ตอนนี้เรายังไม่ทราบค่ะว่าอายุครรภ์เท่าไหร่ เพราะเราประจำเดือนไม่ปรกติ อยู่ต่างประเทศที่นี่ไปหาหมอสูติแต่จะยังไม่ได้เจอหมอ เจอแต่พยาบาลเฉพาะทาง เค้าก็ให้แค่เจาะเลือดตรวจค่าต่างๆก่อน แล้วพยาบาลก็โทรมาบอกผลว่าท้องและค่าทุกอย่างปรกติดี รอพบหมออีกที 2 อาทิตย์เพื่ออัลตร้าซาวด์ ตั้งแต่ปีใหม่มานี่เราแพ้ท้องจนท้อมาก กินอะไรก็ออก น้ำก็ออก จนน้ำหนักลด จาก 135ปอนด์ ตอนนี้เหลือ 127.6 ปอนด์ แต่ก็มีบางวันที่เรากินได้บ้างอยู่ประมาณแค่วันหรือสองวัน ซึ่งสามีเราก็อยู่ด้วยตอนกิน เราก็กินดีไม่มีอะไร แค่รู้สึกขมปากแต่กินน้ำก็หาย

วันนี้สามีเราได้ยินเราอ้วกในห้องน้ำ พอเราโผล่หน้าไปบอกว่าเมื่อกี๊อ้วกนะ สามีก็สวดเราใหญ่เลย หาว่าเรากำลังจะเป็นโรคจิตแบบคนเป็นบูลิเมียที่กินแล้วต้องอาเจียนออกมา พอได้ยินเสียใจมากค่ะ เราก็แย้งว่านี่มันอาการแพ้ท้อง วันที่เรากินได้ก็เห็นๆอยู่ว่าเรากินได้ แต่วันที่เรากินแล้วออกคือมันไม่ไหวจริงๆ บางวันคือจะให้ทนมันก็ทนเหมือนจะได้ แต่เอาเข้าจริงๆมันก็ไม่ได้ เราแค่โผไปเกาะขอบโถส้วมแค่นั้น ที่กินมันก็ออกมาเองแล้ว ไม่ต้องล้วงคอ ไม่ต้องอะไรเลย แค่อยู่ในท่าเตรียมมันก็ออกมาแล้ว บางทีก็ออกมาแต่ลมเหมือนในทีวีก็มี บางทีกินแค่น้ำมันก็ไม่ยอมอยู่แล้ว จริงๆน้ำสำหรับเรานี่ตัวดีเลย กินไม่ได้ แป๊บๆออก อาหารไม่ค่อยเท่าไหร่เพราะเราแทบจะกินไม่ได้อยู่แล้ว ตั้งแต่ไปเจาะเลือดได้คู่มือคุณแม่มา เราก็ปรับพฤติกรรมการกิน คือกินทีละน้อยแต่บ่อยมื้อ ตอนนี้ก็เปลี่ยนมาเป็นเช้าปุ๊บกินวิตามิน กลับไปนอนต่อสักพักจะได้ไม่อ้วกเอาวิตามินออกมา แต่ดีที่ของเราเป็นกัมมี่เคี้ยวได้อร่อยดี พอตื่นมาอีกรอบก็กินพวกคุกกี้ทีละ 2-3 ชิ้นกับนมครึ่งแก้ว พักไป 2ชม. กินลูกแพร์อีกลูกนึงอะไรแบบนี้ พอบ่ายๆก็กินโยเกิร์ตครึ่งถ้วย พักไว้สักสองชม.ค่อยมากินให้หมดแบบนี้แหละค่ะ เราเลยไม่เข้าใจว่าสามีจะว่าเราว่ามีอาการจิตเหมือนคนเป็นบูลิเมียได้ยังไง ทั้งๆที่เราพยายามปรับการกินให้ถี่ ไม่ให้ท้องว่าง บางทีเรากินเสร็จรู้สึกขมปาก ถ้านั่งคงไม่พ้นวิ่งไปเกาะโถแน่ เราก็นอนเลย พยายามทำให้หลับก็เสียดหน้าอกอีก น่าจะเป็นเพราะแก๊สตีขึ้น ดีที่เราเป็นแม่บ้าน มีรับงานฟรีแลนซ์นิดหน่อย แต่ทั้งวันเราก็แทบจะไม่ได้ออกจากห้องนอนเลย ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราไปยิม เล่นเวท กินอาหารก็เยอะ แล้วเราไม่มีค่านิยมคลั่งผอมแบบผิดๆด้วยซ้ำ เพราะก่อนหน้านี้เราลดน้ำหนักได้ 2 ไซส์จากการเล่นเวทกับคาร์ดิโอล้วนๆ ก็เลยไม่เข้าใจว่าพฤติกรรมแพ้ท้องของเรามันไปเหมือนบูลิเมียตรงไหน แค่แพ้ท้องกินอะไรไม่ได้ ได้กลิ่นอะไรก็เหม็นก็ทำให้เราท้อจะแย่อยู่แล้ว แถมไอ้ที่กินได้ตอนนี้ก็แค่คุกกี้ สัปปะรดกระป๋อง น้ำเปล่าก็กินแล้วจะอ้วก ต้องกินน้ำที่ติดมากับสัปปะรดกระป๋องแทน โยเกิร์ตก็ต้องใส่น้ำผึ้งท่วมๆจะได้หวานๆกินลง แค่นี้เราก็กลัวจะเบาหวานขึ้นจะแย่แล้ว

แม่ๆคนไหนมีคุณพ่อเป็นแบบนี้บ้างคะ แล้วทำยังไงคะเวลาคุณพ่อบ้านไม่เข้าใจ คือเค้าคิดว่าคนแพ้ท้องจะต้องเอาแต่อยากกิน แรกๆเราก็มีอาการอยากกินหรอก เค้าก็ซื้อมาประเคนทุกอย่าง แต่อยู่ดีๆช่วงนั้นมันก็หายไปดื้อๆกลายเป็นกินอะไรไม่ได้ กินอะไรก็ออกมาหมดซะเฉยๆ ทั้งท้อทั้งเสียใจค่ะ