ด้วยความคิดถึงในตัวรุ่นพี่ที่รักใคร่ กลางจึงเลือกแวะเยี่ยมประธานคนใหม่ของชลธารฯ ผู้สืบทอดต่อจากรุ่นพ่อผู้ขอผันตัวเองออกจากตำเหน่งแล้วมุ่งงานด้านสาธารณะประโยชน์เป็นหลัก


“ผมมาขอพบคุณก้องปฐพีครับ” กลางเอ่ยพร้อมกับโชว์บัตรพนักงานควีนส์คอร์ปให้หญิงสาวที่ส่วนติดต่อสอบถาม

เธอยิ้มต้อนรับแล้วคืนบัตรของบริษัทที่เป็นหุ้นส่วนสำคัญของชลธารให้เจ้าของพร้อมเอ่ยบอกว่า “ท่านประธานไม่อยู่ค่ะ ไปดูงานต่างประเทศ ยังไม่ทราบกำหนดกลับ”


“หืม? ไปต่างประเทศ” ชายหนุ่มทำหน้าฉงน พี่ชายคนนี้ทำไมถึงไปโดยไม่บอกกล่าว แม้เขาจะไปใช่พี่น้องแท้จริงแต่ก็นับถือกันเป็นพี่เป็นน้องที่สนิทกันมาก

“เขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่” กลางถามต่อด้วยความสงสัย

“ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่ะ”    

คำตอบที่ทำให้ประหลาดใจเข้าไปใหญ่ แต่ถ้าถามหาความกับหญิงสาวพนักงานบริษัทคนนี้คงไม่ได้คำตอบอะไร
เสียงสายเรียกเข้าดังเป็นดนตรีบรรเลงไพเราะ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูชื่อสายเรียกเข้าแล้วกรอกเสียงทักทายปลายสาย

    “ว่าไง มีอะไรให้ฉันเดือดร้อนอีก”

    “ดูทำพูดเข้า จะให้ขอโทษกี่พันครั้งถึงจะยอมหายโกรธ” ปลายสายเง้างอดใส่

    “จะขอโทษกี่ครั้งก็ไม่ให้โทษหรอก เพราะรู้ว่าเธอน่ะไม่เคยเข็ด” ชายหนุ่มแหย่กลับด้วยน้ำเสียงกลั่นแกล้ง เรื่องอะไรจะยอมให้แม่เพื่อนสาวได้ใจ ตอนนี้ใครๆ ก็ทำโทษเธอทั้งนั้น ต้องสอนให้สำนึกเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นคุณเธอก็ไม่อยู่สุข หาเรื่องซวยมาถึงคนรอบข้างไปเรื่อย

    “เอาเถอะ จะพูดอะไรก็พูดไป ว่าจะชวนไปงานแต่ง ได้การ์ดเชิญมา แต่พี่ปราณไม่ว่าง ฉันก็เลย...”

    “ฉันก็ไม่ว่าง” ชายหนุ่มบอกปัด

    “โธ่...”

เสียงเธอครวญจนเขาเกือบหลุดขำออกมาดังๆ “แล้วนี่ไม่ต้องไปซ้อมละครแล้วหรือไงครับเจ้าชายน้อย”

“ไม่ต้องแล้ว” ปลายสายเสียงเปลี่ยนทันที

“ทำไมล่ะ หรือว่าชีวิตจริงมันดราม่าพอแล้ว ก็เลยไม่ต้องซ้อม”

“ประชดกันเข้าไป... ฉันขาดซ้อมไปหลายอาทิตย์ช่วงที่อยู่หมู่บ้านช้างต่อ ต้องช่วยงานคุณเอกรัตน์จนเสร็จ เขาก็เลยเปลี่ยนตัวต่างหาก  ” เธอบอกเหตุผล “นี่ก็โดนรุ่นพี่บ่นหูไหม้อยู่เนี่ย แต่คิดถูกแล้วที่อยู่หมู่บ้านช้างต่อ”

“ไม่เลยธิดา เธอคิดอะไรไม่เคยถูก” ชายหนุ่มพูดแย้งทันที “เพราะไอ้ที่เธอว่าถูกน่ะ มันผิดตลอดดด” กลางเน้นเสียงคำสุดท้ายประโยคจนคนปลายสายเบะปาก

“ค่า รู้แล้วค่า ยอมจำนนต่อคำสรรเสริญแล้วค่า แล้วตกลงจะไปด้วยกันได้หรือเปล่าคะ” เธอพูดยียวนแล้วย้อนถามอีกครั้ง

