เข้าเรื่องเรยนะค่ะ นี้เปนกระทู้แรกของฉัน ปกติจะอ่านแต่กระทู้ของคนอื่น.
ฉันแต่งงานกับสามีอยู่กินกันมา 7 ปี ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่ผ่านมาเค้าเสมอต้น เสมอปลายมาตลอดค่ะ ไม่เคยน้อยลงมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าฉันจะอยากได้อะไร เค้าก้อหามาให้ฉันตลอด พูดง่ายๆเรยนะค่ะ เค้าแทบจะหามาประเคนให้ฉัน เงินทุกบาทเค้าก้อให้ฉันบริหาร แต่เผอิญว่าฉันเปนนักออมค่ะ เปนวัยรุ่นที่ไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวใส่ยังไงก้อใส่ได้ ฉันเก็บออมเก่ง ฉันมีเงินเกบ 7 หลัก ภายใน 1 ปี แต่ฉันมาจากครอบครัวที่ยากจนนะค่ะ ครอบครัวเค้าก้อไม่ค่อยจะปลื้มฉันเท่าไหร่ อาจเนื่องมาจากเพราะความจนของฉัน ตั้งแต่มีฉันเข้ามาในชีวิตเค้า สภาพครอบครัวเค้าก้อเปลี่ยนไป หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเค้าได้สักพักหนึ่งพ่อของเค้าก้อแยกออกไปอยู่ที่อื่น เห้อ!!!! คงเปนเพราะฉัน
ฉันเปนคนขี้โรค ฉันป่วยบ่อยมาก เข้าออกโรงบาลเปนว่าเล่น นี้ก้อเปนเหตุหนึ่งที่ทางครอบครัวเค้าไม่ปลื้มฉัน (อันนี้ฉันพอจะเข้าใจ เปนเรา เราก้อไม่อยากให้ลูกเราได้คนขี้โรคมาเปนเมียหรอก) ล่าสุดนี้ฉันเปนโรคเกี่ยวกับลำไส้ มีอาการถ่ายเปนเลือด แต่เค้าก้อไม่เคยทอดทิ้งฉันนะ เค้าก้อดูแลฉันอย่างดี ไม่เคยรังเกียจฉันเรย ฉันขับถ่ายออกมาเปนเลือด เค้าก้อไปจับมาดูนะค่ะ จับอุจจาระฉันมาดู ดูสิ่งผิดปกติ เค้าไม่เกียจ ฉันไม่ได้ดีใจที่เค้าทำอย่างนั่น ฉันกับมีความบะอายแก่ใจที่ต้องมาเปนภาระเค้า เค้าพาฉันไปหาหมอ พาไปตรวจ แม่บอกฉันว่า " ตอนที่ฉันอยู่ในห้องตรวจ ระหว่างที่เค้ารอ แม่บอกว่าเค้าหน้าซีด " พอผลตรวจออกมาว่าฉันไม่ได้เปนอะไร" เค้ายิ้มดีใจ ปกติเค้าเปนคนเงียบๆ.ไม่ค่อยพูด..
