึงเส้นชัยใช้เวลาไป 1:23:39 กว่าจะถึง เหนื่อยแทบตาย หมดแรงข้าวต้ม แต่หายเหนื่อยก็ตอนได้เหรียญนี้แหละ รู้สึกภูมิใจอย่างบอกไม่ถูกทั้งๆก็เคยไปแข่งวิ่งหลายที่แล้วนะ แต่ทุกๆครั้งเมื่อได้รับเหรียญก็ยังภูมิใจเสมอ และอย่างน้อยก็ทำให้เรารู้ว่าเราก็สามารถที่จะทำสิ่งๆไหนก็ตามให้ถึงจุดมุ่งหมายได้เหมือนกัน แม้ว่าระยะทางนั้นจะแสนไกลและลำบากเพียงไหน แต่เมื่อเราทำสำเร็จแล้วความเหนื่อยยากลำบากนั้นก็จะหายไปหมดเอง
ผมชอบทึ่จะทดสอบจิตใจตัวเองว่ายังทนต่อความลำบากได้เพียงใดโดยอาศัยการวิ่งเป็นตัวทดสอบเรา เสมอ.. แล้วเพื่อนๆละครับวันนี้คุณชนะใจตัวเองแล้วรึยัง?

----------------------------------------------
เรื่องที่เล่ามาผ่านมาแล้ว2ปี ผมยังจำได้ดีเลยอยากจะเชิญชวนเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ ที่สนใจอยากจะมีสุขภาพแข็งแรง และสร้างแรงบันดาลใจจากการวิ่งแข่งขันมินิมาราธอน เข้าชม https://www.facebook.com/runformedal เพื่อที่จะรับข่าวสารกิจกรรมการวิ่ง การรีวิวงานวิ่งต่างๆโดยตรงจากการไปวิ่ง รีวิวเหรียญต่างๆว่ามีความสวยงามและมีความหมายอะไรกันบ้าง มาร่วมทำกิจกรรมดีๆร่วมกันกับชมรมวิ่งล่าเหรียญ กันครับ