คือเราเรียนอยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เป็นโรงเรียนประจำ และต้องมาเรียนที่ต่างจังหวัด เราอยู่ ม.1 (ก่อนอื่นต้องขออธิบายก่อนว่า รร.นี้เป็นรร.ในฝันของพ่อและแม่เรา ท่านอยากให้เราสอบได้มาก และอยากให้เราเรียนที่นี่ ท่านต้องการให้เราโตขึ้น ต้องการให้เราอยู่ได้โดยไม่มีท่าน ท่านต้องการให้เรารู้จักชีวิต ต้องการให้เราเจอรสชาติชีวิต และที่สำคัญ เพราะท่านรักเรา) ตอน ป.6 เราฟิตมาก เราจึงสอบได้ แต่เราไม่ได้อยากมาหรอก เราอยากอยู่บ้าน แต่ที่มาเนี่ยก็เพราะพ่อและแม่ เราอยากให้ท่านดีใจ วันแรกที่เรามา เราร้องไห้ตอนที่ท่าน(ขอแทนพ่อกะแม่ว่าท่านนะ)กำลังจะกลับ ตอนแรกเรากะว่าจะไม่ร้อง แต่สุดท้ายมันกลั้นไว้ไม่ได้จริง พอพ่อเราพูดว่า"ป๊าจะกลับแล้วนะ"เท่านั้นแหละ น้ำตาของเราก็ไหลมาเต็มที่ หลังจากนั้นพ่อเราก็ร้องไห้ตาม นี่ครั้งที่สองในชีวิตที่เราเห็นพ่อร้องไห้ ครั้งแรกคือตอนวันเผาศพอา เรากอดพ่อและแม่แน่น เราไม่อยากปล่อย แต่สุดท้ายเราก็ต้องปล่อย ทางครูหอก็ให้ไปกินข้าว เรานี่ร้องไห้ตลอด ร้องในโต๊ะเลย เพื่อนต้องปลอบกันยกใหญ่ เรากินข้าวไม่ได้แม้แต่คำเดียว และคืนแรก เรานอนไม่หลับเลย เราโทรหาที่บ้านทั้งคืน ไม่วางสายเลย เราไม่นอนแมัแต่วินาทีเดียว แต่เราก็ทำให้พ่แกะแม่ไม่ได้นอนด้วย เรารู้เลย ตอนคุยโทรศัพท์บางทีจะมีคนนึงพูด คนนึงเงียบ ซึ่งทำให้รู้ได้ทันทีว่า คนที่เงียบนั้นร้องไห้อยู่ เราเป็นแบบนั้นประมาณ3คืน คืนที่4เริ่มนอนหลับแต่หบับไม่นานก็พัฒนามาเรื่อยๆ แต่เราเริ่มกินข้าวได้ตอนกลางๆอาทิตที่2 ซึ่งทำให้เราเกือบเป็นลมไปหลายรอบ แต่โชคดี อาจจะเป็นเพราะเราเฟรนลี่จึงทำให้เราสนิทกับลุงคนนึงที่โรงอาหาร คุณลุงท่านเหมือนจะรู้ว่าเราคิดถึงบ้านมาก ท่านจึงคอยมาพูด ใาชวนคุยอยู่เรื่อย ท่านเป็นเหมือนพ่อคนนึงเลยทีเดียว ทุกๆวันศุกร์ เราจะกลับรถตู้ แต่วันอาทิตย์จะต้องมาส่ง เพราะเราไม่ยอมกลับรถตู้ ส่วนใหญ่จะเป็นแม่มาส่งเพราะพ่อตะต้องทำงาน แรกก็มีน้ำตาซึมบ้าง ทั้งแม้ทั้ลูก แต่เราพยายามจะกลั้นน้ำตา เพราะเรารู้แค่ว่า เดี๋ยวแม่จะต้องขับรถกลับบ้านคนเดียวและไกลด้วย
เราจะทำให้แม่ร้องไห้ไม่ได้ แต่บางครั้งก็กลั้นไม่ไหวจริงๆ บางทีแม่เราใช้เวลาสามชั่วโมงในการขับรถ ทั้งๆที่ปกติใช้เวลาแค่เกือบๆสองชั่วโมง ทำให้เรารู้ทันทีว่า แม่ต้องแอบจอดรถร้องไห้แน่นอน หลายครั้งที่แม่เป็นอย่างนี้ ตอนนี้เราอยูมาได้เทอมกว่าแล้ว แต่เราเป็นแบบนี้ทุกอาทิตเลย คือ พอแม่มาส่งเราก็จะต้องแอบมานอนร้องไห้บนเตียงคนเดียวทุกที เราเป็นพวกคิดมาก เครียด และเราเป็นไมเกรนด้วย เราจะเป็นแบบนี้ทุกอาทิตย์ เป็นไปจนถึงวันพุธ บางครั้ง การบ้านเยอะมาก งานเยอะ เราทำไม่ทัน เราเครียดมาก อยากกลับบ้านมาก แต่สิ่งที่ทำได้คือร้องไห้อย่างเดียว เราคิดว่าหากเราร้องไห้แล้วโทรกลับบ้าน ที่บ้านจะไม่สบายใจเราคิดถึงบ้านมาก และเวลาโทรกลับบ้านแค่ไดัยินเสียงพ่อ ได้ยินเสียงแม่ แค่นี้น้ำตาก็ไหลแล้ว