''เรียน ท่านอาริมะ โคเซย์ ที่เคารพ''
''ได้เขียนจดหมายถึงคนที่เคยอยู่ด้วยกัน รู้สึกแปลกๆจังน่ะ''

''รู้ไหม เธอน่ะ แย่ที่สุด อืดอาดยืดยาดชอบทำอะไรชักช้า คนบ้า
ชั้นเคยดูการแสดงครั้งแรกของเธอตอน 5 ขวบด้วยล่ะ
พอย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น การแสดงในห้องเรียนเปียโน เด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ปรากฎตัวอย่างงุ่มง่าม เอาก้นชนเก้าอี้ ชวนให้หัวเราะ เปียโนที่อยู่ตรงข้ามใหญ่กว่าเขาเกินไป
แต่ขณะที่เขาได้เริ่มบรรเลงเพลงนั้น''

''ทำให้กลายเป็นความใฝ่ฝันของชั้น เสียงที่มีสีสันของจานสีทั้ง24สี เมโลดี้เหมือนหลุดออกมาเต้นรำ.''

''จู่ๆเด็กข้างๆก็ร้องไห้ออกมา ฉันตกใจหมดเลย ถึงอย่างนั้นเธอก็เลิกเล่นเปียโนไป
ก็เข้าใจว่าช่วงชีวิตของคนเรามีทั้งซ้ายและขวา แต่ยังไงก็แย่ที่สุด อืดอาดยืดยาดชอบทำอะไรชักช้า คนบ้า''


''พ่อค่ะ แม่ค่ะ ซื้อไวโอลิน!!''
''คาโอริจะไม่เอาเปียโนแล้ว จะเล่นไวโอลิน''
''ทำไมกระทันหันจังล่ะลูก?''

''ต้องการให้โคเซย์คุงเล่นเปียโนค่ะ!!''

จากนั้นจะเป็นการย้อนไปหลังช่วงงานศพคาโอริจังค่ะ


''ถ้าไม่เป็นการรบกวน ก็ช่วยรับไว้ด้วยนะ''
''ขอบคุณน่ะ อาริมะคุง''
''ที่ทำให้ช่วงชีวิตของคาโอริมีสีสัน''

และก็ตัดเข้าสู่เนื้อหาของจดหมายอีกครั้งค่ะ


''ตอนที่รู้ว่าอยู่ม.ต้นที่เดียวกัน ก็ยิ่งเคว้งคว้างขึ้นไปอีก''
''จะทำยังไงให้เสียงนี้ส่งไปถึงเธอได้กันนะ''
''อยากเป็นส่วนหนึ่งของการไปซื้อขนมปังด้วยจังน่ะ''
''แต่สุดท้าย ก็ทำได้แค่จ้องมองเท่านั้น ก็....ทุกคนน่ะ''
''สนิทกันสะแบบนั้น พื้นที่ที่จะให้ชั้นเข้าไปน่ะ ไม่มีหรอก....''

''ตอนเด็กๆชั้นต้องเข้ารับการผ่าตัด ต้องการเข้าพบหมออย่างสม่ำเสมอ''
''ทำให้เป็นสาเหตุให้ช่วงเวลาหนึ่งของชั้นต้องหายไป เข้าออกโรงพยาบาลซ้ำไปซ้ำมา''
''เวลาที่ใช้ชีวิตในโรงพยาบาลมันชั่งยาวนาน และแทบจะไม่สามารถไปโรงเรียนตอนมัธยมต้นได้เลยน่ะ''
''เพราะร่างกายของตัวเองไม่ค่อยจะดีนัก ก็เข้าใจอยู่หรอก''

''คืนหนึ่ง ในห้องสำหรับรอพบหมอของโรงพยาบาล''
''คุณพ่อกับคุณแม่ก็ร้องไห้ออกมา ทำให้ฉันรู้ว่าคงอีกไม่นาน''
''แต่ในตอนนั้นแหละ ฉัน...''

''ก็ได้ออกวิ่ง''

''เพื่อที่จะได้ไม่เสียใจในภายหลังบนสวรรค์ ชั้นจะทำในสิ่งที่ชั้นอยากจะทำ''
''ไม่กลัวที่จะใส่คอนแทคเลนส์ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องน้ำหนักจะทานเท่าไรก็ได้''
''ไม่ต้องสนใจว่าเพลงที่จะเล่นนั้นดีเลิศแค่ไหน ชั้นจะเล่นตามที่ชั้นอยากจะเล่น''
''และ อีกอย่าง ที่ชั้นโกหก''

''มิยาโซโนะ คาโอริ โกหกว่าชอบ วาตาริ เรียวตะคุง''
โคเซย์: ''อะไรน้าา!?''

