คิดอยู่สักพักว่าเราควรจะโพสดีมั้ย? เพราะก็ไม่รู้ว่ามีใครที่พอจะเข้าใจเราบ้างรึเปล่า??
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน ตอนที่เราเอนหลังนอนที่เตียงค่ะ แล้วหลับไป เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดตอนใกล้ตื่น คือ มีอาการมองเห็นทุกอย่าง มีสติความรู้สึกนึกคิดทุกอย่าง ได้ยินเสียง สัมผัส มองเห็น แต่พยายามขยับตัวมันมีความรู้สึกว่าขยับได้นิดหน่อยนะ เหมือนเราต้องออกแรงมากในการฝืนลุก แต่ขณะที่เรารู้สึกว่าเราขยับต้าน เรากลับไม่เห็นว่าร่างกายมันจะขยับเลย ยังนอนนิ่งเหมือนเดิม ซึ่งเราจะเป็นแบบนี้บ่อยมาก แต่ก็ยังไม่หายกลัว แต่เมื่อวานนี้สิ เรานอนเฉยๆ และพยายามสวดบทแผ่เมตตา มันก็กลับไม่เหมือนทุกครั้งคือหลุดออกจากตรงนั้น แต่มันมีแรงบางอย่าง ยกขาเราขึ้นอย่างช้าๆ(เรานอนตะแคง หันด้านซ้ายขึ้น) ขาซ้ายเราค่อยๆยกสูงขึ้น โดยที่เราพยายามลุกไม่ได้เลย!! ได้แต่นอนกรอกตาไปมา พยายามท่องแผ่เมตตา ปากเราขยับได้ตามที่เราพูดแผ่ แต่มันได้ไม่เต็มปากเต็มคำเหมือนเวลาเราพูดปกติน่ะ เรารู้สึกได้ถึงน้ำลายที่ไหลออกมา เรายังพยายามหุบปากไม่ให้มันหยดอยู่เลย แต่เหมือนว่ามันหยดลงไปเปียกหมอนหมดแล้ว
ระหว่างนั้นขาเรายกสูงได้สักประมาณ 2 ฟุต ก็ถูกแรงเดิมให้กระทำไปด้านหลังอย่างช้าๆ สักพักก็ทำให้มาข้างหน้า ทั้งหมดสามทิศทาง รู้แต่ว่าตอนนี้ เราแผ่เมตตารัวๆ พยายามดูลมหายใจอย่างเดียว ไม่กล้าลืมตามอง แล้วที่สุดเราก็หลุดได้แบบงงๆ ขาเราวางอยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยน! เรารีบลุก หันหลังไปมองที่หมอน มีน้ำลายไหลออกมาจริงๆ แสดงว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาคือ..???
จริงๆ มันไม่ได้มีแค่ที่เล่า แต่มันมีอีกหลายอย่างที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เหตุการณ์เดิม คือ ขยับไม่ได้ แต่มันมาเป็นรูปแบบใหม่ๆ ก็มี เช่น เวลานอนหงาย ความรู้สึกคือ ขา(คู่) ยกลอยสูงขึ้น สักพักงอเป็นรูปตัว S เหมือนเราเป็นคลื่นตามขวางอ่ะ?? แต่ส่วนหัวไม่ได้รู้สึกว่ามันลอยออกไปไหน ยังยึดกับที่เหมือนเดิม และแน่นมาก เวลาเกิดเหตุอย่างนี้ มีตรงหัวนี่แหละที่ไม่หลุดออกง่ายๆ ค่ะ เช่น เวลาขยับหรือสะบัดศีรษะ เพื่อจะลุก มันจะไม่ขยับเลย
แล้วก็เหตุการณ์สุดท้าย หันข้าง ทีนี้เป็นกลางคืน เราลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นสภาพแวดล้อมทุกอย่าง แต่..ขยับไม่ได้ คิดในใจคือ เอาอีกละหรอ? เราเลยหลับตา แล้วในขณะที่หลับ ใต้เปลือกตาเรามันไม่เป็นสีดำเหมือนปกติ แต่มันเป็นสีขาว!! แล้วเราก็ลืมตาไม่ได้ แต่กลับได้ยินเสียงลมพัดแรงๆ เหมือนเราอยู่กลางสายลมอ่ะ! เราก็เฮ้ยยย ไรวะเนี่ย?? ทำไงดี?? ความรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในตัวเองอ่ะ เราก็เลยพิจารณาเสียงลม มันดังมากๆ ตอนนั้น เราคิดว่า เราน่าจะเปิดพัดลม แล้วมันคงดังเข้ามาในหู ตอนนั้น ยังไม่เห็นอะไรนอกจากสีขาวมีขอบแดงๆนิดๆ
