เบื่อละครรีเมคแล้วอ่ะค่ะ อยากได้เรื่องใหม่ๆ ปกติชอบอ่านนิยายอยู่แล้วเลยลองมโนอยากให้เล่นด้วยกันจัง
เรื่อง เจตน์ ผู้แต่ง กลีบลําดวน
**เรื่องย่อ
เจตน์ ราชโยธิน
คืออาจารย์พิเศษ สอนวิชาพับริคโอพีเนี่ยน
มาดเฉียบขาด บาดตา ที่กำลังเป็นที่โจษขานไปทั่วภาควิชาสื่อสารมวลชน
สำหรับแก่นจันทน์ เขาเปรียบเหมือนชายหนุ่มบนหอคอยสูง
ที่เก็บเอาไปฝันน่ะก็พอได้ แต่ไม่สมควรจะปีนป่ายอย่างยิ่ง!
*****
“เหอะ จันทน์ว่าแล้ว นี่ถ้าให้เดานะ จันทน์ว่า อาจารย์เจตน์สุดหล่อของออม
คงจะหว่านเสน่ห์กับนักศึกษาสาวๆเต็มที่ล่ะซิ”
แก่นจันทน์นินทาเขากับเพื่อนในลิฟท์ ซึ่งพอหันไป ...ก็เจอะกับเขาเข้าอย่างจัง
คุณพระคุณเจ้า!...จากชุดที่เขาใส่ที่มองยังก็ไม่ใช่นักศึกษาแน่ๆ
นั่นยังไม่เท่ากับใบหน้าที่…เอ้อ แบบนี้เรียกว่าหล่อไหม ก็ไม่เถียง
เขาดูคมสัน ดวงตาฉายแววกระด้างและถือดี
ผู้ชายคนนี้ดูไม่ใช่จืดๆและอ่อนๆอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะของหล่อนเลยสักคนเดียว
“ผมคิดว่า คนที่จะมาเป็นอาจารย์ย่อมตระหนักในหน้าที่และคุณสมบัติของตัวเองก่อนจะก้าวขึ้นมาสอนใคร พอๆกับที่หลายคนก็คาดหวังว่า นักศึกษาจะรู้จักสิทธิและหน้าที่อันเหมาะสมของตัวเองนะครับ”
เขามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้า
ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถึงหันมาเล่นงานหล่อนอีกว่า
“KB503…ผมสอนห้องนั้น” บอกเสร็จเขาก็ผละไปห้อง KB503 ทันที
ทิ้งให้แก่นจันทน์ยืนกำโทรศัพท์แน่นราวกับถูกสาบก็ไม่ปาน
สมองสรุปและรู้สึกเหมือนตัวเองได้กรำศึกหนักทั้งที่ช่วงเวลานั้นผ่านไปไม่กี่วินาที
และศึกครั้งนี้ก็เห็นท่าจะยืดเยื้อเสียอีก เมื่อเขาหันมาถามด้วยเสียงท้าทายว่า
“คุณอยากรู้ไม่ใช่หรือว่า ผม สักแค่ไหน…เชิญครับ”
อันนี้เนื้อเรื่องและรีวิวจากบล็อกคุณฟีน่าค่ะ
ผู้ชายอย่างเจตน์จะสักแค่ไหนกันน่ะ และแล้วความสงสัยนี้ของแก่นจันทน์ ก็ได้รับคำตอบตั้งแต่ยังไม่ทันได้คิดถามออกไปแบบนี้ เพราะคนที่เธอกำลังนินทา อยู่ใกล้จนเรียกได้ว่าระยะเผาขน แม้แก่นจันทน์อาจจะไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวเขาขนาดนี้เพราะเจตน์ก็ไม่ใช่อาจารย์ของเธอสักหน่อย แต่บางอย่างที่ประกอบเป็นเขา บุคลิกและสายตาของคนที่เหนือกว่าทำให้เธอตั้งปณิธานแล้วว่าขออยู่ให้ห่างไกลจากผู้ชายชื่อเจตน์ตลอดไปจะดีกว่า
ไม่อาจบอกได้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกับอคติของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งไม่เคยรู้จักตัวตนของเขา เจตน์ ราชโยธิน แต่แก่นจันทน์ก็มีบางอย่างรบกวนจิตใจเขาตลอดมา และเขาเองก็รู้ดีว่าแก่นจันทน์พยายามทุกวิถีทางจะหนีเขา ถูกต้อง เขาเองก็ไม่มีอะไรจะต้องเกี่ยวพันกับเธอเลยแม้แต่น้อย หากไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งแก่นจันทน์หลบหลี้เท่าไร ก็ต้องมีเหตุให้เธอได้พบกับเจตน์ทุกครั้ง แล้วมันก็ไม่ค่อยจะเป็นเรื่องดีสักเท่าไรด้วย
