คิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้ดีไหมมันเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวและเรื่องเรียนของเราอะ
ไม่ได้เล่าทั้งหมดนะย่อมา(ย่อละนะเนี่ย555)
ตอนนี้เราอยู่ม5เรียนอีกปีก็จะจบแล้ว
แต่ยังไม่รู้จะเข้ามหาลัยไรเรียนอะไรแล้วตัวเองชอบอะไร
แล้วก็เกรดก็ไม่ได้สวยเลย
แล้วก็ปัญหาของครอบครัวที่ทำให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆ
ไม่นับตั้งแต่เด็กละกันนะ5555 เอาปัจจุบัน
คือตอนนี้พ่อแม่เราแยกทางกันได้ประมาณ6เดือนกว่าแล้ว
(ผลกระทบมันมีอยู่เยอะมาก)
เราเป็นลูกคนกลางไม่สนิทกับใครในครอบครัวที่มีพี่ชายพึ่งไปเป็นทหารและมีน้องสาวพิการอายุ15ปีคะ
ปัญหาที่ 1
คือน้องของเรา เราต้องเรียนไปด้วยดูน้องไปด้วยเราดูน้องตั้งแต่จำความได้แล้วอะเรายิ่งโตขึ้นน้องก็โตขึ้นไปด้วยมันยิ่งเหนื่อย
ความรู้สึกเหมือนมีลูกและเรียนไปด้วยเลย55555 ก่อนหน้านี้ยังมีพี่และพ่อช่วยดูให้นะคะ แต่ตอนนี้พี่ไปเป็นทหารพ่อก็อยู่คนละบ้านแล้ว
บางทีเราก็อยากมีเวลาส่วนตัวเช่นทำการบ้านแล้วน้องไม่กวนไปเที่ยวกับเพื่อนแบบไม่รีบกลับมาดูน้อง ก็ไม่อยากโทษน้องนะคะ
แต่วัยรุ่นอะก็ต้องมีความสนุกสนานบ้างไปรีแล็กซ์กับเพื่อนบ้าง เพราะมีน้องทำให้รอบข้างทำไรก็ยากไปหมดเลย
(สมมุติว่าเราขอแม่ฉลองกับเพื่อนก็ต้องรีบกลับเพราะแม่ขายของไม่ก็มาช้าแล้วโดนแม่ด่าจนหมดอารมณ์สนุกเลยอะ)
น้องเราพูดไม่ได้คะนอนได้อย่างเดียวสมมุติว่าแขนคนปกติจะเท่าขาของน้องเราคะ ตัวผอมมากๆๆ น่าจะหนัก 12-15ตัวยาวผอมสูงกว่าเราอีกอะ
เป็นออทิสติกพิการตั้งแต่เกิดคะ
(ตอนทำคลอดหมอมาไม่ทันสำลักน้ำค่ำเขียนถูกไหมอะ55 แล้วก็ปั๊มหัวใจน้องให้ฟื้นคะเพราะความรู้สึกคนเป้นแม่เนอะน้องผิวขาวน่ารักมากพอแม่มาเลี้ยง2เดือนกว่าพึ่งรู้ว่าน้องพิการทั้งร่างกายเลยคะ)
ปัญหาที่ 2
พ่อแม่คะเราเบื่อมากเลยที่ต้องมาฟังแม่ด่าพ่อพ่อด่าแม่ไปบ้านเก่าเจอเมียน้อยของพ่อมาหาบ้างหรืออยู่กับแม่ดึกๆเงี่ยได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับแฟนใหม่ของแม่บ้างคะเราเหมือนไม่รู้อะไรนะเพราะเราไม่สนิทกับใครเลยไม่ค่อยพูดแต่เรารู้หมดทุกอย่างก็ได้แ่ตเก็บไว้คะ บางทีแม่ก็จะไปต่างจังหวัดให้เราอยู่กับน้อง2คนบ้างหละ เราต้องเจอคำถามของเพื่อนบ้าน หรือญาติๆ อทิเช่น == แม่มีผัวใหม่เหรอ? อยู่กับแม่ไม่สงสารพ่อเหรอ? ไม่คิดถึงพ่อเหรอ?
