เสียงกระซิบนั้น ในขณะที่กำลังเล่น ตอนนี้มันชั่งหนักแน่น อ่อนโยน และ โศรกเศร้า
บทบรรเลงกวีของโชแปง ราวกับฟังการเปลี่ยนแปลงของหัวใจ อา...　

เติมเต็มไปด้วยเสียง

''ทุกคนกำลังดูอยู่ มีคนเฝ้ามองอยู่ มีคนรออยู่ มีคนค้ำจุนให้อยู่ มีคนคอยอยู่ข้างๆ ผู้คนได้ให้อะไรมากมายกับชีวิตของผม''

ผู้คนมากมายที่รอให้ผมกลับสู่เวที ผมต้องตอบสนองต่อพวกเขา เปียโนกำลังขับร้องอยู่....

''เสียง... กำลังเต็มไปด้วยสีสัน''คำพูดของผู้ชมที่คล้อยตามทวงทำนองของโคเซย์โดยไปอย่างไม่รู้ตัว

''ในขณะที่เล่นเด็กคนนั้น ลองกอดและลูบหัวอย่างนุ่มนวลสิจ้ะ''นี่คือเสียงที่คุณแม่ให้มา

''ดวงดาวจะเจิดจรัสเฉพาะกลางคืนน่ะ''เสียงของวาตาริทำให้รับรู้ได้

''สามารถส่งมอบความสุขให้ได้นั่นแหละคือนักเปียโน''เสียงของสึบากิทำให้พบเจอ

วาตาริและสึบากิเห็นโคเซย์กำลังบรรเลงอย่างสุดความสามารถนั้นทั้สองก็ได้ส่งเสียงเชียร์ไปผ่านทางใจ''ไปเลย!! พยายามเข้า!!''

''อย่ามาพูดให้ขำหน่อยเลย'' ''อย่ามาแตะน้องสาวของชั้นนะโว้ย!?'' เป็นเสียงของคุณอิงาวะและไอสะคุง

''ไม่มีคนที่ชอบเลยเหรอค่ะ?''นี่คือเสียงนากิจังที่บอกให้เริ่มไปด้วยกัน

''เล่นมันออกมาจากหัวใจสิ''นี่คือเสียงคุณฮิโรโกะที่ทำให้นึกขึ้นได้

เสียงที่โคเซย์บรรเลงกำลังแพร่กระจายออกไปจนทำให้แม้แต่เด็กสาวตัวน้อยอุทานออกมา''ว้าว...''

''กลัวนะ ไม่ได้ยินเลยนะ ใครกัน?''

''ชั้นเองนะ''

''อืม เธอพูดอยู่นั้นเอง พอลองเงี่ยหูฟังแล้ว เสียงมากมายกำลังเอ่อล้นเข้ามาหาผม''

''ผมไม่ได้ตัวคนเดียว เพราะพวกเราต่างพบกันโดยบังเอิญอย่างฉับพลัน  ไม่มีใครสามารถอยู่คนเดียวได้หรอก...''

''สุดยอด!!!''คำอุทานในใจอย่างตกตะลึงของโทชิยะคุง
''สุดยอดค่ะ สุดยอดจริงๆค่ะอาจารย์ ช่วงชีวิตของอาจารย์...
ทำให้เพลงของอาจารย์มีสีสันมากมายขนาดนี้เชียวเหรอค่ะ''คำพูดพร้อมกับน้ำตาที่แสนตื้นตันของนากิจัง

''คำพูดที่ได้แลกเปลี่ยนกัน น้อยจนรู้สึกเสียใจนิดหน่อยนะ ที่ฮัมเพลงทวิงเกอร์ลิตเตอร์สตาร์ด้วยกัน''

''และไม่สามารถลืมทิวทัศน์ที่คอยสนับสนุนผมได้''

''แรงบันดาลใจ ที่ทำให้ผมเคลื่อนไปข้างหน้า''

''ได้โปรดอย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวเลยน่ะ''

''บ้า ผมเองนั่นแหละ''

''ในตัวผม''

''ในตัวชั้น''

''มีเธออยู่...''

''จะให้ผมทำมันคนเดียวงั้นเหรอ ส่งไปสิ ส่งไป ตั้งแต่เริ่มทั้งหมดของผม ส่งไปเลย...''

ผู้ชม''เอ่อ นี่ใช่มนุษย์เมโทรนอมแน่เหรอ?''

โทชิยะคุง''ไม่ได้นะ ที่เปิดเผยตัวเองขนาดนั้น..''

ไอสะคุง''น่าอายจังนะ เจ้านั่น การแสดงครั้งนี้คือการสารภาพ แต่ว่า ทำไม''

ฮิโรโกะซัง''ทั้งที่การแสดงของโคเซย์นั้นมีสีสันมากมาย ทำไมกลับมีแต่สีสันของความเศร้า''

''ป่วยแล้วไงล่ะ ไล่มันออกไปสิ แล้วมายืนบนเวทีนี้ด้วยกัน...''

