สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อของกระทู้ที่แล้วของเรา ที่เราบอกว่า พอวันพระวันไหนที่เราไม่ได้ไปทำบุญเราจะเจอ

ส่วนมากเราจะเจอในรูปแบบความฝันมากกว่า แต่เรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่องส่วนน้อยของการถูกอำค่ะ

เรื่องสั้นๆไม่ยาวมาก ใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะคะ



เข้าเรื่องกันเลยนะ..



คือวันนั้นเป็นวันพระใหญ่ แต่เราทำงานจนถึงเกือบตีสามแล้วหลับไป ทำให้ลืมตั้งนาฬิกาปลุกไว้ พอตื่นมาอีกทีก็เกือบจะเที่ยงแล้วค่ะ ทำให้เขาไม่ทันไปถวายทั้งฉันท์เช้า-เพล ด้วยความที่เป็นวันพระใหญ่ที่วัดจะมีสวดใช่มั้ยคะ พระที่วัดจะยุ่งๆ (ความจริงก็แอบเหนื่อยเลยหาข้อแก้ตัวที่จะไม่ไป) เราก็เลยตัดใจไม่ไปทำบุญค่ะ กะว่าไว้ค่อยไปทำย้อนหลังวันพรุ่งนี้เอา แต่กลับกลายเป็นว่าคืนนั้นเราเจอดีเข้าจนได้



จำได้ว่าคืนนั้นเราหลับไปตั้งแต่หัวค่ำด้วยความเหนื่อยสมองที่สะสมมา มาสะดุ้งตัวตื่นอีกทีกี่โมงไม่รู้ ตอนนั้นเรานอนในท่าตะแคง หันหลังออกให้ภายในตัวห้อง แล้วหันหน้าเข้ากำแพง


อยู่ดีๆเราก็ใจหายตกลงตาตุ่มแบบอยู่ๆก็รู้สึกวูบ เสียวสันหลังวาบตั้งแต่หัวยันเท้าเลยค่ะ แล้วพอเราจะขยับตัวก็ขยับไม่ได้เลย ขยับได้แต่ลูกตากับอกที่มันพองขึ้นลงตามจังหวะการหายใจ ตอนนั้นในสมองก็คิดประมาณว่ามันจะเป็นขั้นแรกของอัมพาตรึเปล่า เห้ยไม่เอานะไม่เป็นๆ ก็เถียงกับตัวเองในใจแล้วพยายามดิ้น ก็ไม่ยอมหลุดซักที


แต่แล้วก็มีบางสิ่งที่ทำให้เราต้องหยุดความพยายามนั้นค่ะ ทุกคนเคยรู้สึกไหม ความรู้สึกที่มีใครบางคนมาอยู่ด้านหลัง หรือเขากำลังเคลื่อนไหวอยู่ด้านหลังของเรา ตอนนั้นเราตัวแข็งทื่อเลย รีบหลับตาลงไม่กล้ามองกระทั่งกำแพง เพราะเราเป็นคนที่เปิดไฟนอน (ไม่ถูกกับความมืด) กลัวจะเห็นเงาอะไรเข้า


เราไม่กล้าท่องบทสวดมนต์ด้วยค่ะ กลัวอะไรๆที่เรารู้สึกได้ว่าเขาอยู่จะสวดตาม ถ้าเป็นแบบนั้นเราคงช็อคตาย แต่แล้วเราก็ต้องตกใจอีกครั้งตอนที่มีเสียงของลมหายใจมาดังฟืดฟาดเสียงดังมาทางด้านขวาของหูเรา



(อธิบายอีกครั้ง จขกท นอนหันตะแคงขวา หันหน้าเข้ากำแพง หูทางด้านขวาจะแนบหมอน แต่เราจะนอนออกแนวคว่ำหน่อยๆ ทำให้หูขวามันโผล่ออกทางด้านหลัง)



เราตัวแข็งจนสติแทบแตก ตอนนั้นก็ยังหลับตาอยู่ สองจิตสองใจว่าเสียงลมหายใจของเรารึเปล่าเลยลองกลั้นหายใจดู ปรากฏว่าเสียงหายไปพักนึง แต่ก่อนที่เราจะถอนหายใจ ก็มีเสียงฟืดฟาดดังมากๆพร้อมกับลมเย็นๆเป็นจังหวะของลมหายใจที่พัดเข้าใบหูด้านหลังข้างขวาของเรา คือมันไม่ใช่ของเราแน่ๆเพราะเรากลั้นหายใจอยู่ในตอนนั้น (เล่าเองขนลุกเอง TvT ไม่เจอเองไม่เข้าใจจริงๆ)



ด้วยความตกใจเราก็เลยลืมตาโพลงมา ก็ไม่เจออะไรนอกจากกำแพง  เราก็ปล่อยลมหายใจเฮือกออกมาแล้วหายใจหอบ ตอนนั้นเสียงปริศนาหายไปแล้ว เราพยายามขยับตัว คิดว่าอย่างน้อยถ้าหันไปเขาก็คงหายไป แต่พอลองขยับเราก็เห็นเงาที่กำแพงค่อยๆใหญ่ขึ้นทั้งที่ตัวเรานอนเฉยๆเพราะขยับไม่ได้



เงามันทาบทับทางด้านหลังของเราแล้วเหมือนว่ามันค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้เราเรื่อยๆในความรู้สึก เราเลยต้องรีบหลับตาอีกรอบเพราะกลัวมากๆ ตอนนั้นอยากตะโกนเรียกใครซักคนให้มาช่วยแต่ปากมันก็ขยับไม่ออก แข็งไปหมด ในใจก็เลยร้องหาแม่กับเฮียให้มาช่วยที แล้วเราก็เหมือนหลุดจากอะไรซักอย่างที่เราก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร



พอเราหลุดได้ก็รีบลุกขึ้นนั่งขยับตัวพิงกำแพง หวาดระแวงมาก มันเหมือนผ่านมาเป็นปีเป็นชาติเลยตอนนั้น เราหยิบมือถือมาดูก็เห็นว่าตอนนั้น เกือบจะตีสี่แล้ว  เท่ากับว่าตอนโดนอำเราโดนตอน ตีสาม แต่เราไม่รู้ว่าเราตื่นกี่โมง แล้วมันใช้เวลาไปกี่นาที เพราะเราหันหลังให้ทุกอย่างในห้องเลย



ในใจมีแอบคิดว่าเป็นคนเข้ามาในห้องแล้วเราสะลึมสะลือรึเปล่า แต่พอตอนเช้าลงจากเตียงไปดู ( ไม่กล้าลงกลางคืน..กลัว) ก็เห็นประตูล็อคลงกลอนอย่างดีเหมือนเดิม


เรื่องราวก็ประมาณนี้แหละค่ะ อาจจะไม่ได้เล่ารายละเอียดยิบย่อย เพราะมันก็ผ่านมาซักพักแล้ว แต่ความกลัวของเราก็ยังอยู่ค่ะ กลายเป็นไม่ชอบนอนหันหลังออกนอกเตียง เวลามีสติตลอดเลย แต่พอตื่นมาก็นอนท่านี้ตลอดทุกที ToT



ขอบคุณที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ติชมการเขียนของเราได้นะ กลัวจะอ่านไม่เข้าใจเราจะได้ปรับปรุง เวลามาพิมพ์เรื่องใหม่จะได้อ่านเข้าใจง่ายๆ ขอบคุณค่ะ