โลกมันจะกลมและแคบเกินไปหรือไร ท้ายที่สุด แก่นจันน์ก็ยังต้องวนเวียนอยู่ภายใต้อิทธิพลคำว่าเจตน์ แม้แต่ในยามฝึกงาน เธอได้แต่คิดว่า ชั้นชนล่างๆ อย่างนักศึกษาฝึกงานเช่นเธอคงจะไม่ต้องพบปะกับผู้บริหารระดับสูงอย่างเขาแน่แท้ ทว่าคำภาวนาของเธอจะไม่สัมฤทธิ์ผลเอาเสียเลย และมันยิ่งทวีความขายหน้าในมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันเริ่มบานปลายเป็นข่าวคราวที่ส่งผลร้ายกับแก่นจันทน์เป็นที่สุด
เจตน์รู้ดีว่าในสายตาของแก่นจันทน์ เขาเหมือนบุคคลต้องห้าม คนที่อยู่บนหอคอยสูงส่ง ไม่ควรจะเข้าใกล้ แต่แก่นจันทน์คงไม่รู้เลยว่า เขาได้มอบอะไรให้เธอ ความพิเศษที่แก่นจันทน์ไม่เคยรับรู้ เพราะเธอเฝ้าแต่หวาดหวั่นที่ต้องพบปะกับเขา คนที่แตกต่างกัน และเมื่อในยามที่แก่นจันทน์ต้องเผชิญกับลมปากของคน คนเดียวที่จะปกป้องแก่นจันทน์ได้คือเขา และเขาก็หวังว่าแก่นจันทน์จะรู้ว่าที่เขาทำไปเพราะอะไร
นี้หรือคือผลตอบแทนที่แก่นจันทน์ได้รับจากสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ ไม่กล้าอาจเอื้อม เพราะความลับเล็กๆนี้อยู่ลึกในใจและกลบทับด้วยคำว่าไม่มีวันเป็นไปได้ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเจตน์เลย หากแต่สิ่งที่เขาทำมันบาดใจเธอเหลือเกิน ในยามที่แก่นจันทน์กำลังสับสนและค้นหาว่า แต่ละอย่างที่เจตน์ทำลงไปมันคืออะไร แล้วคำตอบที่ได้ยินจากปากของเขายิ่งทำให้เหมือนโลกนี้พลิกคว่ำลงไปต่อหน้า เพราะทุกอย่างคือการปกป้องจากผู้ชายที่ชื่อเจตน์
ตอนนี้แก่นจันทน์คงรู้แล้วว่า คนอย่างเจตน์ ราชโยธินสักแค่ไหนกัน และเขาคนนี้ก็ไม่อยู่สูงส่งเกินกว่าที่เธอจะคู่ควรด้วย ไม่ว่าแก่นจันทน์จะพยายามวิ่งหนีเขาสักเพียงใด เธอก็ไม่อาจหนีพรหมลิขิต ที่ผูกพันเขาไว้ให้กับเด็กสาวคนที่ตั้งป้อมกับเขาแต่แรกพบคนนี้ และที่สำคัญไม่ต่างกันคือ ผู้หญิงที่เจตน์รักก็คือแก่นจันทน์เพียงคนเดียว
***เรื่องนี้เราว่าอารมณ์ความฟินคล้ายกับใยกัลยาเลยนะ ไม่มีบทกุ๊กกิ๊กกันเท่าไหร่ แต่ดูๆไปแล้วต้องฟินแน่ พระเอกแก่กว่านางเอกอีกแล้ว^^
กำลังฟินไมค์&โบว์ ถ้าคู่นี้มีละครด้วยกันอีก ขอเสนอเรื่องเจตน์ค่า
**เรื่องย่อ
เจตน์ ราชโยธิน
คืออาจารย์พิเศษ สอนวิชาพับริคโอพีเนี่ยน
มาดเฉียบขาด บาดตา ที่กำลังเป็นที่โจษขานไปทั่วภาควิชาสื่อสารมวลชน
สำหรับแก่นจันทน์ เขาเปรียบเหมือนชายหนุ่มบนหอคอยสูง
ที่เก็บเอาไปฝันน่ะก็พอได้ แต่ไม่สมควรจะปีนป่ายอย่างยิ่ง!
