คนอ่านอาจถามว่าทำไม แม่เค้าเราก็ต้องรับได้สิจะมาเปนเมียเค้าทั้งทีทำไมรับไม่ได้ อ่ะเดี๋ยวขอเริ่มเลยแล้วกัน เราคบกับแฟนก่อนที่จะเข้ามาในบ้าน
สองปีนะคะ หลังจากนั้นเราก็เก็บเงินแต่งงานเลยย้ายมาอยู่กันที่บ้านแฟนที่มีพ่อกับแม่เค้าอยู่ด้วย ตอนแรกๆก็ยังดีกันอยู่ไปไหนเราก็ไปกับแม่เค้านะคะ
คอยถือนู้นถือนี่ให้ งานบ้านเราก็ทำเหมือนที่เราเคยทำคือแทบไม่ให้บ้านเค้าต้องลำบากเรย แต่เราทำงานเข้ากะเวลาออกกะมาเราก็ต้องพักผ่อนแต่ชีวิต
ของเราไม่เลยกลับมาถึงบ้านก็ต้องเอาเสื้อผ้าของแม่ผัว พ่อผัว และก็ของเรากับแฟนมาซักก่อน ล้างจานเพราะเค้าไม่เคยช่วยเราล้างเลยนะคะถึงทุกวันนี้
กว่าจะได้นอนก็เที่ยง ตื่นมาช่วงเย็นก็ต้องหุงข้าวทำกับข้าวให้ทั้งบ้านกิน เราก็ทำมาไม่บ่นสักคำ จนวันนึงเรื่องก็เกิดแม่ผัวโวยวายว่าใครซักถุงเท้ากับกาง
เกงในเค้า เราก็คิดว่าเค้าจะไม่ให้ซักป่าวเลย เค้าบ่นที่เราเอาใส่เครื่องมันไม่สะอาดต้องซักมือ  อะไรนะ...ซักมือ โอ้โหในหัวตอนนี้มันโมโหมากเรยบอก
ตามตรงกับแม่เราแท้ๆเรายังไม่เคยต้องทำขนาดนี้ สุดทนค่ะเราไม่พูดอะไรกับเค้าอีกเรยตั้งแต่วันนั้น เค้าก็บอกกับแฟนเราว่าถ้าทนไม่ได้ก็ให้กลับไป
บอกตามตรงไม่เคยเจอใครเป็นแบบนี้มาก่อนนี่แม่ผัวหรือนี่ห้องนอนหลังจากที่เราไม่คุยกับเค้าเราก็ไม่เคยเข้าไปทำอีกเรย มันรกมากเสื้อผ้าแกก็ดองไว้ครึ่งเดือนค่อยซักที ไม่มีความเป็นผู้หญิงเลย เราเบื่อมากและรู้ว่าแฟนลำบากใจแต่เราก็ลำบากใจเหมือนกัน เลยตัดสินใจเลิกกับแฟนมาอยู่บ้าน ที่บ้านเราพอรู้
เรื่องก็บอกอย่ากลับไปอีกคนแบบนี้สกปรก มาด่าว่าลูกเค้าคิดว่าเค้าไม่มีพ่อแม่หรอ แม่เราโมโหมาก แต่เราก็สงสารแฟนคนกลางพูดยาก ตอนนี้เราก็ได้แต่คุย
กันทางโทรศัพย์ต้องแยกกันอยู่ และก็คงเปนแบบนี้ตลอดไป....ปัญหาแบบนี้มีทางออกดีๆมั้ยอยากรู้