สักพัก หายใจยากขึ้น! รู้สึกได้ว่า พยายามจะหาอากาศหายใจเพื่อเอาตัวรอด เราหอบมากขึ้นๆ พยายามสูดหายใจลึกๆ จนในที่สุด! เรารู้สึกว่าเราไม่ได้หายใจแล้ว! วินาทีนั้นเรากลัวมากๆ เรายังมีความคิดว่า ถ้าหากเรานอนจริงๆ เราคงนอนคว่ำหน้าแล้วหมอนอุดจมูกอยู่แน่ๆ เราเริ่มแผ่เมตตาจิต ตัดความกลัวออก สุดท้ายเราก็หลุดออกมา! แล้วก็พบว่า ที่เรานอนอยู่ เรานอนตะแคง ไม่ได้คว่ำหน้า ที่สำคัญ คือไม่ได้เปิดพัดลม แล้วห้องก็เงียบมากๆ ไม่มีเสียงลมอะไรทั้งนั้น! แล้วที่เราสัมผัสได้????
จะแก้ไขยังไงดีกับอาการเหล่านี้ เราบอกตรงๆว่า เรากลัวนะ เพราะอยู่คนเดียว อยากรู้ว่ามีคนเป็นแบบเราบ้างไหม? แล้วทำยังไงจะหายขาด?
เรื่องที่เกิดขึ้น จะหาคำตอบยังไง คือเราก็กลัวน่ะค่ะ รบกวนช่วยชี้แนะ
เรื่องเกิดขึ้นเมื่อวาน ตอนที่เราเอนหลังนอนที่เตียงค่ะ แล้วหลับไป เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดตอนใกล้ตื่น คือ มีอาการมองเห็นทุกอย่าง มีสติความรู้สึกนึกคิดทุกอย่าง ได้ยินเสียง สัมผัส มองเห็น แต่พยายามขยับตัวมันมีความรู้สึกว่าขยับได้นิดหน่อยนะ เหมือนเราต้องออกแรงมากในการฝืนลุก แต่ขณะที่เรารู้สึกว่าเราขยับต้าน เรากลับไม่เห็นว่าร่างกายมันจะขยับเลย ยังนอนนิ่งเหมือนเดิม ซึ่งเราจะเป็นแบบนี้บ่อยมาก แต่ก็ยังไม่หายกลัว แต่เมื่อวานนี้สิ เรานอนเฉยๆ และพยายามสวดบทแผ่เมตตา มันก็กลับไม่เหมือนทุกครั้งคือหลุดออกจากตรงนั้น แต่มันมีแรงบางอย่าง ยกขาเราขึ้นอย่างช้าๆ(เรานอนตะแคง หันด้านซ้ายขึ้น) ขาซ้ายเราค่อยๆยกสูงขึ้น โดยที่เราพยายามลุกไม่ได้เลย!! ได้แต่นอนกรอกตาไปมา พยายามท่องแผ่เมตตา ปากเราขยับได้ตามที่เราพูดแผ่ แต่มันได้ไม่เต็มปากเต็มคำเหมือนเวลาเราพูดปกติน่ะ เรารู้สึกได้ถึงน้ำลายที่ไหลออกมา เรายังพยายามหุบปากไม่ให้มันหยดอยู่เลย แต่เหมือนว่ามันหยดลงไปเปียกหมอนหมดแล้ว
ระหว่างนั้นขาเรายกสูงได้สักประมาณ 2 ฟุต ก็ถูกแรงเดิมให้กระทำไปด้านหลังอย่างช้าๆ สักพักก็ทำให้มาข้างหน้า ทั้งหมดสามทิศทาง รู้แต่ว่าตอนนี้ เราแผ่เมตตารัวๆ พยายามดูลมหายใจอย่างเดียว ไม่กล้าลืมตามอง แล้วที่สุดเราก็หลุดได้แบบงงๆ ขาเราวางอยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยน! เรารีบลุก หันหลังไปมองที่หมอน มีน้ำลายไหลออกมาจริงๆ แสดงว่าเหตุการณ์ที่ผ่านมาคือ..???