ชายหนุ่มกลอกตาอย่างระอาแล้วขอถามชื่อเจ้าภาพเพื่อประกอบการตัดสินใจ “งานแต่งของใคร”

“เอื้อยกับคุณแมท พวกเขามาส่งการ์ดให้ฉันกับมือเองเลยนะ แล้วพวกเขาก็ฝากการ์ดถึงเธอด้วย” เธอบอก แต่ก็รู้ว่าถ้าเอ่ยชื่ออดีตโคโยตี้สาวแล้วเขาคงจะบอกปฏิเสธเป็นแน่ เพราะตอนที่เอื้อยมาให้การ์ดกับมือเธอที่ชลธาร หญิงสาวคนนั้นพูดว่าไม่กล้าบอกกับชายหนุ่มโดยตรง การ์ดเชิญของเขาจึงถูกฝากไว้กับเธอ

ธิดาพลิกดูการ์ดสีครีมหวานแต้มลวดลายดอกไม้น่ารักตัดกับความเก๋ของกรอบรูปธงชัยที่ล้อมภาพของหนุ่มนักแข่งชื่อดังกับหญิงสาวในอ้อมกอด เธอวางมันลงแล้วหยิบอีกซองขึ้นมาดูระหว่างรอให้ชายหนุ่มตัดสินใจ หน้าซองเขียนชื่อจริงของเพื่อนชายด้วยลายมือของเธอเอง ผิดกับการ์ดเชิญของธิดาที่เขียนเป็นตัวพิมพ์

“พวกเขา... มีความสุขดีไหม” สิ่งที่เขาพูดไม่ใช่คำตอบที่ธิดาต้องการ

“เอื้อยดูมีความสุขดี หัวเราะและยิ้มตลอดเวลาที่คุย ส่วนคุณแมทก็ดูรักและให้เกียรติเอื้อยมาก”

“ถ้าอย่างนั้นฉันคงไม่ต้องไป ฝากบอกพวกเขาว่าฉันขอให้ทั้งสองมีความสุขในชีวิตคู่”

ธิดาถอนหายใจยืดยาว ใครว่าสิ่งที่เธอคิดผิด เธอคิดถูกตรงเผงต่างหาก แต่ที่คนทั้งหลายคัดค้านความคิดของเธอเพราะกลัวสิ่งที่เธอคิดมันจะเป็นความจริงน่ะสิ ไม่ได้ภูมิใจอะไรหรอกนะที่เป็นคนเซนส์ดี หญิงสาวเอ่ยอย่างช่วยไม่ได้ว่า

“ตามใจ... แต่งานเดือนหน้าต้องไปให้ได้นะ”

“งานของใครอีกล่ะ” เขาถามอย่างสงสัย

“งานของคุณหมอไหมแก้ว”

“งานของคุณหมอไหมแก้ว ?” กลางเอ่ยเสียงสูง


ชายหนุ่มวางสายเพื่อนสาวแล้วนิ่งเงียบคิดถึงเรื่องคดีที่เกิดขึ้น คุณหมอไหมแก้วที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้คราวที่ธิดาถูกลักพาตัวกลายเป็นหนึ่งในพยานสำคัญของคดี การตายของป๋อง อดีตคนรักของเอื้อย หรือรุ่นพี่เพลงพิณมีส่วนเกี่ยวโยงกับความแค้นของหญิงสาวชาวเผ่าที่มีเงื่อนงำปรากฏในกระดาษแผ่นนั้น ซ้ำยังเรื่องที่มารดาของเอื้อยเองที่ให้ปากคำตรงกันกับคำสารภาพของคุณหมอ


ปริศนาอาจเป็นปริศนาต่อไปถ้าคุณหมอไม่เปิดเผย และถ้าก้องปฐพีไม่ยื่นคำร้องขอรื้อคดีการลักพาตัวของคุณดวงแขก็คงยากที่จะรู้ว่า ดวงแขและดาราคือคนๆ เดียวกัน แม้ว่าดาราหรือดวงแขจะจบชีวิตก่อนที่จะสารภาพและรับโทษตามกฎหมาย แม้คดีจะจบไปแล้ว แต่บางอย่างยังไม่กระจ่างชัด ในคืนเดียวกันกับที่ดาราเสียชีวิต เป็นคืนเดียวกันที่ก้องปฐพีถูกทำร้ายสาหัส หากตฤณไปช่วยไม่ทันล่ะก็ เขาคงสูญเสียคนที่รักดั่งพี่ชายไป