บลาๆๆๆๆๆนาๆๆ เราก็มีความรูสึกนะคะแหม๊ะแต่เราทำได้มากสุดก็ยิ้มแหย่ๆคำถามของคนอื่นไป มีคุณครูเคยบอกนะคะ ว่าการที่พ่อแม่หย่าร้าง เป็นเรื่องธรรมดามากในปัจจุบันไม่ต้องไปเครียดหรือคิดมาก อ่ะเค๊เราไม่ซีเล๊ย
(ปกติครอบครัวเราไม่เคยพาไปเที่ยวไหนไกลๆเพราะติดน้องไม่เคยทำให้อบอุ่นเหมือนครอบครัวอื่นๆๆแล้วเราก็ลูกคนกลางไม่มีใครค่อยสนใจอยู่แล้วอะ)
ปัญหาที่ 3
คือเรื่องเรียนของเราที่ปวดหัวกับตัวเองมากตอนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะคะที่จะหาตัวเองเจอเราคิดตั้งแต่ม3เลย
เกรดเราไม่เคยถึง2.5ถึง3หรอกคะเราเรียนเอาผ่านๆเราก็ขยันอยู่นะไม่ใช่ไม่ขยันเราอยู่ในโหมด โง่แ่ตขยัน5555
เคยเป็นปะแบบเออกูก็ตั้งใจฟังที่ครูสอนเหมือนเพื่อนแต่ทำไมไม่เข้าใจกับสมมุติว่าเราตั้งใจจะทำเกรดเทอมนี้ให้ดีแต่พอผลออกมาไม่เป็นที่พอใจอะและอีพวกเรียนๆหลบๆกับเกรดดีกว่าไม่เคยส่งงานผ่านและไม่ติด0แต่เราติดนี่แปลกไหมหละ ด้วยภาระของเราที่บ้าน (น่าจะเข้าใจฟิลวัยรุ่นนะแบบกลับบ้านมานั่งทำการบ้านอ่านหนังสือจบๆๆ แ่ตเรานี่ป้อนข้าวน้องต่อแค่ไปเรียนร่างกายก็จะพังเจอแต่ละวิชาของประเทศไทยเจอแม่บ่นช่วยแม่ขายของบ้างแหละ)
เราชอบฟังเพลงเล่นกีต้าร์เราก็เป็นบ้างแต่เราไม่ได้จริงจังวาดรูปเราก็ชอบแล้วแต่อารมณ์ถ่ายรูปเราก็ชอบแต่ไม่มีกล้องสวยๆเลยทำให้ไม่พอใจ แต่เราชอบเขียนหนังสือถึงจะไม่ค่อยสวยอะคือเรารับจ้างเขียนรายงานใช่ปะเราสามารถเขียนแก้โจทย์คณิต300ข้อเสร็จภายในคืนเดียวเลยแหละ55555
จิงๆมอปลายคงไม่ขัยนทำงานขนาดนี้มั้งถามว่าทีการบ้านทำไมไม่ขยันบ้างปัจจัยคือเงินไงแบบได้300-500เสียค่ากระดาษและการปวดมือนิดๆนับว่าเก๋อะคือเราชอบทำแต่ก็ไม่ได้บ่อยหรอก แต่สถติของเราจำได้ว่าตอนนั้นรับแก้โจทย์รวมก็ 7000 ข้อประมาสมุดปกแข็ง 5 เล่มได้มั้ง(แทบจะไปหาหมอเพราะข้อมือพังเลยทีเดียว
)
ปัญหาที่ 4
คือตัวเราเองภายนอกที่คนอื่นร็จัก เราจะเป็นคนเฮฮาสนุกนานชอบแกล้งกับเพื่อนๆนะภายนอกเราเป้นคนไม่ซีเรียสไรมากชิวๆสบายๆๆแต่ภายในเราเนี่ยเป็นคนคิดมากเจอแต่ละเรื่องกับครอบครัวสารพัดเราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากอินกับอะไรนิดๆหน่อยดนตรีซึ้งไปละน้ำตาคลอ5555 เนื่องจากเราอาจจะเก็บกดมากไปเพราะมีไรก็เก้บมันไว้ในใจเครียดแค่ไหนก็มีแต่แอบร้องไห้คนเดียวอะ เวลาเราเจอเพื่อนนะหายเครียดเลย เพื่อนเป็นส่วน1ชีวิตของเราจริงๆ
