สวัสดีครับ ผมเปนเกย์ที่แอบรักเพื่อนสนิทชายแท้มานานถึงสามปี รักมากจนถอนตัวไม่ขึ้นอยากจะมาขอคำแนะนำครับ

คือเรารู้จักกันตอน ม. 1 แต่สนิทกันจริงๆตอนม. 3 เทอมสอง พอจบม. 3 ผมพักเรียนไปทำงานที่ กทม. ส่วนมันเรียนต่อเนื่อง ตอนแรกผมก้อไม่ได้คิดอะไรกับมันมากนะครับ พอดีผมมีโอกาส ได้กลับมาอยู่บ้านที่ร้อยเอ็ด เดือนนั้นเป็นเดือนตุลาคม 56 ซึ่งเปนช่วงที่มันปิดเทอมพอดี มาก้อเจอมันคุยกะมัน ผมก้อบอกว่ากูเหงาอยู่ที่นู่นไม่มีเพื่อนเรย มาเร่นกับกูหน่อยมันเล่นมาเร่นกับผมทุกวัน ดูหนังบ้าง ไปนั่นมานี่บ้าง เล่นกีฬาบ้าง ด้วยความทีาอยู่ด้วยกันตลอดประกอบนิสัยของมันแร้ว ทำให้ผมเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้มันตั้งแต่เมื่อไหร่ก้อไม่รู้ (แต่มันไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์นะครับ) ผมเลยตัดสินใจว่าจะบอกความในใจกับมันไป พอเจอหน้ากันผมก้อหาจังหวะอยู่นาน พอได้จังหวะอยู่กับมันแค่สองคน ผมก้อบอกมันว่า

ผม  กูมีอะไรอยากจะบอกแต่ถ้าบอกไปแร้วความสัมพันฑ์ของเราอาจเปลี่ยนไปก้อได้นะ

มัน  ว่า ?
ผม  กู...เปน...เกย์(แต่ไม่กล้าบอกว่าชอบ)
มัน  ที่มีงจะบอกคือเรื่องนี้เองหรอ

ผมคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะพูดแบบนี้ ไม่พอหลังจากพูดเสดมันยังมาซบไหล่ผมอิก ทำเอาผมนี่อึ้งไปเลยย แต่ก้อดีใจนะที่มันไม่ได้หลังเกียจ อะไรเวลาผมไปไหนมาไหนกับมันผมก้อจะกอดมันตลอดมันก้อไม่เคยว่าและที่สำคัญผมกลับรู้สึกว่าเราสนิทกันมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ มีวันนึงมันบอกถามผมว่า
มัน  กูขอร้องรัยอย่างได้มั้ย
ผม  อะไรล่ะ ?
มัน  ถอนหนวดให้กุหน่อย
ผม  เอ่า !! ทำไมมันถอนเอง(แอบดีใจนิดๆ)
มัน แค่นี้ไม่ได้หรอ ?
ผม เออๆ

ผมก้อจัดการถอนหนวดให้มัน มันก้อนอนดูหนัง มันเปนช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคนที่ผมรัก หลังจากนั้นไม่นานก้อออกพรรษา หลังจากแข่งกีฬาออกพรรษาเสด เราก้อมานั่งกินเนื้อย่างกัน ระหว่างกินนั้นมันก้อคอยตักนู้นนี่ให้ผมตลอด ผมนี่รู้สึกดีมากเลย พอเรากินไปได้สักพักเราก้อไปเอา โคมลอยที่ซื้อมาตอนเย็นมาจุด ตอนเราจุดจะปล่อยกัน มีเพื่อน ผญ.อิกคนนึงมาปลาอยด้วย แต่ผมก้อต้องแผลกใจเพราะ ว่ามันพูดกับเพื่อนคนนั้นว่า ขอสองต่อสองได้มั้ย (แอบดีใจมาก)แต่เค้าบอกว่าไม่ เราเลยจำเปนต้องเลยตามเลย จากนั้นต่างคนต่างก้ออธิฐานกัน ผมแอบมองมัน มันดูตั้งใจมาก และพอปล่อยเสด เราก้อยืนดูโคมลอยไปจนหายไปกับตาของเราแร้วค่อยมานั่งกินต่อ มันเป็นความทรงจำที่ดีมากเลยนะ  หลังจากออกพรรษาเสดผมก้อกลับมาทำงานที่ กทม. โดยสัญยากับมันว่าจะมาอีกทีลอยกระทง