*****
“เหอะ จันทน์ว่าแล้ว นี่ถ้าให้เดานะ จันทน์ว่า อาจารย์เจตน์สุดหล่อของออม
คงจะหว่านเสน่ห์กับนักศึกษาสาวๆเต็มที่ล่ะซิ”
แก่นจันทน์นินทาเขากับเพื่อนในลิฟท์ ซึ่งพอหันไป ...ก็เจอะกับเขาเข้าอย่างจัง
คุณพระคุณเจ้า!...จากชุดที่เขาใส่ที่มองยังก็ไม่ใช่นักศึกษาแน่ๆ
นั่นยังไม่เท่ากับใบหน้าที่…เอ้อ แบบนี้เรียกว่าหล่อไหม ก็ไม่เถียง
เขาดูคมสัน ดวงตาฉายแววกระด้างและถือดี
ผู้ชายคนนี้ดูไม่ใช่จืดๆและอ่อนๆอย่างเพื่อนผู้ชายในคณะของหล่อนเลยสักคนเดียว
“ผมคิดว่า คนที่จะมาเป็นอาจารย์ย่อมตระหนักในหน้าที่และคุณสมบัติของตัวเองก่อนจะก้าวขึ้นมาสอนใคร พอๆกับที่หลายคนก็คาดหวังว่า นักศึกษาจะรู้จักสิทธิและหน้าที่อันเหมาะสมของตัวเองนะครับ”
เขามองหล่อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่ทำให้รู้สึกร้อนวูบไปทั้งหน้า
ก่อนจะก้มมองนาฬิกาข้อมือแล้วถึงหันมาเล่นงานหล่อนอีกว่า
“KB503…ผมสอนห้องนั้น” บอกเสร็จเขาก็ผละไปห้อง KB503 ทันที
ทิ้งให้แก่นจันทน์ยืนกำโทรศัพท์แน่นราวกับถูกสาบก็ไม่ปาน
สมองสรุปและรู้สึกเหมือนตัวเองได้กรำศึกหนักทั้งที่ช่วงเวลานั้นผ่านไปไม่กี่วินาที
และศึกครั้งนี้ก็เห็นท่าจะยืดเยื้อเสียอีก เมื่อเขาหันมาถามด้วยเสียงท้าทายว่า
“คุณอยากรู้ไม่ใช่หรือว่า ผม สักแค่ไหน…เชิญครับ”
อันนี้เนื้อเรื่องและรีวิวจากบล็อกคุณฟีน่าค่ะ
ผู้ชายอย่างเจตน์จะสักแค่ไหนกันน่ะ และแล้วความสงสัยนี้ของแก่นจันทน์ ก็ได้รับคำตอบตั้งแต่ยังไม่ทันได้คิดถามออกไปแบบนี้ เพราะคนที่เธอกำลังนินทา อยู่ใกล้จนเรียกได้ว่าระยะเผาขน แม้แก่นจันทน์อาจจะไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวเขาขนาดนี้เพราะเจตน์ก็ไม่ใช่อาจารย์ของเธอสักหน่อย แต่บางอย่างที่ประกอบเป็นเขา บุคลิกและสายตาของคนที่เหนือกว่าทำให้เธอตั้งปณิธานแล้วว่าขออยู่ให้ห่างไกลจากผู้ชายชื่อเจตน์ตลอดไปจะดีกว่า
ไม่อาจบอกได้ว่าเขารู้สึกเช่นไรกับอคติของเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งไม่เคยรู้จักตัวตนของเขา เจตน์ ราชโยธิน แต่แก่นจันทน์ก็มีบางอย่างรบกวนจิตใจเขาตลอดมา และเขาเองก็รู้ดีว่าแก่นจันทน์พยายามทุกวิถีทางจะหนีเขา ถูกต้อง เขาเองก็ไม่มีอะไรจะต้องเกี่ยวพันกับเธอเลยแม้แต่น้อย หากไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งแก่นจันทน์หลบหลี้เท่าไร ก็ต้องมีเหตุให้เธอได้พบกับเจตน์ทุกครั้ง แล้วมันก็ไม่ค่อยจะเป็นเรื่องดีสักเท่าไรด้วย