เราเบื่อตัวเองตรงที่ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่เวลาโดนเถียงโดนด่าถูกผิดเราจะนั่งฟังเงียบๆเรามี2บุคลิกเวลาอยู๋กับพ่อแม่เนี่ยจะเรียบร้อยไม่พูดไม่จาแต่พออยู๋กับเพื่อนนะคนละแบบ ตอนนี้เรามี ก็ เพื่อน พี่น้อง พ่อแม่ แฟนไรเราไม่คิดจะมีอะ เวลาผู้ใหญ่คุยกับเรานะเรื่องผู้ชายอันดับต้นๆเวลาสอนเรา
มีเยอะมากมากกกกกกกกกว่านี้อีกเรื่องปวดหัวของเรา555555 ถ้าใครเจอแบบเราไม่เป็นโรคซึมเซร้าก็ฆ่าตัวตายละ(เคยคิดนะแต่ไม่ดีทำดีกว่า)
จริงๆนะเพื่อนเราบอกเป็นกูตายดีกว่าถ้าใครเป็นลูกคนกลางจะรู้เวลาพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจเราพยยายามเข้าใจตัวเองตัวคนอื่นแต่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการเท่าไหร่(เนื่องด้วยเพราะเราไม่พูดด้วยมั้ง)googleเพื่อนรู้ใจเราเลยจะปวดหัวแม่ไม่เข้าใจลูกคนกลางเป็นยังไงโรคนั้นโรคนี้ถ้าgoogleสามารถถามและให้กำลังใจเราได้เนี่ยจะดีมากๆๆ5555
เราอ่านพันทิปก็บ่อยพี่ๆที่ประสบผลสำเร็จอะไรดีก็เก็บไว้เราต้องทำตัวเป็นเด็กดีไว้คิดภาพนะ ถ้าเราไม่เรียนเกเรใจแตกกินเหล้าสูบบุหรี่เที่ยวทิ้งน้องไม่สนใจคนในครอบครัวหู้ยยยจะพังไหม555 เพราะลูกคนแรกก็ไม่เรียนลูกคนสุดท้องก็พิการ เหลือแต่เราไง ถ้าเราเกเรไปอีกคนนี้คงไม่มีอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจมั้งเราคิดนะว่าที่คนรอบข้างยังสนใจยังรักเรา(ถึงจะด่าเราทุกวันไม่ค่อยสนใจ)เพราะเราเป็นเด็กดีด้วยมั้ง
เราอิจฉาคนที่มีครอบครัวอบอุ่นเราชอบไปกับพ่อแม่ของเพื่อนมากๆเวลามีคนเข้าใจหรืออิจฉาพวกมีความฝัน
ถ้าเรารู้ว่าตัวเองชอบอะไรอยากเรียนไรมันจะดีกว่านี้อีก เพราะ คำถามของแม่ แม่ถามว่าเรียนจบแล้วอยากอยู่กับใคร
ถ้าเราอยู๋กับพ่อนะเราจะอยู๋จ.เดิมและมหาลัยก็อยู่แค่คืบของรร.มปลายเดินไปยังได้55555 (อันนี้เบื่อแน่นอน)
และถ้าเราไปกับแม่นะก็ไปภาคใต้นู้น(ตามแฟนใหม่แม่ไปอยู่แล้ว)
เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เฮ้อ เรามีญาติๆเค้าก็อยู่กทม.หมดเลยคะ เวลามีปัญหาไรก็ตัดสินเองคนเดียว
กับพ่อแม่ไม่ใช่เราไม่รักนะ อยากพูดด้วยอยากสนิทด้วยแต่ไม่รู้จะคุยไรจะคุยทีก็ต่อเมื่อมีเรื่องจะพูดอะดลัวพูดละดอกพิกุลจะร่วง คือเป็นตั้งแต่เด็กแล้วอะ
ทีกับเพื่อนทำไมเราพูดจนลิงหลับเลยแหละ555555 บางคนก็ต้องมีคนสนิทบ้างเนอะ กับพี่เราก็ไม่สนิทมันไม่สนใจนอกจากเกมและแฟนน้องเราก็อยู่ด้วยบ่อยก็ไม่รู้จะคุยยังไงมันพูดไม่ได้555555 เพื่อนก็คุยได้บางเรื่องคงไม่มีใครมารับฟังเราทุกเรื่องและเราก็ไม่อยากเล่าให้เค้าฟังหรอกเนอะ
เรากลับกลายเป็นเด็กที่ไม่พูดกับพ่อแม่สะงั้นเวลาแกถามไรเราก็ไม่ค่อยจะตอบ
ปล.เรากลัวแม่มากๆๆจริงๆนะกลัวถึงขั้นไม่กล้าคุยจะขอเงินบางวันก็ไม่กล้า(เนื่องด้วยแม่เคยด่าเราแบบน้องก็ไม่ช่วยดูเงินก็ไม่เคยจะช่วยกูหาเราขอแม่ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเราไม่ได้ทิ้งน้องแต่เราเข้าใจแม่นะว่าแม่ขายของแล้วแม่เข้าใจเราไหมอันนี้เราไม่ได้งี่เง่านะ)เวลาแม่ถามไรเราจะอ้ำๆอึ้งๆไม่ค่อยกล้าตอบพูดติดๆขัดๆอะแม่เรามักใช้คำพูดกับเรากูมากกว่าชื่อเล่นคะ (เรากลัวแม่ตั้งแต่เด็กๆนู้น)
ปล.2 เวลาที่เราท้อเราชอบจะได้ฟังคำของแม่ว่าคนที่ลำบากกว่าเรามีเยอะแยะ ซึ้งมันทำให้ไม่มีกำลังใจเท่าไหร่
ปล.3 ตอนพ่อแม่เราเลิกกันใหม่ เราถึงกับเรียนข้ามจังหวัดต้องนั่งรถตู้เทียววันละ100 ต้องทำอะไรเร็วกว่าเพื่อน1ชั่วโมงจากคนเคยตื่น7เป็น6หรือตี5
เป็นช่วงที่เสียดายตังและสงสารตัวเองมากๆ (แล้วเราก็บอกไม่เหนื่อยเพราะแม่)
จริงๆเราไม่ได้ลำบากอะไรนะมีกินมีใช้มีพ่อมีแม่แต่เหมือนเราไม่มีใครอะ เพื่อนเราเคยบอกเปิดใจคุยกับพ่อแม่
มันเป็นเรื่องยากๆจริงๆคะจะพูดทีน้ำตามาก่อนกลัวไม่รู้เรื่อง แล้วไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหน
เพราะที่ผ่านมาเรารับรู้แต่ไม่พูดเราเก้บมันไว้คนเดียวอะ
มีมากกว่านี้จริงๆ จะเก็บกดจะตายแต่เราว่าชีวิตมีสีสันก็ดีหู้ย
อยากได้คำปรึกษาบ้างคะว่าจะทำไงดีต่ออยากคุยกับคนไม่รู้จักบ้างอะ
เผื่ออะไรจะดี T T
