ในวันที่ 18 มกราคม 2558 เวลา 22.50 น.
ผมได้เดินทางมากลับรถโดยสารของบริษัท รุ่งประเสริฐทัวร์ เส้นทางระหว่าง มหาสารคาม - กรุงเทพฯ รอบเวลา 22.50 น.
ผมขึ้นรถบัสของบริษัทนี้กลับกรุงเทพประจำ

เข้าเรื่องเลยละกันครับ
รถออกจาก มหาสารคาม ได้ประมาณ 20 นาที ผู้หญิงที่อยู่เบาะข้างหน้าผม น่าจะเป็นเบาะนั่งหมายเลข 6D เพราะที่นั่งผมมัน 7D ผู้หญิงคนนี้คุยโทรศัพท์ตั้งแต่รถออกจนมาได้ซักระยะหนึ่ง ไม่รู้เสียงเธอดังหรือป่าวเพราะผมใส่หูฟัง

เธอคุยเสร็จ เธอก็ปรับเบาะนอน แทนที่เธอจะค่อยๆปรับ เพื่อดูว่าจะไม่สร้างความลำคาญให้กับคนนั่งข้างหลัง แต่เธอคนนี้ปรับลวดเดียวเลยครับ กระแทกหัวเข่าผมเข้าอย่างจัง ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอนะครับ

พอรถมาได้ซักประมาณแยกเมืองพล ผมมีอาการปวดฉี่ แต่ผมสังเกตุเบาะข้างหน้าแล้วว่า เธอคงไม่ปรับเบาะขึ้นแน่ ผมก็ได้บีบตัวเองให้เล็กลง เพื่อให้พ้น แต่มันไม่พ้นครับ  ผมต้องใช้เข่าผมเบือดกระแทกเบาะข้างหน้าเพื่อออกไปฉี่ครับ พอผมกลับขึ้นมานั่ง เธอก็ยังเหมือนเดิมครับ ปรับเบาะสุดเลย โดยไม่สนใจผมเลย TT^TT

ตลอดระยะทาง เธอก็นอนปกติ ผมก็นอนปกติ

.....แต่ พอถึงกรุงเทพครับ
รถเข้าหมอชิตครับ คนขับเขาจะเปิดไฟทั้งคันเลยใช่มั้ยครับ เพื่อให้คนตื่น มีการแจกผ้าเย็น
แต่เธอคนนี้ลุกนะครับ ลุกแล้วนั่ง แต่ไม่ปรับเบาะขึ้นครับ ผมก็คิดในใจว่า เออ เดี๋ยวรถจอดสนิทเธอคงปรับขึ้นเองละ

แต่มันไม่ใช่อย่างนั้นครับ รถจอดสนิทให้คนลง เธอไม่ปรับเบาะขึ้นครับ เธอลุกจากที่นั่งแล้วลงจากรถไปเลย ปล่อยให้ผมต้องเผชิญกับการเอาร่างของผมออกมาจาก เบาะ !!!

มันไม่ได้ลำบากหรอกครับ สำหรับเรื่องนี้ แต่ผมนึกถึงกรณีที่

คนที่นั่งตรงผมเป็นคนชรา
คนที่นั่งตรงผมเป็นคนพิการ
คนที่นั่งตรงผมเป็นคนท้อง
คนที่นั่งตรงผมเป็นคนอ้วน
คนที่นั่งตรงผมเป็นคนที่มีโรคเกี่ยวกับหัวเข่าหรือกระดูกส่วนขา

ถ้าบุคคลที่ผมยกตัวอย่างมาข้างต้นมานั่งตรงที่เบาะนั่งของผม มันเป็นภาพที่เขาเหล่านั้นต้องลำบากแน่ๆ
ถ้าเปรียบกับผมที่ร่างกายยังสมบูรณ์แข็งแรงดี

แต่

ผมอยาก ด่า ประจาน ผู้หญิงคนนั้น จริงๆครับ ทั้งที่เธอเป็นคนน่าตาถือว่าดีนะ แต่มารยาทในการอยู่ร่วมสังคมกับผู้อื่นของเธอแย่มากครับ ถึงมันจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม แต่เรื่องเล็กน้อยทั้งนั้นละครับ ที่เป็นสาเหตุให้เกิดปัญหาที่ยิ่งใหญ่ตามมา