เคยชอบผู้ชายอยู่คนหนึ่งค่ะ นานมากแล้ว
เรื่องนี้แม้แต่เพื่อนที่สนิทมากที่สุดก็ไม่เคยเล่าให้ฟัง
วันนี้เราอ่านกระทู้เกี่ยวกับStalker เราก็นึกถึงเขาขึ้นมาเลย

เราเจอกันครั้งแรกตอนเข้าชมรมตอนมัธยมต้น
เด็กๆใสๆเลยค่ะตอนนั้น
เรากับผู้ชายคนนี้เรียนกันคนละห้องค่ะ
ไม่ได้รุ้จักกันมาก่อน
และตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจเลย

ขอเรียกผู้ชายคนนี้ว่า'จี'ละกันค่ะ

เราเข้าชมรมนี้เพราะชมรมที่อยากเข้า
เต็มไปซะก่อน เลยมาอยู่กับเพื่อน
ชั่วโมงชมรมคือจะเบื่อมาก
เราเลยแอบวาดรูปเล่นประจำเลยค่ะ

แล้ววันหนึ่ง
ขณะที่เรากำลังแอบวาดรูปเล่นอย่างเมามัน
จีก็แวบมาเนียนๆนั่งโต๊ะเดียวกับเรา เพราะปกติ
ครูเขาจะจัดเป็นกลุ่มนั่งที่ประจำอยู่แล้วค่ะ
เราก็ไม่ได้สนใจอะไร สนแต่สมุดวาดรูป
จีเขามองเราวาดรูปนานมาก จนหมดชั่วโมง
จีก็พูดกับเราว่า
"วาดรูปสวยจัง"พร้อมกับส่งยิ้มมาให้
คำชมทั่วๆไปที่ได้ยินบ่อยจนชินชา
แต่ทำไมกับคนๆนี้ถึงได้รุ้สึกดีใจมากขนาดนี้ก็ไม่รุ้ เรารุ้สึกเหมือนอกจะทะลุออกมาเลยค่ะตอนนั้น แล้วตัวมันจะลอยให้ได้ ไปไม่ถูกเลย

หลังจากนั้นคือเพ้อมากอะ
ทั้งที่จีไม่ได้หล่อ หน้าตาธรรมดาๆ
รุ้สึกตัวอีกทีเราก็กลายเป็นStalkerแล้วค่ะ
เราสืบหาชื่อ(ตอนนั้นยังไม่รุ้ชื่อกันเลยค่ะ)
หาห้อง หาบ้าน(!?) แอบตามและแอบมอง เรารอให้ถึงชม.ชมรมไม่ไหวเลยค่ะ จะคลั่งตๅยให้ได้ ทำไมถึงมีแค่สัปดาห์ละครั้งฟร้าา

พอได้เจอหน้ากันในชมรมบ่อยๆขึ้น เราก็เลยกล้าทัก กล้าคุยค่ะ แบบหน้าตๅยมาก กลัวโดนจับได้ แล้วเราก็ขอให้เขามานั่งกลุ่มเดียวกับเราตลอดเลย
เหมือนจะแอบชอบนะแต่ข้ามขั้นไปเป็นStalkerซะแล้ว เหอๆ

แต่เขารุ้จักเราแบบผิวเผินมากอะ
เราเคยตามไปนั่งเล่นที่ห้องเรียนเขา
เพื่อนเขาก็แซว
เขาบอกเพื่อนๆเขาว่า เราเป็นแค่เพื่อนที่ชมรม
...//เจ็บปวด แต่นี่ก็เรื่องจริง
ทั้งที่เรารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา<<นึกว่าตัวเองรุ้หมดทุกอย่างแล้ว

จนวันนึง ที่เรากับจีสนิทกันในระดับหนึ่งแล้ว เราเลยรวบรวมความกล้า
ถามออกไป
อิชั้น:นี่จี นายมีแฟนยัง?(รุ้อยุ่แล้วว่าไม่มี แต่ก็ถาม)
จี:ไม่มี ถามทำไมอะ?
อิชั้น:ก็อยากรุ้นิ แล้วคนที่ชอบอะ? (สืบไม่พบจริงๆเลยถามไป ค้างคาใจสุดๆ)
จี:...(ทำหน้าแปลกๆ เหมือนจะร้องไห้)
อิชั้น:บอกหน่อยๆ
จี:...(ถอนหายใจ) เราชอบใครไม่ได้หรอก เราป่วยหนะ คงอยู่ได้อีกไม่นาน
อิชั้น:ป่วยอะไร ไม่สบายหรอ?
จีหันหน้าหนี)
อิชั้น:นี่ อะไรอะ บอกหน่อยสิ(ตื้อถามไปด้วยความไร้เดียงสา)
จียื่นหน้ามากระซิบข้างหูเรา) เราป่วยเป็นลูคีเมีย นะ..
แล้วจีก็ลุกกลับไปนั่งที่กลุ่มเก่าและไม่หันมามองเราเลยตลอดทั้งชั่วโมง
ปล่อยให้เรานั่งงง
'ลูคีเมียคือ?'
พอเรียนเสดก็หนีหน้าเรากลับบ้านไปเลย

จนกลับมาบ้าน แล้วถามแม่จึงได้รุ้
เล่าให้แม่ฟัง แม่ก็โมโหมาก ว่าใหญ่ ให้เราไปขอโทษจี

แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่เจอจีเลย
พอเจอที่ชมรมก็ไม่กล้าเข้าไปคุย
ทั้งความรุ้สึกผิด ทั้งความในใจที่เก็บไว้มันตีกันไปหมด
เราก็เลยร้องไห้ ร้องหนักมากจนครูถาม
ก็บอกไปว่าไม่สบาย ปวดหัว ครูเลยให้เราหลับ ให้นอนในชม.ได้
พอหมดชม.กำลังจะกลับบ้าน
จีก็เข้ามาคุยกับเรา
จี:ขอโทษ
อิชั้นที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษ ก็ร้องไห้ออกมาอีก)
..สุดท้ายก็ไม่ได้พูดคำว่าขอโทษออกไป

หลังจากที่เป็นStalker มาเป็นปีๆก็ยังเป็นต่อไป
เราออกจากชมรมนั้นแล้ว มาอยุ่ชมรมที่เราอยากเข้าแต่แรก พยายามจะตัดใจ แต่ก็ตัดไม่ลงซะที
ก็ยังแอบตามแอบมองอยุ่แบบนั้น เราคิดว่าถ้าเราคบกับผู้ชายซักคนเราคงลืมเขาได้ เลยตกลงคบกับรุ่นพี่ที่มาบอกชอบไป พี่เขาก็ดูแลเราดี เทคแคร์ อยุ่ด้วยแล้วมีความสุข แต่เราก็ตัดใจจากจีไม่ได้ซักที

จีเองก็ปฏิเสธทุกคนที่เข้าหา
ไม่เคยคบกับใครเลย
ทำให้เราหลอกตัวเองว่าเรายังมีหวังต่อไป

ถึงจะมีแฟนแล้ว
แต่พฤติกรรมStalkerเราก็ยังไม่เปลี่ยนไปอยุ่ดี
และเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ
.
.


ติดแท็กผิดก็ขอโทษด้วย