หญิงสาวนั่งมองดอกราตรีสีขาวที่กำลังเบ่งบานเต็มต้นริมรั้วบ้าน ดอกราตรีเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ ดอกขาวเล็กเป็นพวง แต่กลิ่นอบอวลขจรไกลนั้นทำให้เธอหลงรักดอกราตรี และสิ่งที่น่าเหลือเชื่อของดอกราตรี คือ ในยามกลางวันมันไม่มีกลิ่นเลย ใครเล่าจะรู้ว่ามันหอมหวนแค่ไหน ถ้าไม่ได้สัมผัสดอกราตรีดอกนี้ในยามค่ำคืน เหมือนเหรียญสองด้าน

             เธอตกอยู่ในภวังค์ใช้ความคิดเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันทำให้เธอต้องย้อนรำลึกไปเมื่อสามปีที่แล้ว เขาบอกเธอว่า "เตรียมไก่ไว้นะ เหล้าด้วย เดี๋ยวจะทำไก่ต้มน้ำปลาให้กิน แกล้มเหล้า"

             เธอถามว่า "ทำเป็นเหรอ เพิ่งรู้ว่าเป็นพ่อครัวหัวป่าก์ด้วย"

             เขาตอบมาอย่างมั่นใจ "เป็นสิ ทำกินเองประจำ ผมทำอร่อยด้วยนะ ไว้สักวันจะทำให้กินรับรองจะติดใจรสมือ"

             หลังจากคุยกันครั้งนั้น พวกเขาก็ไปนั่งดื่มด้วยกัน เธอไม่ได้เลอะเลือนหรอก แต่แค่สงสัยว่าเขามีใจให้เธอหรือเปล่า คืนนั้น เธอก็ได้รู้ว่า เขาคิดกับเธอเกินกว่าเพื่อน หญิงสาวยังจำอ้อมกอดที่อบอุ่น แววตาแฝงความเศร้า ที่สับสน และรสจูบละมุนละไมนั้นได้ดี แล้วพวกเขาก็ต้องจากกันไปเมื่อหมดเวลา

             ผ่านมาสามปี มีคนบอกเธอว่า "เตรียมไก่กับเหล้าไว้นะ เดี๋ยวจะทำต้มไก่บ้านให้กิน"

             เธอถามเขาว่า "ทำเป็นเหรอ"

             เขาบอกเธอว่า "ทำเป็นสิ แล้วจะทำให้กินถ้ามีโอกาส"

             หลังจากนั้นเธอก็ไปทานข้าวกับเขา ค่ำคืนนั้นพวกเขาต่างคนต่างสับสน เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดเข้าหากัน  เธอคิดว่าเขาคงแอบมีใจให้เธอ แล้วหลังจากทานข้าวด้วยกันหญิงสาวก็รู้ว่าเธอคิดไม่ผิด

             "ขอโทษ ห้ามใจไม่ได้จริงๆ" เขาบอกเธอในขณะที่โอบกอดอยู่

             อ้อมกอดนั้นมันรู้สึกอบอุ่น คุ้นเคย อย่างแปลกประหลาด ไม่ต้องให้เขาจูบเธอหรอก หญิงสาวก็รู้ว่ารสจูบนั้นจะเหมือนจูบในค่ำคืนเงียบเหงาเมื่อสามปีก่อนไม่มีผิด และเมื่อฟ้าสาง หลังจากนี้ไป พวกเขาสองคน ก็คงต้องจากกันไป ด้วยความจำเป็นอีกครั้ง

             และเธอก็ไม่มีโอกาสได้ชิมไก่ที่พูดถึงหรอก เพราะไก่ที่หล่อนเตรียมไว้ มันเป็นไก่หลง, ไม่หรอก! เขาไม่ใช่ผู้ชายคนนั้น มันแค่เดจาวู ความเหมือนที่แตกต่าง

              ‘กริ๊ง’ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น

             “ฮัลโหล อยู่ไหนแล้ว รีบๆ มานะคะ เพลียมากอยากกลับบ้านแล้ว” เธอคุยกับบุคคลที่โทรมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะ

             ‘ติ๊ด’ เสียงปลายสายวางหูไปหลังจากเธอพูดจบ

             “มันจะมารับแล้วเหรอ งานเลี้ยงรุ่นยังไม่เลิกเลย” ชายหนุ่มที่กำลังโอบกอดเธออยู่ในวงแขนกระซิบถาม

             "เพื่อนย่อมไม่นำความลับของเพื่อนไปเปิดเผย" เธอพูดกับเขาด้วยประโยคเดิมของ 3 ปี ที่แล้ว ก่อนจะจูบลาอย่างแผ่วเบาเหมือนเดิม

             “อืม อีกครึ่งชั่วโมงคงมาถึงแล้ว แล้วเค้าจะได้กินต้มไก่ไหม” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะไม่แพ้ตอนที่รับสาย

             “ได้กินสิ ไว้ไปที่บ้านแล้วจะทำให้กิน บอกมันด้วยละว่าเดือนหน้าจะแวะไปหาที่บ้าน” ชายหนุ่มตอบกลับมา

             เธอบอกเขาว่า “ถ้าไปต้องไปตอนดอกราตรีโอบกอดความรักนะ”

             เขายิ้มกริ่มอิ่มเอมใจด้วยความสุขที่เธอนัดหมายเขาด้วยสัญลักษณ์ที่เธอโปรดปราณ นั่นเท่ากับว่าเธอนัดเขาให้ไปเยี่ยมเยือนในเวลากลางคืนดึกสงัด...

             หลังจากนั้นไม่ถึงชั่วโมงหญิงสาวก็กลับบ้านพร้อมชายหนุ่มหน้าตาดี แววตาแฝงความก้าวร้าวไว้ลึกๆ ภายใน เธอขึ้นรถไปอย่างเงียบเชียบทิ้งผู้ชายที่เคยโอบกอดไว้ใต้เงามืดของตัวอาคาร

             “ได้ปุ๋ยใหม่แล้ว เมื่อกี้เห็นปุ๋ยของต้นราตรีที่บ้านแล้วใช่ไหมคะ สงสัยคราวนี้ดอกราตรีจะออกดอกยาวข้ามปีแน่ๆ เลย” หญิงสาวบอกชายหนุ่มที่นั่งคู่กันขณะที่รถกระบะกำลังขับเคลื่อนเข้าสู่พื้นที่เปลี่ยวร้างเหมือนป่าช้า

             “เก่งจังนะเรา เมื่อไหร่นะ เดือนหน้าใช่ไหม ขอเป็นคืนแรมละกันจะได้จัดการแยกชิ้นส่วนปุ๋ย ฝังกลบ รดน้ำพรวนดินสะดวก ไม่มีใครมาวุ่นวายด้วย” ชายหนุ่มตอบกลับมาพร้อมกับละมือจากการโอบกอดหญิงสาว ควานไปในกระเป๋าข้างตัว ความเย็นจากวัตถุที่อยู่ภายในทำให้เขารู้สึกดี

             หลังจากนั้นไม่นานหญิงสาวก็ยืนยิ้มอยู่ภายในรั้วบ้านที่ดอกราตรีบานสะพรั่ง เธอยิ้มกริ่ม ไก่ต้มน้ำปลา ต้มไก่ ทำกินเองก็ได้ แต่ปุ๋ยสำหรับราตรีรอบตัวบ้าน ต้องหาคนช่วย!

             ‘ประกาศคนหาย แถวนี้ ในรอบ 3 ปี ที่ผ่านมา มีแต่ผู้ชายทั้งนั้นเลยนะ มันเกิดอะไรขึ้น ภาวะเครียดผิดปกติหรือไง คุณอยู่แถวนี้มานานพอจะรู้หรือเปล่า’ ตำรวจหนุ่มเดินมาโอบกอดหญิงสาวจากข้างหลังพร้อมกระซิบถาม เขาเป็นเพื่อนกับเจ้าของบ้านราตรีมาตั้งแต่สมัยเรียน เขารู้สึกผิดที่นอกใจแฟนมาพัวพันกับเธอ แต่หญิงสาวบอบบางน่าทะนุถนอมอ่อนต่อโลกที่ต้องทนอยู่กับผู้ชายที่เย็นชา มันน่าหลงไหลจริงๆ