เรื่องของเรื่องคือผมหลงรักเพื่อนสนิท เริ่มจากไม่คิดอะไรเกินเพื่อนนะครับ เธอเป็นเพื่อนรุ่นน้อง น่ารักในแบบของเธอ มีคนผ่านมาให้เธอคุยด้วยเรื่อยๆครับ แต่สนิทกันมากขึ้นผมเห็นมุมต่างๆในตัวเธอซึ่งมันเป็นอะไรที่ผมชอบและตามหาผมเลยหลงรักเธอเข้าจังๆและสุดท้ายก็บอกเธอครับ

หลังจากบอกรักไป เธอไม่ได้รับรักนะครับ เธอบอกคิดกับผมได้แค่พี่ชาย-เพื่อนเท่านั้น แต่เธอก็ไม่ได้หนีหายไปไหนนะครับ เรายังคงเป็นเพื่อนกัน คุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม แต่อาจจะไม่บ่อยเท่าแต่ก่อน ผมเองก็เฝ้าทุ่มเทแสดงออกซึ่งความรัก ทำจากใจจริงๆนะครับ เธอเองก็รับรู้และคิดว่าเธอก็ทราบซึ้งใจอยู่หรอกแต่เธอก็รับความรักของผมไว้ไม่ได้อยู่ดี แล้วตรงจุดนี้แหละครับที่มันเป็นปัญหา

เราคุยกันเรื่องนี้บ่อยๆ เธอเองร้องขอให้เลิกรักเธอเถอะ เป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้ว แต่ทำไงได้ผมรักไปแล้ว คือมันมาจากใจจริงๆนะ ผมก็เฝ้าทุ่มเทให้หวังว่าเธอจะใจอ่อนสักวัน จนได้เปิดใจคุยกัน เธอบอกว่าเธอรับรู้แล้วก็ซาบซึ้งใจแต่รับรักผมไม่ได้จริงๆเพราะเธอก็มีคนที่เธอชอบแต่เขากับเธอก็ไม่มีโอกาสที่จะลงเอยกันได้เหมือนกันเพราะความแตกต่างและห่างไกลแต่เธอก็ยังชอบเขาอยู่ดี ส่วนกับผมเธอคิดเกินกว่าคำว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ แล้วไอ้การที่ผมเฝ้าทุ่มเทเพื่อแสดงออกว่ารักเธอเนี่ยมันทำให้เธออึดอัดและรู้สึกผิดที่มีคนๆนึงมาเฝ้าทุ่มเทความรักให้แต่เธอกลับตอบรับไม่ได้ เธอรู้สึกแย่ที่ไม่อาจเปิดใจให้ผมได้ ผมเองก็เข้าใจเธอนะแต่ผมก็ยังเฝาทุ่มเทต่อไป จนสุดท้ายเธอบอกกับผมว่าผมเห็นแก่ตัวที่ทุ่มเทความรักให้เธอจนมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและรู้สึกผิดต่อผมอยู่ตลอดๆ...แรกๆก็เหมือนจะเข้าใจและยอมรับนะครับว่าผมเห็นแก่ตัวแต่มันก็ดูงงๆยังไงบอกไม่ถูก

ขอถามเพื่อนๆเลยนะครับ
1.ที่ผมเฝ้าทุ่มเทความรักให้เธอเนี่ยมันเป็นการเห็นแก่ตัวจริงๆหรือครับ??
2.ผมควรทำไงต่อไปดี??

ถามใจตัวเองแล้วครับ ผมกลับไปรู้สึกกับเธอแค่เพื่อนไม่ได้แล้วล่ะ แต่ ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากจะเสียเธอไปเหมือนกัน

ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นครับ