เหมือนตัวคนเดียวไม่มีผู้ใหญ่ให้คำปรึกษา
ไม่ได้เล่าทั้งหมดนะย่อมา(ย่อละนะเนี่ย555)
ตอนนี้เราอยู่ม5เรียนอีกปีก็จะจบแล้ว
แต่ยังไม่รู้จะเข้ามหาลัยไรเรียนอะไรแล้วตัวเองชอบอะไร
แล้วก็เกรดก็ไม่ได้สวยเลย
แล้วก็ปัญหาของครอบครัวที่ทำให้ปวดหัวอยู่บ่อยๆ
ไม่นับตั้งแต่เด็กละกันนะ5555 เอาปัจจุบัน
คือตอนนี้พ่อแม่เราแยกทางกันได้ประมาณ6เดือนกว่าแล้ว
(ผลกระทบมันมีอยู่เยอะมาก)
เราเป็นลูกคนกลางไม่สนิทกับใครในครอบครัวที่มีพี่ชายพึ่งไปเป็นทหารและมีน้องสาวพิการอายุ15ปีคะ
ปัญหาที่ 1
คือน้องของเรา เราต้องเรียนไปด้วยดูน้องไปด้วยเราดูน้องตั้งแต่จำความได้แล้วอะเรายิ่งโตขึ้นน้องก็โตขึ้นไปด้วยมันยิ่งเหนื่อย
ความรู้สึกเหมือนมีลูกและเรียนไปด้วยเลย55555 ก่อนหน้านี้ยังมีพี่และพ่อช่วยดูให้นะคะ แต่ตอนนี้พี่ไปเป็นทหารพ่อก็อยู่คนละบ้านแล้ว
บางทีเราก็อยากมีเวลาส่วนตัวเช่นทำการบ้านแล้วน้องไม่กวนไปเที่ยวกับเพื่อนแบบไม่รีบกลับมาดูน้อง ก็ไม่อยากโทษน้องนะคะ
แต่วัยรุ่นอะก็ต้องมีความสนุกสนานบ้างไปรีแล็กซ์กับเพื่อนบ้าง เพราะมีน้องทำให้รอบข้างทำไรก็ยากไปหมดเลย
(สมมุติว่าเราขอแม่ฉลองกับเพื่อนก็ต้องรีบกลับเพราะแม่ขายของไม่ก็มาช้าแล้วโดนแม่ด่าจนหมดอารมณ์สนุกเลยอะ)
น้องเราพูดไม่ได้คะนอนได้อย่างเดียวสมมุติว่าแขนคนปกติจะเท่าขาของน้องเราคะ ตัวผอมมากๆๆ น่าจะหนัก 12-15ตัวยาวผอมสูงกว่าเราอีกอะ
เป็นออทิสติกพิการตั้งแต่เกิดคะ
(ตอนทำคลอดหมอมาไม่ทันสำลักน้ำค่ำเขียนถูกไหมอะ55 แล้วก็ปั๊มหัวใจน้องให้ฟื้นคะเพราะความรู้สึกคนเป้นแม่เนอะน้องผิวขาวน่ารักมากพอแม่มาเลี้ยง2เดือนกว่าพึ่งรู้ว่าน้องพิการทั้งร่างกายเลยคะ)
ปัญหาที่ 2
พ่อแม่คะเราเบื่อมากเลยที่ต้องมาฟังแม่ด่าพ่อพ่อด่าแม่ไปบ้านเก่าเจอเมียน้อยของพ่อมาหาบ้างหรืออยู่กับแม่ดึกๆเงี่ยได้ยินแม่คุยโทรศัพท์กับแฟนใหม่ของแม่บ้างคะเราเหมือนไม่รู้อะไรนะเพราะเราไม่สนิทกับใครเลยไม่ค่อยพูดแต่เรารู้หมดทุกอย่างก็ได้แ่ตเก็บไว้คะ บางทีแม่ก็จะไปต่างจังหวัดให้เราอยู่กับน้อง2คนบ้างหละ เราต้องเจอคำถามของเพื่อนบ้าน หรือญาติๆ อทิเช่น == แม่มีผัวใหม่เหรอ? อยู่กับแม่ไม่สงสารพ่อเหรอ? ไม่คิดถึงพ่อเหรอ?