   พอผมมาถึงกทม. ผมมีความรู้สึกว่าไม่อยากทำงานอยากกลับไปอยู่บ้าน คิดถึงมันมากอย่างบอกไม่ถูก เรามีโอกาสคุยกันแค่ทางโทรสับเท่านั้น ผมโทรหามันบ่อยมาก เราคุยกันตั้งแต่ 2 ทุ่ม ถึงประมาน เที่ยงคืน ทุกวัน มีบางวัน ที่คุยกัน ถึง ตี 2-3 ผมมีความสุขมาก พอใกล้ถึงลอยกระทงผมรู้ว่าผมจะไม่ได้กลับผมเลยกลับก่อนลอยกระทง กลับแค่วันเดียว ยีงไม่หายคิดถึงเลย ตอนกลับผมไปลามัน คุยกันได้ซักพักแม่มันก้อมาตามไปกินข้าว แล้วแม่มันก้อพูดขึ้นว่า "จะรักกันชอบกันแม่ไม่ว่าหรอก" ทำเอาผมนี่อึ้งไปเลย แต่ผมก้อได้แต่กลับมาติดตอนที่มาถึงกทม. แร้ว สุดท้ายผมตัดสินใจ หยิบโทรสับมาโทหามัน

ผม  คิดยังไงกับกู ???
มัน  ก้อเพื่อน
ผม  แร้วที่ผ่านมาคืออะไร ???(พูดทั้งน้ำตา)
มัน  ก้อบอกว่าเหงากูก้อแค่อยากให้หาย          ื       เหงา
ผม  กูรักนะ บลาๆๆๆ
มัน  กูรู้นานแร้วล่ะ แต่กูแค่ไม่พูด

   จากนั้นผมก้อวางแร้วร้องไห้ทั้งคืน ผมดสียใจมากร้องให้จนตาบวมไปหมด เราไม่ได้คุยกันไปหลายวัน จนถึงลอยกระทง ผมไม่ได้ไปไหนเลยโทหามัน

ผม  ไปลอยกระทงที่ไหน ??
มัน  ม่ได้ไปไหนนอนอยู่บ้าน

เราก้อคุยกันไปเรื่อยๆ หลังจากนั้นเราก้อคุยกันทุกวัน เหมือนเดิม มีวันหนึ่งผมไม่โทไปมันก้อ ส่งฉุกเฉินมา ผมนี่ดีใจเลย และเราได้คุยกันด้วย ว่าปีใหม่ เราจะนับถอยหลังด้วยกัน
พอถึงวัน เราจัดเตรียมของ และเครื่องดื่ม ซึ่งผมดื่มเปนครั้งแรกเพื่อมันเรย ตกเย็นมาเราก้อมานั่งกินกันอย่างมาความสุข แต่พอเริ่มดึกมีเหตุการณ์ที่ทำให้ผมงอลมัน(เรื่องไร้สาระ) ผมเข้าไปอยู่ในห้องน้ำ นานพอสมควร จนมันไปตาม แร้วผมออกมา แร้วเดินชนมัน มันเลยโกดผมหายไปไหนก้อไม่รู้ผมไปตามหามันก้อไม่เจอ แต่มันก้อกลับมาเแง พอมาถึงมันก้อจับขวดเหล้าที่เหลืออยู่ ยกเพียวๆเลย ผมเข้าไปห้ามมันจนเราสองคนนี่กลิ้งไปกับพื้นเลย พอมันเริ่มสงบ  มันก้อมานอนหนุนตักผมแล้วพูดว่า "จะให้กุทำยังไงอีกเพื่อน กุทำดีที่สุดแร้ว บลาๆๆ " ผมนี่รู้สึกผมเลย แต่ก้อได้แค่ขอโทดมันไป มันบอกว่าเอากุนแจรถให้มันมันตายจะได้จบจบ แต่ผมๆม่ยอมให้หรอก เลยพามันนอน แต่ก่อนนอนมันอ๊วก ผมก้อลูบหลังให้มัน แร้วก้อมานอน ผมถามมันว่า กูขอนอนกอดหน่อยได้มั้ย มันๆม่พูดแต่พยักหน้ารับ คืนน้นผมเลยนอนกอดมันทั้งคืน มีความสุกมากก

หลังจากนั้นผมก้อกลับมาทำงานที่ กทม. เหมือนเดิม แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งเพราะมันบอกว่าปิดเทอมนี้มันจะมาทำงานด้วย ผมนี่ตั้งหน่ฝ้าตั้งตารอเลย พอปิดเทอมมันก้อรีบลงมา ผมดีใจมาก ผมทำงานกับมันอย่างมีความสุข กิน นอนด้วยกัน ผมนอนกอดมันแทยทุกคืน มีความสุขมาก แต่ไม่นานความมืดก้อครอบงำผม ผมแอบทำอะไรต่อมิอะไรมัน ในขณะที่มันนอนหลับมันไม่เอะอะเลย มันมาบอกผมทีหลังว่ามันรู้ว่าผมทำอะไรมันมั่งแต่มันแค่แยากรู้เฉยๆว่าผมจะทำอะไรต่อ ผมก้อได้แต่สันยากับมันว่าจะไม่ทำอีกแต่มันก้อทำไม่ได้ จนบ้างครั้งมันก้อโกรธ ผมทุ่มเทให้มันมากทั้งกายและใจ ทำให้ทุกอย่าง ขอแค่บอก เหนื่อยก้อนวดให้ เป็นสิวก้อบีบให้ เล็บมือ เล็บเท้ายาวกะตัดแต่งทำความสะอาดให้ มีครั้งนึงที่มันลื่นล่มในห้องน้ำแร้วหลังมันโดนก้อกเป็นแผล ร้านยาอยู่ไกลแค่ไหนผมก้อไปซื้อให้ คอยล้างแผลให้ ที่ทำไปห้อเพราะความรัก และอยากให้มันเห็นเราในสายตาบ้าง