''แต่เพราะคำโกหกนั้น''
''อาริมะ โคเซย์คุง ทำให้ชั้นได้พบเจอเธอ''

''ขอโทษนะวาตาริคุง อ่า...แต่ว่าถ้าเป็นวาตารุคุงล่ะก็คงจะลืมเรื่องของชั้นทันทีเลยมั้งน่ะ''
''ชั้นคิดว่าเขาต้องการใครสักคนที่มีความเต็มใจและจริงจังกว่าชั้น ยังไงชั้นคิดว่าพวกเราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะ.''
วาตาริ: ''คาโอริจังของชั้น..''
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ที่วาตาริโดนตบหน้านั้นเพราะนางพูดเรื่องจูบพล่อยๆค่ะ

''เจ้าคนลามก''
''เจ็บ...!!''
''ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยแค่จูบเอง''
''เมื่อวานก็เพิ่งจะทำไปไม่ใช่รึไงย่ะ!''


''และก็ขอโทษสึบากิจังด้วยน่ะ  เพราะชั้นคือคนที่ผ่านเข้ามา...''
''ไม่อยากเหลือความหลังแปลกๆไว้ เลยไม่สามารถขอร้องสึบากิจังได้''
''ถ้าขอร้องให้แนะนำอาริมะคุงกับชั้น คิดว่าสึบากิจังคงไม่ตอบรับคำขอของชั้นแน่นอน''
''ก็เพราะ สึบากิจังน่ะ ชอบ เธอที่สุดไงล่ะ ทุกคนรู้อยู่แล้วเพราะฉะนั้น''
''คนที่ไม่รู้อะไรมีแค่เธอกับสึบากิจังเท่านั้นแหละ''
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เนื้อหาที่สิบากิจังกำลังคุยกับคาชิวากิคือ สึบากิจัง นางเป็นห่วงโคเซย์เลยอยากจะไปชวนโคเซย์มาทานข้าวด้วยกัน
แต่ไม่กล้าจะไปชวน เลยขอคาชิวากิไปด้วย แต่คาชิวากิ นางพูดให้สึบากิคิดว่าบางสิ่งก็ต้องปล่อยอะไรๆให้มันเป็นตามกาลเวลาค่ะ

''นี่คาชิวากิ คือ..''
''เห็นท่าทางของโคเซย์แล้วเนี่ย ชวนมากินข้าวด้วยกันดีไหม''
''ไม่เอา''
''เอ๊ะ!?　ผู้หญิงเลือดเย็น!!　คนใจร้าย!!''
''คนใจร้ายนั้นมันเธอต่างหาก''
''ผิดคาดนะเนี่ย แต่ก็อย่ามาพึ่งชั้นน่ะ ไปเองสิ''
''ก็...โคเซย์น่ะ เพราะคนที่ชอบ อย่างคาโอะจัง ไม่อยู่แล้ว''
''ต้องท้อแท้อยู่แน่เลย ชั้นจะทำอะไรดีให้ ชั้นยังไม่รู้เลย''
''ยัยบ้าสึบากิ''
''เธอน่ะบ้าไงล่ะ เพราะฉะนั้น ถึงจะใช้สมองก็ช่วยไม่ได้''
''ยัยสมองกล้ามเนื้อ''
“…”
''ไม่ได้พูดเกินไปใช่ไหมล่ะ?''
''พวกเธอน่ะจนถึงตอนนี้ จะทำยังไง''
''ตอนที่อาริมะคุงทุกข์ทรมาน''
''ตอนที่เธอทุกข์ทรามาน''
''เธอจะทำยังไง?''
''จะอาริมะคุงทำยังไงให้เธอ?''
''บางที ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องพิเศษ''
''ให้มันผ่านไปเหมือนทุกครั้งก็ดีแล้ว''
''แน่นอนว่า''
''ถ้าเวลาแบบนี้ถามสมองไม่ได้ล่ะก็''
''ถามหัวใจแทนสิ''
''นี่เธอน่ะมุมมองความรักแบบนั้น ได้มาจากไหนกัน?''        
''BLย่ะ''
***คาชิวากิ นาโอะ อายุ 15 ปี = ประวัติไม่เคยมีแฟน
หนังสือBLที่มีในครอบครอง 108 เล่ม