บลาๆๆๆๆๆนาๆๆ เราก็มีความรูสึกนะคะแหม๊ะแต่เราทำได้มากสุดก็ยิ้มแหย่ๆคำถามของคนอื่นไป มีคุณครูเคยบอกนะคะ ว่าการที่พ่อแม่หย่าร้าง เป็นเรื่องธรรมดามากในปัจจุบันไม่ต้องไปเครียดหรือคิดมาก อ่ะเค๊เราไม่ซีเล๊ย
ปัญหาที่ 3
คือเรื่องเรียนของเราที่ปวดหัวกับตัวเองมากตอนนี้ ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะคะที่จะหาตัวเองเจอเราคิดตั้งแต่ม3เลย
เกรดเราไม่เคยถึง2.5ถึง3หรอกคะเราเรียนเอาผ่านๆเราก็ขยันอยู่นะไม่ใช่ไม่ขยันเราอยู่ในโหมด โง่แ่ตขยัน5555
เคยเป็นปะแบบเออกูก็ตั้งใจฟังที่ครูสอนเหมือนเพื่อนแต่ทำไมไม่เข้าใจกับสมมุติว่าเราตั้งใจจะทำเกรดเทอมนี้ให้ดีแต่พอผลออกมาไม่เป็นที่พอใจอะและอีพวกเรียนๆหลบๆกับเกรดดีกว่าไม่เคยส่งงานผ่านและไม่ติด0แต่เราติดนี่แปลกไหมหละ ด้วยภาระของเราที่บ้าน (น่าจะเข้าใจฟิลวัยรุ่นนะแบบกลับบ้านมานั่งทำการบ้านอ่านหนังสือจบๆๆ แ่ตเรานี่ป้อนข้าวน้องต่อแค่ไปเรียนร่างกายก็จะพังเจอแต่ละวิชาของประเทศไทยเจอแม่บ่นช่วยแม่ขายของบ้างแหละ)
เราชอบฟังเพลงเล่นกีต้าร์เราก็เป็นบ้างแต่เราไม่ได้จริงจังวาดรูปเราก็ชอบแล้วแต่อารมณ์ถ่ายรูปเราก็ชอบแต่ไม่มีกล้องสวยๆเลยทำให้ไม่พอใจ แต่เราชอบเขียนหนังสือถึงจะไม่ค่อยสวยอะคือเรารับจ้างเขียนรายงานใช่ปะเราสามารถเขียนแก้โจทย์คณิต300ข้อเสร็จภายในคืนเดียวเลยแหละ55555
จิงๆมอปลายคงไม่ขัยนทำงานขนาดนี้มั้งถามว่าทีการบ้านทำไมไม่ขยันบ้างปัจจัยคือเงินไงแบบได้300-500เสียค่ากระดาษและการปวดมือนิดๆนับว่าเก๋อะคือเราชอบทำแต่ก็ไม่ได้บ่อยหรอก แต่สถติของเราจำได้ว่าตอนนั้นรับแก้โจทย์รวมก็ 7000 ข้อประมาสมุดปกแข็ง 5 เล่มได้มั้ง(แทบจะไปหาหมอเพราะข้อมือพังเลยทีเดียว
ปัญหาที่ 4
คือตัวเราเองภายนอกที่คนอื่นร็จัก เราจะเป็นคนเฮฮาสนุกนานชอบแกล้งกับเพื่อนๆนะภายนอกเราเป้นคนไม่ซีเรียสไรมากชิวๆสบายๆๆแต่ภายในเราเนี่ยเป็นคนคิดมากเจอแต่ละเรื่องกับครอบครัวสารพัดเราเป็นคนร้องไห้ง่ายมากอินกับอะไรนิดๆหน่อยดนตรีซึ้งไปละน้ำตาคลอ5555 เนื่องจากเราอาจจะเก็บกดมากไปเพราะมีไรก็เก้บมันไว้ในใจเครียดแค่ไหนก็มีแต่แอบร้องไห้คนเดียวอะ เวลาเราเจอเพื่อนนะหายเครียดเลย เพื่อนเป็นส่วน1ชีวิตของเราจริงๆ