   ตลอดเวลาที่ทำงานด้วยกันก้อมีความสุขดีแต่มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้ผมเสียใจมาก จนแทบไม่อยากให้อภัยมันเลย ถึงกับไล่มันไป แต่ก้อโกดมันได้แค่วันเดียววันหลังก้อโทไปง้อมันอยู่ดี แต่หลังตากวันนั้นผมรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิมแร้วอาจจะเป็นเพราะที่ผ่านมาผมเยอะกันมันก้อได้ เดินก้อจับมือ นั่งก้อกอด นอนก้อกอด มันคงรำคาญผม

จากนั้นพอเปิดเทอมผมกับมันกลับมาเรียนโดยเข้า รร. เดียวกันกับตีมันและเปนรุ่นน้องมัน คือ ผมอยู่ ม. 4 ส่วนมันอยู่ ม. 5 เราไม่ค่อยสนิทกันมากเหมือนก่อน  มีบางครั้งที่ไปรร. ด้วยกัน คุยกันบ้างนิดหน่อย ผมก้อมีเพื่อนใหมาเลยไม่ค่อยสนใจมันนัก จนคิดว่าตัวเอง ตัดใจจากมันได้แร้ว แต่พอได้มาอยู่กับมันทีรัย ก้อรู้สึกเหมื่อนเดิมทุกที ผมเลยไม่สุงสิงกับมันเลย ตลอด ม.4 พอขึ้นมาม. 5 มันขึ้นม.6 ทุกอย่างก้อเหมือนเดิม จนกระทั่ง ม.5 เทอม 2 ผมเริ่มใจหายที่มันจะจบแร้ว มันเหลือเวลาอีกไม่มากที่จะอยู่ด้วยกันเพราะมันจะจบม.6 แร้วไปเรียนต่อกทม. ผมกับมันจึงเริ่มสนิทกันมากอีกครั้ง ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น ทำอะไรด้วยกันมากขึ้น ผมมีความสุข และกลับมารักมันเหมือนเดิมอย่างไม่ยากเลย แต่อยู่ๆก้อมีรุ่นน้อง มาขอเบอร์มัน เปนน้องม. 4 ผมรู้เรื่องทีแรกผมเสียใจมากกลับมาร้องไห้เลยทีเดียว แม้เจ็บแต่ก้อต้องทนเพราะมีเวลาอีกๆม่มากแร้วจริงๆ ผมไม่อยากเสียโอกาสนี้ไป แต่ช่วงปีใหม่ 58 ที่ผ่านมาผมกับมันนั่งดื่มกันจนเมาผมมีความสุขมากที่อยู่กับมัน เราคุยไปเรื่อยๆจนผมพูดมาถึงมี่มันจะจบผมใจหายนะ อีกแปปเดียวก้อจะไปและ อยู่ดีดีมันก้อร้องไห้ผมถามมันว่า เปนอะไรมะนส่ายหัวแร้วพูดว่า อย่าพึ่งไปไหนนะ รอกูก่อนนะ ผมไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นมันเป็นอะไร แต่สิ่งที่ผมรู้คือผมอยาก คอยอยู่เคียงข้างมัน ณ ตอนนั้น ผมทรมานมากตอนนี้เวลาที่เหนมัน อยู่กับเค้า คุยกับ เค้า ผมนี่น้ำตาคลอทุกทีเลย บางครั้งมันก้อมาเล่าเรื่องของน้องเค้าให้ฟังให้ผมเจ็บไปอีก มันอิจฉามากๆ ที่ตัวเองไม่เคยจะได้อยู่ในจุดๆนั้น

มันคือเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมรักมันมาก ยอมรับว่าอยากให้มันมองผมบ้าง ผมอย่างดูแลมัน ถ้ามันเจ๊บหรือเสียใจผมอยากอยู่ข้างๆมัน คอยปลอบมัน ผมไมาอยากเห็นมันเสียใจ ผมห่วงมัน อยากเหนมันมีอนาคตที่ดี มึฝีครอบครัวที่ดี อยากเห็นมันประสบผลสำเร็จในชีวิต

ผมควรจะวางตัวยังไงดี หรือผมจะมีโอกาสมั้ยที่มันจะยอมรับรักของผมหรือมีวิธีที่ดีกว่า ยังไงช่วยแนะนำทีครับ