''คำโกหกที่แสนมักง่ายของชั้น''
''ที่ทำให้ได้เจอเธอ''
''เธอต่างกันจากที่ชั้นจิตตนาการไว้มาก''
''ทั้งมืดมน ชอบยอมคน ชอบดันทุรัง ชอบดื้อดึง และลามกมาก แต่บางทีก็คิดว่าเสียงเบาไป บางทีก็คิดว่าดูสมชาย แต่ก็เป็นคนใจดี''

''ตอนที่กระโดดลงไปในแม่น้ำจากสะพาน มันทั้งเย็นและรู้สึกสดชื่น''
''วิ่งแข่งกันข้างทางรถไฟ ชั้นไม่คิดว่าแพ้หรอกน่ะ''
''เหลือบมองพระจันทร์กลมๆนอกห้องดนตรี ดูเหมือนมันจูจังน่ะ น่าอร่อยจัง''
''เราสองคนนั่งจักรยานด้วยกันพร้อมกับร้องเพลงทวิงเกอร์ ทวิงเกอร์ ลิตเติ้ลสตาร์ เป็นเสียงที่ใช้ไม่ได้จริงๆเลยล่ะ''
''โรงเรียนตอนกลางคืนจะต้องมีอะไรอยู่แน่ๆ''
''หิมะเหมือนกลีบดอกซากุระเลยน่ะ''

''ทั้งๆที่เป็นนักดนตรี ก็ยังมีอะไรที่แปลกดีน่ะ''
''ข้างนอกเวทีที่เต็มไปด้วยเสียงของหัวใจ''
''แต่กลับไม่สามารถที่จะลืมทิวทัศน์ เรื่องเล็กๆน้อยๆนั้นได้ แปลกจังเนอะ''
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ฮิโรโกะกำลังเอ่ยชมโคเซย์ที่เริ่มโตเป็นหนุ่มหล่อขึ้นเรื่อยๆ ส่วนนากิจังก็แสดงอาการหลงไหลโคเซย์อยู่เป็นเนื่องนิดค่ะ


ฮิโรโกะ:''โตเป็นผู้ใหญ่แล้วสินะ...''
ฮิโรโกะ:''ถึงจะยังไม่เซ็กซี่ก็เถอะ''

นากิจัง:''ห่ะ!!''
นากิจัง:''ปะ ปะ ปะ เป็นอะไรกันค่ะชั้น!!''
นากิจัง:''ไม่ได้กำลังคิดอะไรแบบว่าอยากจะเล่นเปียโนแบบอาจารย์อาริมะเลยนะ!!''


''ไม่ใช่แบบนั้นหรอก''

''แล้วเธอล่ะ?''
''ชั้นนะอาจจะอยู่ในหัวใจของใครซักคนหรือเปล่าน่ะ?''
''ชั้นนะอาจจะตราตรึงอยู่ในหัวใจเธออยู่หรือเปล่าน่ะ''
''แม้จะนิดหน่อยก็ยังดี''
''เธอจะนึกเรื่องของชั้นออกรึเปล่าน่ะ...''

''ถ้าลืมล่ะก็ จะโผล่ออกมาให้เห็นซะเลย''
''รีเซตอะไรล่ะก็จะเกลียดน่ะ''
''ผมไม่ทำหรอก...''
''ห้ามลืมน่ะ''
''อืม...''
''สัญญาแล้วน่ะ''
''อ่า...''

''ว่าแล้วเชียว ถ้าเป็นเธอล่ะก็ค่อยยังชั่ว''
''ส่งไปถึงรึเปล่าน่ะ''
''ถ้าส่งไปถึงก็ดีน่ะ    ''
''อาริมะ โคเซย์คุง''

''ชอบเธอน่ะ''
''ชอบน่ะ''
''ชอบที่สุดเลยล่ะ''

''ขอโทษน่ะ ที่ไม่ได้ทานคานูเล่ด้วยกัน  ''
''ขอโทษน่ะ ที่ทุบตีไปเยอะ''
''ขอโทษน่ะ ที่เอาแต่ใจตัวเอง''
''ขอโทษน่ะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ''

''ขอบคุณ...''