เค้าดีกับฉันจริงๆ ฉันไม่รู้จะอธิบายความดีของเค้ายังไง ( คำว่าดีเกินไป มันมีอยู่จิง ) ฉันคิดอยู่เสมอว่า " ฉันโชคดีที่ได้เค้ามาเปนคู่ชีวิต แต่ เค้าโชคร้ายที่ได้ฉันมาเปนคู่ชีวิต" ถ้าไม่มีฉันชีวิตเค้าคงจะสมบูรณ์มากกว่านี้ เค้าคงมีความสุขมากกว่านี้ ช่วงปีใหม่ของปีนี้ ฉันจิตตกมากเรยค่ะ ฉันถามเค้าว่า พี่ปีนี้พี่อายุเท่าไหร่ เค้าตอบว่า 30 ปี ฉันน้ำตาร่วงเรย เวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้เรยหรอ เค้าเอาชีวิตของเค้ามาทิ้งไว้กับฉันตั้ง 7 ปี ฉันไม่สามารถมีลูกให้เค้าได้ ครอบครัวมันไม่มีความสมแบบเรย ฉันสงสารเค้าค่ะ เค้าดีมาก ถ้าเค้าได้เจอคนที่ดีกว่าฉัน มีพร้อมกว่าฉัน ชีวิตเค้าคงจะดีกว่านี้ ฉันไม่อยากให้เค้าเอาชีวิตของเค้ามาทิ้งไว้กับฉัน เวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับฉันและครอบครัวของฉันมาก ฉันเรยลองเกริ่นๆไปว่า พี่ไม่อยากมีลูกหรอ เค้าก้อเงียบนะ เค้าบอกว่า มีก้อได้ ไม่มีก้อได้ ฉันเรยบอกไปว่า ไม่มีไม่ได้นะ เดวพี่แก่มาจะไม่มีคนดูแล ฉันเรยบอกว่า พี่ไปเอาเมียใหม่เหอะ!!!! เค้าก้อไม่ยอมนะ เค้าบอกว่าอย่าพูดแบบนั้นอีก อยู่ด้วยกัลจนตายจากกัลไปเรย อย่าคิดแบบนี้อีกนะ เค้าบอกฉัน ในใจฉันไม่เคยหยุดคิดเรย ฉันเฝ้าคิดมาตลอดว่า ฉันเปนตัวถ่วงในชีวิตเค้า ฉันอยากไปจากเค้า แต่ฉันก้อสงสารเค้าไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ บางทีก้อคิดว่า เจ็บแต่จบ ฉันควรทำยังไงดี จะอยู่ต่อหรือจะเดินจากเค้าไปเพื่อให้เค้าได้เจอคนที่ดีกว่า????
*****สิ่งดีๆที่เค้าทำให้ฉันมีอีกเยอะ เยอะจนเล่าไม่หมด
จะอยู่เพื่อเปนภาระหรือจะไปเพื่อให้เค้าได้เจอคนที่ดีกว่า
ฉันแต่งงานกับสามีอยู่กินกันมา 7 ปี ตลอดระยะเวลา 7 ปีที่ผ่านมาเค้าเสมอต้น เสมอปลายมาตลอดค่ะ ไม่เคยน้อยลงมีแต่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าฉันจะอยากได้อะไร เค้าก้อหามาให้ฉันตลอด พูดง่ายๆเรยนะค่ะ เค้าแทบจะหามาประเคนให้ฉัน เงินทุกบาทเค้าก้อให้ฉันบริหาร แต่เผอิญว่าฉันเปนนักออมค่ะ เปนวัยรุ่นที่ไม่ชอบแต่งเนื้อแต่งตัวใส่ยังไงก้อใส่ได้ ฉันเก็บออมเก่ง ฉันมีเงินเกบ 7 หลัก ภายใน 1 ปี แต่ฉันมาจากครอบครัวที่ยากจนนะค่ะ ครอบครัวเค้าก้อไม่ค่อยจะปลื้มฉันเท่าไหร่ อาจเนื่องมาจากเพราะความจนของฉัน ตั้งแต่มีฉันเข้ามาในชีวิตเค้า สภาพครอบครัวเค้าก้อเปลี่ยนไป หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเค้าได้สักพักหนึ่งพ่อของเค้าก้อแยกออกไปอยู่ที่อื่น เห้อ!!!! คงเปนเพราะฉัน
ฉันเปนคนขี้โรค ฉันป่วยบ่อยมาก เข้าออกโรงบาลเปนว่าเล่น นี้ก้อเปนเหตุหนึ่งที่ทางครอบครัวเค้าไม่ปลื้มฉัน (อันนี้ฉันพอจะเข้าใจ เปนเรา เราก้อไม่อยากให้ลูกเราได้คนขี้โรคมาเปนเมียหรอก) ล่าสุดนี้ฉันเปนโรคเกี่ยวกับลำไส้ มีอาการถ่ายเปนเลือด แต่เค้าก้อไม่เคยทอดทิ้งฉันนะ เค้าก้อดูแลฉันอย่างดี ไม่เคยรังเกียจฉันเรย ฉันขับถ่ายออกมาเปนเลือด เค้าก้อไปจับมาดูนะค่ะ จับอุจจาระฉันมาดู ดูสิ่งผิดปกติ เค้าไม่เกียจ ฉันไม่ได้ดีใจที่เค้าทำอย่างนั่น ฉันกับมีความบะอายแก่ใจที่ต้องมาเปนภาระเค้า เค้าพาฉันไปหาหมอ พาไปตรวจ แม่บอกฉันว่า " ตอนที่ฉันอยู่ในห้องตรวจ ระหว่างที่เค้ารอ แม่บอกว่าเค้าหน้าซีด " พอผลตรวจออกมาว่าฉันไม่ได้เปนอะไร" เค้ายิ้มดีใจ ปกติเค้าเปนคนเงียบๆ.ไม่ค่อยพูด..