โลกมันจะกลมและแคบเกินไปหรือไร ท้ายที่สุด แก่นจันน์ก็ยังต้องวนเวียนอยู่ภายใต้อิทธิพลคำว่าเจตน์ แม้แต่ในยามฝึกงาน เธอได้แต่คิดว่า ชั้นชนล่างๆ อย่างนักศึกษาฝึกงานเช่นเธอคงจะไม่ต้องพบปะกับผู้บริหารระดับสูงอย่างเขาแน่แท้ ทว่าคำภาวนาของเธอจะไม่สัมฤทธิ์ผลเอาเสียเลย และมันยิ่งทวีความขายหน้าในมากขึ้นเรื่อยๆ จนมันเริ่มบานปลายเป็นข่าวคราวที่ส่งผลร้ายกับแก่นจันทน์เป็นที่สุด
เจตน์รู้ดีว่าในสายตาของแก่นจันทน์ เขาเหมือนบุคคลต้องห้าม คนที่อยู่บนหอคอยสูงส่ง ไม่ควรจะเข้าใกล้ แต่แก่นจันทน์คงไม่รู้เลยว่า เขาได้มอบอะไรให้เธอ ความพิเศษที่แก่นจันทน์ไม่เคยรับรู้ เพราะเธอเฝ้าแต่หวาดหวั่นที่ต้องพบปะกับเขา คนที่แตกต่างกัน และเมื่อในยามที่แก่นจันทน์ต้องเผชิญกับลมปากของคน คนเดียวที่จะปกป้องแก่นจันทน์ได้คือเขา และเขาก็หวังว่าแก่นจันทน์จะรู้ว่าที่เขาทำไปเพราะอะไร
นี้หรือคือผลตอบแทนที่แก่นจันทน์ได้รับจากสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำ ไม่กล้าอาจเอื้อม เพราะความลับเล็กๆนี้อยู่ลึกในใจและกลบทับด้วยคำว่าไม่มีวันเป็นไปได้ เธอไม่ได้คาดหวังอะไรจากเจตน์เลย หากแต่สิ่งที่เขาทำมันบาดใจเธอเหลือเกิน ในยามที่แก่นจันทน์กำลังสับสนและค้นหาว่า แต่ละอย่างที่เจตน์ทำลงไปมันคืออะไร แล้วคำตอบที่ได้ยินจากปากของเขายิ่งทำให้เหมือนโลกนี้พลิกคว่ำลงไปต่อหน้า เพราะทุกอย่างคือการปกป้องจากผู้ชายที่ชื่อเจตน์
ตอนนี้แก่นจันทน์คงรู้แล้วว่า คนอย่างเจตน์ ราชโยธินสักแค่ไหนกัน และเขาคนนี้ก็ไม่อยู่สูงส่งเกินกว่าที่เธอจะคู่ควรด้วย ไม่ว่าแก่นจันทน์จะพยายามวิ่งหนีเขาสักเพียงใด เธอก็ไม่อาจหนีพรหมลิขิต ที่ผูกพันเขาไว้ให้กับเด็กสาวคนที่ตั้งป้อมกับเขาแต่แรกพบคนนี้ และที่สำคัญไม่ต่างกันคือ ผู้หญิงที่เจตน์รักก็คือแก่นจันทน์เพียงคนเดียว
***เรื่องนี้เราว่าอารมณ์ความฟินคล้ายกับใยกัลยาเลยนะ ไม่มีบทกุ๊กกิ๊กกันเท่าไหร่ แต่ดูๆไปแล้วต้องฟินแน่ พระเอกแก่กว่านางเอกอีกแล้ว^^