''ขอบคุณน่ะ''



''รอก่อน...''

''อย่าไปเลยนะ''

''ผมยัง พูดไม่จบเลย''

สึบากิจัง''คาโอะ..จัง''

''ทานคานูเล่ก่อนนะ''

''โทรมาฆ่าเวลาบ้างนะ''

''เพราะเป็นแค่เพื่อนสนิทAผมเลยไม่ได้ใส่ใจ''

''อย่าไปนะ''

''อย่าไปนะ''

''อย่าไปเลยนะ...''

''อย่าไปแล้ว ทำให้ผมอยู่คนเดียวเลยนะ''


เมื่อการบรรเลงจบลงทั้งเสียงชื่นชมและเสียงตบมือของผู้ชมทุกคนก็ดังก้องไปทั่ว
''โคเซย์คุงงงงง'' ''อาริมะ...!!!'' ''อาริมะ...'' ''บราโว่...''

นากิจัง''อาจารย์ค้าาาา...''

โทชิยะคุง''คุณอาริม้าาาา...''

ไอสะคุง''ว่าแล้ว สุดยอดเลยนะหมอนั่น''

เอมิจัง''พวกเราจะออกเดินทางกันสินะ... ตามแผ่นหลังของหมอนั่น จนถึงตอนนี้ และตั้งแต่ตอนนี้ไป''

ไอสะคุง''อา..ต้องเป็นการเดินทางที่วิเศษอย่างแน่นอน''

''ดวงดาวจะส่องแสง ไปถึงรึเปล่านะ เสียงนี้ ไปถึงเธอรึเปล่านะ''

''ชั้นขอแต่งตั้งเพื่อนสนิทAเป็นผู้บรรเลงประกอบของชั้นค่ะ''

''ลาก่อน''

แล้วก็ตัดไปที่ฉากตัวเมืองทั้งเมืองกำลังปกคลุมไปด้วยหิมะดูเหมือนเวลาน่าจะผ่านไปหลายอาทิตย์พอสมควร
โคเซย์กำลังมองดูจดหมายที่จ่าหน้าซองถึงตัวเอง
พอหันไปจัดหมายไปอีกด้านก็พบกับชื่อคนเขียน''มิยาโซโนะ คาโอริ''
พร้อมกับคำเกริ่นนำว่า''เรียน ท่านอาริมะ โคเซย์ ที่เคารพ''
จบตอนค่ะ

•÷±‡±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±‡±÷•

* .:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:C̲̲̅̅O̲̲̅̅M̲̲̅̅M̲̲̅̅E̲̲̅̅N̲̲̅̅T̲̲̅̅:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.: *
สำหรับเราตอนนี้แล้วกินใจสุดๆเลยค่ะ ตอนนั่งพิมม์ไปอ่านทบทวนและแก้คำไปก็นั่งร้องไห้ไป
ฉาก''อย่าไปน่ะ''เราว่าอาจารย์เขียนออกมาบีบหัวใจได้ดีมากเลยนะคะ อ่านแล้วอินความรู้สึกของโคเซย์ช่วงนี้จริงๆ
ถ้าเป็นฉบับอนิเมชั่นจะขนาดไหนเนี่ย คิดแล้วอดใจรอไม่ไหวแล้วค่ะ
ตอนที่เห็น5ภาพหลุดมาครั้งแรกนึกว่ามันจะเศร้ามากแน่ๆ แต่ก็กลับกลายเป็นเศร้าและกินใจแทนก็ถือว่าดีแล้วละ ที่ไม่เศร้ามากเกินไป
เริ่มใจชื้นขึ้นมาหน่อยๆ และมีความหวังคาโอริจัง นางต้องไม่เป็นอะไรแน่ เพราะโคเซย์เหมือนยังจิตใจดูดีอยู่เลยไม่ดูเหมือนคนใจสลาย
แต่พอมาฟังเพลงปิดใหม่ยิ่งทำให้ใจหวั่นๆค่ะ ทั้งภาพและเนื้อหามันจะใบ้ๆอะไรหรือเปล่า

ยิ่งมีภาพจดหมายของคาโอริกับเปียโนในเพลงเปิดใหม่

นี่มันสื่อถึงอะไรหรือเปล่าค่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

•÷±‡±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±±‡±÷•

สุดท้ายนี้ต้องขอโทษจริงๆค่ะ การแปลและการเรียงคำหรือแม้แต่การจัดบรรทัดอาจจะทำให้อ่านยากไปหรือไม่เข้าใจไปเลย
ก็ขอโทษด้วยจริงๆค่ะเพราะว่าไม่ค่อยสันทัดในเรื่องพวกนี้สักเท่าไร ถ้าทำให้ใครอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ ก็ขอช่วยให้อภัยด้วยค่ะ

เจอกันอีกครั้งในตอนสุดท้ายนะคะ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