เราเบื่อตัวเองตรงที่ไม่กล้าพูดกับพ่อแม่เวลาโดนเถียงโดนด่าถูกผิดเราจะนั่งฟังเงียบๆเรามี2บุคลิกเวลาอยู๋กับพ่อแม่เนี่ยจะเรียบร้อยไม่พูดไม่จาแต่พออยู๋กับเพื่อนนะคนละแบบ ตอนนี้เรามี ก็ เพื่อน พี่น้อง พ่อแม่ แฟนไรเราไม่คิดจะมีอะ เวลาผู้ใหญ่คุยกับเรานะเรื่องผู้ชายอันดับต้นๆเวลาสอนเรา
มีเยอะมากมากกกกกกกกกว่านี้อีกเรื่องปวดหัวของเรา555555 ถ้าใครเจอแบบเราไม่เป็นโรคซึมเซร้าก็ฆ่าตัวตายละ(เคยคิดนะแต่ไม่ดีทำดีกว่า)
จริงๆนะเพื่อนเราบอกเป็นกูตายดีกว่าถ้าใครเป็นลูกคนกลางจะรู้เวลาพ่อแม่ไม่ค่อยสนใจเราพยยายามเข้าใจตัวเองตัวคนอื่นแต่ไม่ค่อยมีใครเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการเท่าไหร่(เนื่องด้วยเพราะเราไม่พูดด้วยมั้ง)googleเพื่อนรู้ใจเราเลยจะปวดหัวแม่ไม่เข้าใจลูกคนกลางเป็นยังไงโรคนั้นโรคนี้ถ้าgoogleสามารถถามและให้กำลังใจเราได้เนี่ยจะดีมากๆๆ5555
เราอ่านพันทิปก็บ่อยพี่ๆที่ประสบผลสำเร็จอะไรดีก็เก็บไว้เราต้องทำตัวเป็นเด็กดีไว้คิดภาพนะ ถ้าเราไม่เรียนเกเรใจแตกกินเหล้าสูบบุหรี่เที่ยวทิ้งน้องไม่สนใจคนในครอบครัวหู้ยยยจะพังไหม555 เพราะลูกคนแรกก็ไม่เรียนลูกคนสุดท้องก็พิการ เหลือแต่เราไง ถ้าเราเกเรไปอีกคนนี้คงไม่มีอะไรให้พ่อแม่ภูมิใจมั้งเราคิดนะว่าที่คนรอบข้างยังสนใจยังรักเรา(ถึงจะด่าเราทุกวันไม่ค่อยสนใจ)เพราะเราเป็นเด็กดีด้วยมั้ง
เราอิจฉาคนที่มีครอบครัวอบอุ่นเราชอบไปกับพ่อแม่ของเพื่อนมากๆเวลามีคนเข้าใจหรืออิจฉาพวกมีความฝัน
ถ้าเรารู้ว่าตัวเองชอบอะไรอยากเรียนไรมันจะดีกว่านี้อีก เพราะ คำถามของแม่ แม่ถามว่าเรียนจบแล้วอยากอยู่กับใคร
ถ้าเราอยู๋กับพ่อนะเราจะอยู๋จ.เดิมและมหาลัยก็อยู่แค่คืบของรร.มปลายเดินไปยังได้55555 (อันนี้เบื่อแน่นอน)
และถ้าเราไปกับแม่นะก็ไปภาคใต้นู้น(ตามแฟนใหม่แม่ไปอยู่แล้ว)
