ไม่เคยรู้สึกตกต่ำได้ถึงขนาดนี้
อายุก็ค่อนคนไปแล้ว แต่ทำไมชีวิตแย่สุด ๆ
ที่ผ่านมาชีวิตก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ  ไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง
ปากกัดตีนถีบ  ดิ้นรนมาจนอยู่มาได้ทุกวันนี้
มีบ้าน มีรถ  มีงานทำ  ชีวิตน่าจะไปได้สวย

แต่แล้วก็เกิดพระศุกร์เข้า  พระเสาร์แทรก
พ่อเสีย  เพื่อนสนิทก็แปรเปลี่ยน ไม่พูดไม่คุย อยู่ ๆ ก็โกรธเราซะงั้น
หนี้สินเริ่มบานตะไท  ทั้งที่ก่อเองและคนอื่นก่อให้
แต่ไม่เป็นไร  ดิ้นกันต่อไปได้
เริ่มขายสมบัติเพื่อมาใช้หนี้  พอบ้างไม่พอบ้างก็ดิ้นกันไป

แต่บางครั้งรู้สึกท้อแท้  
เหนื่อยบ้างเป็นบางครั้ง
เนื่องจากขาดกำลังใจ  
หลังจากเพื่อนสนิท  เค้าเลิกคบเราไปแล้วก็ไม่มีใครให้ระบาย

ขอกำลังใจจากเพื่อน ๆ ด้วยนะคะ  
เพื่อให้เรามีแรงสู้กับปัญหาที่กำลังเผชิญ  
ขอกำลังใจให้ฝ่าฝันอุปสรรคครั้งนี้ไปให้ได้

คิดซะว่ากะลังเข้าวัยเบญจเพศ (ทั้งที่จริงใกล้วัยทอง อิอิ)


ปล.  พี่น้องก็ต่างคนต่างอยู่  ขาดความรักความอบอุ่นในครอบครัว  
เลยค่อยข้างยึดติดกับเพื่อน  แต่หลังจากเพื่อนเปลี่ยนไป   ก็รู้สึกเคว้งคว้างเป็นครั้งคราว