จริงๆ มันไม่ได้มีแค่ที่เล่า แต่มันมีอีกหลายอย่างที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร เหตุการณ์เดิม คือ ขยับไม่ได้ แต่มันมาเป็นรูปแบบใหม่ๆ ก็มี เช่น เวลานอนหงาย ความรู้สึกคือ ขา(คู่) ยกลอยสูงขึ้น สักพักงอเป็นรูปตัว S เหมือนเราเป็นคลื่นตามขวางอ่ะ?? แต่ส่วนหัวไม่ได้รู้สึกว่ามันลอยออกไปไหน ยังยึดกับที่เหมือนเดิม และแน่นมาก เวลาเกิดเหตุอย่างนี้ มีตรงหัวนี่แหละที่ไม่หลุดออกง่ายๆ ค่ะ เช่น เวลาขยับหรือสะบัดศีรษะ เพื่อจะลุก มันจะไม่ขยับเลย
แล้วก็เหตุการณ์สุดท้าย หันข้าง ทีนี้เป็นกลางคืน เราลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นสภาพแวดล้อมทุกอย่าง แต่..ขยับไม่ได้ คิดในใจคือ เอาอีกละหรอ? เราเลยหลับตา แล้วในขณะที่หลับ ใต้เปลือกตาเรามันไม่เป็นสีดำเหมือนปกติ แต่มันเป็นสีขาว!! แล้วเราก็ลืมตาไม่ได้ แต่กลับได้ยินเสียงลมพัดแรงๆ เหมือนเราอยู่กลางสายลมอ่ะ! เราก็เฮ้ยยย ไรวะเนี่ย?? ทำไงดี?? ความรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในตัวเองอ่ะ เราก็เลยพิจารณาเสียงลม มันดังมากๆ ตอนนั้น เราคิดว่า เราน่าจะเปิดพัดลม แล้วมันคงดังเข้ามาในหู ตอนนั้น ยังไม่เห็นอะไรนอกจากสีขาวมีขอบแดงๆนิดๆ
สักพัก หายใจยากขึ้น! รู้สึกได้ว่า พยายามจะหาอากาศหายใจเพื่อเอาตัวรอด เราหอบมากขึ้นๆ พยายามสูดหายใจลึกๆ จนในที่สุด! เรารู้สึกว่าเราไม่ได้หายใจแล้ว! วินาทีนั้นเรากลัวมากๆ เรายังมีความคิดว่า ถ้าหากเรานอนจริงๆ เราคงนอนคว่ำหน้าแล้วหมอนอุดจมูกอยู่แน่ๆ เราเริ่มแผ่เมตตาจิต ตัดความกลัวออก สุดท้ายเราก็หลุดออกมา! แล้วก็พบว่า ที่เรานอนอยู่ เรานอนตะแคง ไม่ได้คว่ำหน้า ที่สำคัญ คือไม่ได้เปิดพัดลม แล้วห้องก็เงียบมากๆ ไม่มีเสียงลมอะไรทั้งนั้น! แล้วที่เราสัมผัสได้????
จะแก้ไขยังไงดีกับอาการเหล่านี้ เราบอกตรงๆว่า เรากลัวนะ เพราะอยู่คนเดียว อยากรู้ว่ามีคนเป็นแบบเราบ้างไหม? แล้วทำยังไงจะหายขาด?