เรื่องเรียน เรื่องครอบครัว เฮ้อ เรามีญาติๆเค้าก็อยู่กทม.หมดเลยคะ เวลามีปัญหาไรก็ตัดสินเองคนเดียว
กับพ่อแม่ไม่ใช่เราไม่รักนะ อยากพูดด้วยอยากสนิทด้วยแต่ไม่รู้จะคุยไรจะคุยทีก็ต่อเมื่อมีเรื่องจะพูดอะดลัวพูดละดอกพิกุลจะร่วง คือเป็นตั้งแต่เด็กแล้วอะ
ทีกับเพื่อนทำไมเราพูดจนลิงหลับเลยแหละ555555 บางคนก็ต้องมีคนสนิทบ้างเนอะ กับพี่เราก็ไม่สนิทมันไม่สนใจนอกจากเกมและแฟนน้องเราก็อยู่ด้วยบ่อยก็ไม่รู้จะคุยยังไงมันพูดไม่ได้555555 เพื่อนก็คุยได้บางเรื่องคงไม่มีใครมารับฟังเราทุกเรื่องและเราก็ไม่อยากเล่าให้เค้าฟังหรอกเนอะ
เรากลับกลายเป็นเด็กที่ไม่พูดกับพ่อแม่สะงั้นเวลาแกถามไรเราก็ไม่ค่อยจะตอบ
ปล.เรากลัวแม่มากๆๆจริงๆนะกลัวถึงขั้นไม่กล้าคุยจะขอเงินบางวันก็ไม่กล้า(เนื่องด้วยแม่เคยด่าเราแบบน้องก็ไม่ช่วยดูเงินก็ไม่เคยจะช่วยกูหาเราขอแม่ไปกินเลี้ยงกับเพื่อนเราไม่ได้ทิ้งน้องแต่เราเข้าใจแม่นะว่าแม่ขายของแล้วแม่เข้าใจเราไหมอันนี้เราไม่ได้งี่เง่านะ)เวลาแม่ถามไรเราจะอ้ำๆอึ้งๆไม่ค่อยกล้าตอบพูดติดๆขัดๆอะแม่เรามักใช้คำพูดกับเรากูมากกว่าชื่อเล่นคะ (เรากลัวแม่ตั้งแต่เด็กๆนู้น)
ปล.2 เวลาที่เราท้อเราชอบจะได้ฟังคำของแม่ว่าคนที่ลำบากกว่าเรามีเยอะแยะ ซึ้งมันทำให้ไม่มีกำลังใจเท่าไหร่
ปล.3 ตอนพ่อแม่เราเลิกกันใหม่ เราถึงกับเรียนข้ามจังหวัดต้องนั่งรถตู้เทียววันละ100 ต้องทำอะไรเร็วกว่าเพื่อน1ชั่วโมงจากคนเคยตื่น7เป็น6หรือตี5
เป็นช่วงที่เสียดายตังและสงสารตัวเองมากๆ (แล้วเราก็บอกไม่เหนื่อยเพราะแม่)
จริงๆเราไม่ได้ลำบากอะไรนะมีกินมีใช้มีพ่อมีแม่แต่เหมือนเราไม่มีใครอะ เพื่อนเราเคยบอกเปิดใจคุยกับพ่อแม่
มันเป็นเรื่องยากๆจริงๆคะจะพูดทีน้ำตามาก่อนกลัวไม่รู้เรื่อง แล้วไม่รู้จะเริ่มจากจุดไหน
เพราะที่ผ่านมาเรารับรู้แต่ไม่พูดเราเก้บมันไว้คนเดียวอะ
มีมากกว่านี้จริงๆ จะเก็บกดจะตายแต่เราว่าชีวิตมีสีสันก็ดีหู้ย
อยากได้คำปรึกษาบ้างคะว่าจะทำไงดีต่ออยากคุยกับคนไม่รู้จักบ้างอะ
เผื่ออะไรจะดี T T