แม่ชอบด่าครอบครัวฝั่งพ่อให้ผมฟังตั้งแต่เด็กเลยครับ(ผมรู้สึกไปเองหรือว่าเขาสอนให้เกลียดพ่อตั้งแต่เด็ก)จนตอนนี้ผมอายุ14ปีแล้วพ่อแม่ก็เลิกกันจริงจัง
แล้วก็กลายเป็นผมที่เป็นคนกลางพอแม่บอกให้ทักหาพ่อผมก็ทำ(ปกติคุยยแชทกับพ่อทุกวันอยู่แล้ว)และมีบางครั้งที่ผมรู้สึกปวดหัวหรอไม่สบายและอารมไม่ดีก้เลยพูดกับแม่ไปว่าให้ทักขนาดนี้ทำไมไม่ทักไปเองเลยล่ะแล้วแม่ผมก็เริ่มด่าผมว่ามันก็เป็นพ่อนะทำไมพูดแบบนี้ล่ะก็รู้ว่ากูเลิกกับมันแล้วเเม่ก็ด่าผมว่า"นี้มันมีความเป็นคนอยู่มั้ย สมองนะมีความคิดอะไรบ้าง"พอได้ยินประโยคนี้ผมก็รู้สึกว่าผมทำอะไรผิด เรื่องที่ผมทำไม่ดีแม่ก็จะไปพูดกับคนอื่นแต่พอผมทำเรื่องดีแม่ไม่เคยพูดแต่ถ้าแม่คุยกับคนอื่นพูดดีมากเลยผมเองก็ไม่เข้าใจ แม่น่ะจะพูดกับผมเสมอว่าพ่ออ่ะมีชู้ไปล่ะมั้งแม่พูดอย่างงี้ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมมีพี่มีฉลาดมากๆคนนึงเวลาเกรดผมออกแม่ก็ชอบเอาไปเปรียบเทียบผมเองก็รู้สึกน้อยใจแต่ก็ไม่กล้าพูดเพราะผมกับพี่สนิทกันมากๆ แม่มักจะพูดดีกับผมแค่ตอนผมมีประโยชน์กับเขาเท่านั้นผมรู้สึกกเหมือนตัวเองเป็นลูกที่ไม่ต้องการยังไงก็ไม่รู้ครับ ในใจผมน่ะอยากจะถามแม่ตลอดเลยว่า"เคยต้องการอยากจะมีผมมั้ย ผมทำอะไรผิดหรอ หรือเป็นแค่ระบายอารม ผมน่ะถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ผมก็ไม่อยากเกิดหรอกนะ "แม่เคยพูดกับผมครับว่าจริงๆไม่ได้อยากมีผมเลย จริงๆแม่ไปขอพ่อกับพระแม่คงคาแต่ผมดันหลงมาเกิด คำพูดนี้มันทำให้ผมรู้สึกบอกไม่ถูกไม่รู้ว่าตัวเองควรรุ้สึกยังไง เพราะแม่เองก็ไม่เคยสนใจผมตั้งแต่เด็กตอนนี้ผมท้อไปหมดล่ะครับรู้สึกอยากจะร้องไห้อยู่ตลอด  ผมเองก็ทักหาพ่อตลอดแต่ก็ไม่อยากจะเล่าให้ท่านฟัง ผมไม่อยากอยู่กับแม่เลยจริงๆครับ
แต่พ่อผมเขานอนที่ทำงาน แล้วแม่ผมก็ชอบพูดเหยียดความฝันผมว่าผมนะโง่ไม่ฉลาดเหมือนพี่ความฝันนะทำไม่สำเร็จหรอกเพราะมันไม่มีความพยายามเลย เจอประโยคนี้ไไปผมก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เลยครับแต่ก็ไม่อยากจะพูดตอนแม่ด่าเพราะเขาก้จะหาว่าผมเถียง

ผมควรทำยังไงดีครับช่วยบอกหน่อย

ขอบคุณที่อ่านเรื่องของผมนะครับ