วันนี้ 27ธันวาคม 2564 ฉันได้นอนกลางวันบนเตียงแบบปกติในทุกๆวัน แต่เพราะฉันง่วงมากเลยหันหัวไปอีกทาง ลักษณะลำตัวนอนตะแคงอยู่บนที่นอน แต่ตั้งแต่เข่าจรดเท้ายื่นออกนอกเตียง ฉันนอนใส่หูฟังฝั่งขวาไว้ข้างเดียว เพราะมันได้ยินแค่ข้างเดียว แต่ที่สำคัญฉันง่วงมากจนลืมเปิดเพลง จนนอนได้สักพักฉันรู้สึกสึกได้ยินเสียงเป็นเหมือนเสียง ผญ.พูดอยู่ข้างๆหูด้านซ้าย แต่เป็นเพราะกลึ่งหลับกึ่งตื่นไม่ได้ยินคำที่ชัดเจนเลย ฉันเลยลืมตาขึ้นมาแต่ไม่พบใคร แต่เสียงนั้นก็ยังไม่หายไป ตอนนั้นอยู่ในพวังกลึ่งหลับกลึ่งตื่น ตัวชาวาบไปทั้งตัว ฉันพยายามลุกพยายามขยับตัวแต่ฉันกลับขยับไม่ได้เลย แต่เเปลกที่เท้าของฉันขยับได้ ฉันตกใจกลัวมากเลยรีบท่อง สัพเพสัตตา แต่เนื่องจากที่ไม่ได้ท่องมานานมากแล้วจึงท่องผิดท่องถูก ฉันจึงหยุดท่อง ได้แต่พยายามรวบรวมแรงที่มีเพื่อขยับตัว แต่จะไม่เป็นผลจนกระทั่งฉันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างที่หนักทับหลังไว้อยู่ผละลุกออก เตียงสปริงจากหนักๆกลับเบาลง จนรู้สึกได้ชัดเจน แต่ฉันกลับมองอะไรไม่เห็นเห็นเป็นหมอกขาวๆทำให้มองอะไรได้ไม่ชัดสักอย่าง แต่ถึงตอนนั้นฉันยังไม่กล้าลุกเอาแต่นอนหลับตาปี๋ จนเวลาผ่านไปได้สักพักฉันจึงรวบรวมความกล้าลุกอีกครั้ง ปรากฏว่าฉันลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียง ฉันจึงไม่เข้าใจว่ามันคือฝันหรือความจริง ฉันเลยเดินงงๆไปถามพี่ว่าได้ยินเสียงหนูพูดอะไรมั้ย พี่บอกว่าได้ยินแต่เสียงสปริงที่นอน มันน่าตกใจมากทั้งที่ฉันสวดสัพเพสัตตาดังมากๆแล้วแท้ๆ