เป็นเด็กต่างจังหวัด แต่เข้า กทม. เพื่อทำงานหาเงิน เหมือนคนทั่วไปค่ะ
แต่เป็นลูกคนเดียว พ่อแม่เลยห่วงมาก ทั้งๆที่ตอนนี้อายุ 27 แล้วนะ

บทสนทนาตอนเช้า ตอนถึงที่ทำงาน
เรา: ฮัลโหลแม่ ถึงที่ทำงานแล้วนะ
แม่: อืม สบายดีหรือเปล่า กินข้าวมาหรือยัง
เรา: สบายดี แล้วแม่ล่ะสบายดีหรือเปล่า กินมาจากห้องแล้ว แม่ทำอะไรกิน ที่บ้านหนาว(ร้อน ฝน)
แม่: แม่สบายดี ทำ...........กิน ที่บ้านไม่หนาว (ร้อน ฝน)
เรา: งั้นแค่นี้นะ นู๋ถึงแล้วไม่ต้องห่วงนะ
แม่: อืม โชคดีลูก

บทสนทนาตอนเย็น ตอนถึงที่ห้องพัก
เรา: ฮัลโหลแม่ ถึงห้องแล้วนะ
แม่: อืม ซื้ออะไรมากินลูก
เรา: ซื้อ...........  แล้วที่บ้านทำไรกินกันเย็นนี้
แม่: ทำ.........................................
เรา: แม่สบายดีป่าว เสียงเหมือนเป็นหวัดนะ
แม่: มันก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ (หวัดภูมิแพ้)
เรา: งั้นแค่นี้นะแม่ ถึงห้องแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ
แม่: อืม ล็อคห้องให้ดีล่ะ โชคดีลูก
จะมีแค่บางวันที่มีเรื่องพิเศษ ก็จะคุยกันยาว อาทิตย์ละ 2 - 3 ครั้ง

มีใครเป็นแบบเราบ้าง ที่คุยกับพ่อหรือแม่ ทุกวันและบ่อยแบบเรา แต่ไม่เคยเบื่อเลย
มาเล่ากันฟังบ้างนะคะ ว่าคุยอะไรกันบ้าง ^_^