''เธอน่ะเห็นแก่ตัว''
''คนที่จะต้องพูดขอบคุณน่ะ มันผมต่างหาก''

''P.S.
มีสิ่งสำคัญของชั้นแนบมาด้วย
ถ้าไม่อยากได้ ก็ฉีกทิ้งสะน่ะ''

เมื่อโคเซย์อ่านจดหมายจบจากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆจนไปพบสึบากิจังค่ะ

แต่พอเจอกัน โคเซย์กลับพูดทักทายตะกุกตะกักทำสึบากิจังเตะเข้าไปที่หน้าแข้งอย่างแรง
โคเซย์เลยต้องร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ค่ะ พร้อมกับถามว่าตัวเองไปทำอะไรให้?
สึบากิจังก็ชี้หน้าใส่และก็พูดให้กำลังใจโคเซย์เหมือนจะป่นคำสารภาพไปด้วยนิดหน่อยด้วยค่ะ

''ห้ามคิดว่าตัวคนเดียวอะไรแบบนั้นน่ะ''
''โคเซย์''
''เพราะจะมีวิญญาณเร้นลับอย่างชั้นมาอยู่ข้างๆตลอดไปยังไงล่ะ''
''เตรียมใจไว้สะ!!''

''ในไม่ช้า ฤดูใบไม้ผลิก็จะมา''

''ฤดูใบไม้ผลิที่ได้พบกับเธอโดยบังเอิญ กลับกลายเป็นฤดูใบไม้ผลิที่ไม่มีเธอ''

*.:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.: * *.:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.: *[̲̅F̲̅] [̲̅I̲̅] [̲̅N̲̅]*.:｡✿*ﾟ¨ﾟ･ ✿.｡.: * *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ･✿.｡.: *

▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣▣

* .:｡ ✿*ﾟ‘ﾟ･✿.｡.:C̲̲̅̅O̲̲̅̅M̲̲̅̅M̲̲̅̅E̲̲̅̅N̲̲̅̅T̲̲̅̅:｡✿*ﾟ’ﾟ･✿.｡.: *

ตอนจบ รู้สึกเป็นอย่างไรกันบ้างค่ะ? สำหรับแล้วทั้งเศร้าและกินใจไปทั้งสองค่ะ
ตอนแรกแค่อ่านแบบยังไม่ตัวเต็มก็น้ำตาไหลเป็นสายน้ำแล้วนะคะ
พอมาอ่านตัวเต็มเท่านั้นแหละ น้ำตาทะลักอย่างกับเขื่อนแตก

ทุกสิ่งทุกอย่างของคาโอรินางได้ทำเพื่อโคเซย์จริงๆ นางมีความคิดทำเพื่อคนที่รักตั้งแต่ตอน5ขวบ อีดิฉันยังไม่ถึงขนาดนั้นนะค่ะนั้น แต่โชคชะตาอันแสนโหดร้ายกลับทำให้นางไม่สามารถมีช่วงเวลาไปทำเพื่อเขาได้เลยจริงๆ จนนางรู้ว่าตนเองไม่มีเวลาเหลือแล้ว เลยต้องพยายามทำสิ่งที่นางตั้งใจไว้ตั้งแต่เด็กๆ
พอเจอโคเซย์แต่กลับมีสึบากิจังอยู่ข้างๆ นางเลยต้องโกหกเพื่อทั้งตัวของโคเซย์และสึบากิจัง

ในท่อนสารภาพรักของคาโอริทำเอาเราร้องไห้ไม่รู้จะกี่ครั้งจริงๆค่ะ เน้นคำว่า ''ชอบ'' ย้ำหลายๆครั้ง น้ำตาของเราไหลออกมาไม่รู้ตัวทุกที เพราะมันสัมผัสถึงความคับคลั่งที่อยากจะเผยออกมาแต่กลับเปิดเผยออกมาไม่ได้ตลอด10ปีของนาง ว่าชอบเขามาโดยตลอด พอกลับได้สารภาพแล้วก็ต้องแลกกับช่วงเวลาของตัวเองที่ ไม่สามารถอยู่กับเขาได้อีกต่อไปแล้ว
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยพิมพ์ไปร้องไห้ไป

แต่ยังไงก็รอบทสรุปจริงๆในฉบับOVAอีกทีนะคะ ว่าชีวิตของโคเซย์ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไร
นางจะเป็นนักเปียโนที่ดีได้หรือเปล่า? หลังจากที่สูญเสียคนที่รักไปอีกครั้ง

ส่วนฉบับต่อไปจะเป็นบทสัมภาษณ์อาจารย์ผู้เขียนเรื่องนี้ค่ะว่าจะมีแนวทางของเรื่องนี้ต่อไปอย่างไร จะมีเนื้อเรื่องต่อหรือเปล่า?

อ๊ะ! แล้วอีกอย่างมีบลูเรย์และดีวีดีแผ่นที่จะขายในเร็วๆนี้มีมังงะแถมมาด้วยนะคะ พร้อมกับนิยายเล่มที่สองขายในเดือนพฤษาคมค่ะ

สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ขอบคุณค่ะ