ขอเป็นที่ พักพิงพึ่ง ที่เอนกาย
ขอให้เป็น เพียงที่หมาย ยามสิ้นหวัง
ขอเพียงแค่ ไม่ถูกทิ้ง ตามลำพัง
ขอความหวัง ย้อนกลับคืน เมื่อตื่นนอน

ขอให้มี คนคอยปลอบ เมื่อท้อแท้
ขอให้แค่ แบ่งความรัก เอื้ออาทร
ขอแค่ไหน ก็มักได้ ตามเว้าวอน
ขอทุกตอน ก็ยังได้ อยู่ทุกวัน

ขอเป็นที่ พักพิงพึ่ง แห่งสุดท้าย
ขอให้เป็น เพียงที่หมาย ยามถึงฝั่ง
ขอเพียงแค่ ไม่ถูกทิ้ง ตายลำพัง
ขอความหวัง อยู่เคียงข้าง ไม่จากจร

แต่ไม่รู้ มองไม่เห็น ทางกลับบ้าน
หาเนิ่นนาน เดินกลับหลัง ยังไม่เห็น
ยังไม่รู้ ถึงตัวตน ที่เคยเป็น
ลากรถเข็น ตามหาที่ "ซุกหัวนอน"

ปล. ผู้แต่งเมื่อแต่งในบาทสุดท้ายพลันน้ำตาไหลเป็นสายน้ำ เมื่อคิดถึงคนเหล่านั้น แต่เมื่อมองย้อนกลับดูตัวเองก็พบว่าเราเองนั้นก็ยังคงหลงทางไม่ต่างจากคนเหล่านั้นเช่นเดียวกัน