เค้าดีกับฉันจริงๆ ฉันไม่รู้จะอธิบายความดีของเค้ายังไง ( คำว่าดีเกินไป มันมีอยู่จิง ) ฉันคิดอยู่เสมอว่า " ฉันโชคดีที่ได้เค้ามาเปนคู่ชีวิต แต่ เค้าโชคร้ายที่ได้ฉันมาเปนคู่ชีวิต" ถ้าไม่มีฉันชีวิตเค้าคงจะสมบูรณ์มากกว่านี้ เค้าคงมีความสุขมากกว่านี้ ช่วงปีใหม่ของปีนี้ ฉันจิตตกมากเรยค่ะ ฉันถามเค้าว่า พี่ปีนี้พี่อายุเท่าไหร่ เค้าตอบว่า 30 ปี ฉันน้ำตาร่วงเรย เวลามันผ่านไปเร็วขนาดนี้เรยหรอ เค้าเอาชีวิตของเค้ามาทิ้งไว้กับฉันตั้ง 7 ปี ฉันไม่สามารถมีลูกให้เค้าได้ ครอบครัวมันไม่มีความสมแบบเรย ฉันสงสารเค้าค่ะ เค้าดีมาก ถ้าเค้าได้เจอคนที่ดีกว่าฉัน มีพร้อมกว่าฉัน ชีวิตเค้าคงจะดีกว่านี้ ฉันไม่อยากให้เค้าเอาชีวิตของเค้ามาทิ้งไว้กับฉัน เวลาที่ผ่านมาเค้าดีกับฉันและครอบครัวของฉันมาก ฉันเรยลองเกริ่นๆไปว่า พี่ไม่อยากมีลูกหรอ เค้าก้อเงียบนะ เค้าบอกว่า มีก้อได้ ไม่มีก้อได้ ฉันเรยบอกไปว่า ไม่มีไม่ได้นะ เดวพี่แก่มาจะไม่มีคนดูแล ฉันเรยบอกว่า พี่ไปเอาเมียใหม่เหอะ!!!! เค้าก้อไม่ยอมนะ เค้าบอกว่าอย่าพูดแบบนั้นอีก อยู่ด้วยกัลจนตายจากกัลไปเรย อย่าคิดแบบนี้อีกนะ เค้าบอกฉัน ในใจฉันไม่เคยหยุดคิดเรย ฉันเฝ้าคิดมาตลอดว่า ฉันเปนตัวถ่วงในชีวิตเค้า ฉันอยากไปจากเค้า แต่ฉันก้อสงสารเค้าไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ บางทีก้อคิดว่า เจ็บแต่จบ ฉันควรทำยังไงดี จะอยู่ต่อหรือจะเดินจากเค้าไปเพื่อให้เค้าได้เจอคนที่ดีกว่า????
*****สิ่งดีๆที่เค้าทำให้ฉันมีอีกเยอะ เยอะจนเล่าไม่หมด