ขอท้าวความย้อนไปสมัยปี 2005 ที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งบังเอิญได้ดูการแข่งขันฟุตบอล
รายการยูฟ่า นัดชิงแชมป์ระหว่าง ลิเวอร์พูล-เอซีมิลาน ณ เวลานั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าเตะกัน
ด้วยกติกาแบบไหน แต่จำได้ว่าเป็นแมตที่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึก ตอนดูความรู้สึกไม่บ่งบอกว่า
ควรเชียร์ทีมไหนดี แต่แล้วสายตาก้อได้สัมผัสกับนักเตะคนนึงสวมเสื้อสีแดง รู้สึกสะดุดสายตามาก
ถ้าถามถึงสะดุดตาเพราะการเล่นก้ออาจจะไม่เต็มร้อยเพราะตอนนั้นดูไม่ออกหรอกว่าใครเล่นดี/ไม่ดี
จนถึงช่วงเวลาชูถ้วยแชมป์ ผู้เล่นสวมเสื้อแดงคนนี้ก้อติดตาตรึงใจเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นต้นมา...
ล่วงเลยเวลามาหลายต่อหลายปีจากเด็กหญิงที่ไม่เคยดูฟุตบอลก้อหันมาศึกษาฟุตบอล
เก็บเกี่ยวความรู้เกี่ยวกับประวัตินักเตะ และสโมสรที่นักเตะสวมเสื้อแดงคนนี้อยู่
รู้สึกดีใจทุกครั้งที่เห็นชื่อเค้าเป็นตัวจริง แอบเคืองเล็กน้อยที่เห็นชื่อเป็นแค่ตัวสำรอง
เป็นห่วงทุกครั้งที่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บ ใจหายเสมอเมื่อมีข่าวถึงการซื้อขายนักเตะ
แต่ก้อได้แค่ใจหาย เพราะเค้าคนนี้ไม่เคยคิดทรยศต่อสโมสรอันเป็นเหมือนดั่งครอบครัว..
จนมาวันนี้วันที่สิ่งที่เคยทำให้ใจหายเมื่อก่อนกลายเป็นความจริง เมื่อเค้าได้ประกาศอำลาสโมสร
เมื่อจบฤดูกาล 2014-2015 ยิ่งได้อ่านคำกล่าวอำลา น้ำตาก้อไหลออกมาไม่รู้ตัว
ความรู้สึกทุกอย่างประเดประดังเข้ามาหลากหลายความรู้สึก ใจนึงก้อเข้าใจในวิถีของฟุตบอล
แต่อีกใจนึงอยากจะรั้งให้อยู่ด้วยกันอีกนานกว่านี้ ยอมรับว่ามันไวเกินไปในการทำใจ
แต่เมื่อเป็นการตัดสินใจของคนที่เรารัก เราย่อมต้องเคารพถึงการตัดสินใจ เพราะเค้าต้องคิดว่า
นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเค้าเอง รวมถึงไม่แม้แต่คิดจะทรยศต่อสโมสรและแฟนบอลอันเป็นที่รัก
เขียนมาจนถึงบรรทัดนี้หลายๆคนอาจจะคิดว่าเวอร์ไป แต่ก้อไม่เป็นไร แต่ความรู้สึกที่มีต่อ
ตำนานเบอร์8 คนนี้ต่อให้เขียนเป็นร้อยๆบรรทัดหรือร้อยๆหน้าอาจไม่เพียงพอ
ต่อความทรงจำที่เค้าเข้ามานั่งในหัวใจของเด็กหญิงคนนึงมาตลอดเวลา 10 ปี
สมัยก่อนมีข่าวการย้ายสโมสรของทั้งตอเรสและซัวเรส ยอมรับว่าค่อนข้างใจหายและรู้สึกโกรธอยู่
เล็กๆ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก้อหายไป
..มาวันนี้การอำลาของคนๆนึงกลับยิ่งทวีคูณความใจหายขึ้นเป็นสิบๆเท่า
แต่ไม่เคยมีแม้แต่ความรู้สึกโกรธหรือน้อยใจเลย (เช่นเดียวกับการย้ายทีมของรองกัปตันเบอร์5)
มันมีแต่ความรู้สึกเสียใจ ใจหาย แปลบๆในอกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก
แต่สักวันความรู้สึกนี้ยังไงมันก้อต้องมาถึงเพียงแต่ ณ ตอนนี้มันอาจเร็วเกินไป
ตั้งแต่บรรทัดนี้อยากจะขอบคุณเค้า เค้าที่เป็นดั่งแรงบันดาลใจให้เริ่มดูฟุตบอล
ขอบคุณสำหรับทุกช่วงเวลาและความทรงจำดีๆ ไม่ว่านัดไหนเค้าจะเล่นดีรึไม่ดี
แต่ผู้หญิงคนนี้ชอบที่จะเห็นเค้าอยู่ในสนาม ชอบการโยนบอล และการยิงฟรีคิก
ที่โดดเด่น ชอบการได้สัมผัสบอลที่ทำให้เค้าดูมีสเน่ห์
ทุกคำสัมภาษณ์มักจะบอกว่าเค้ามีอิทธิพลต่อนักเตะในสโมสรทุกคน แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่า
เค้าก้อมีอิทธิพลอย่างมหาศาลกับแฟนบอลหลายๆล้านคน
สัญญาด้วยหัวใจที่มอบให้เค้ามาตลอด 10 ปี ไม่ว่าเค้าจะเล่นให้กับสโมสรไหน
จะติดตามเป็นแฟนบอล เป็นแฟนคลับของเค้าตลอดไป
และหวังว่าสักวันนึงเค้าจะกลับมายังบ้านหลังเดิมหลังนี้ที่ยิ่งใหญ่
ไม่ว่าจะในฐานะนักเตะ โค้ช ผู้ช่วย หรือในฐานะใดก้อตาม
ผู้ชายคนนี้ เค้าคนนี้ คือ "สตีเวน เจอร์ราด" กัปตันทีมสโมสรลิเวอร์พูล
ผู้สวมเสื้อหมายเลข8 ซึ่งเค้าจะเป็นตำนานที่บันทึกอยู่ในสโมสร และในใจตลอดไป...
You'll Never Walk Alone
ความในใจจากเด็กผู้หญิงคนหนึ่งถึง "สตีเวน เจอร์ราด"
รายการยูฟ่า นัดชิงแชมป์ระหว่าง ลิเวอร์พูล-เอซีมิลาน ณ เวลานั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเค้าเตะกัน
ด้วยกติกาแบบไหน แต่จำได้ว่าเป็นแมตที่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึก ตอนดูความรู้สึกไม่บ่งบอกว่า
ควรเชียร์ทีมไหนดี แต่แล้วสายตาก้อได้สัมผัสกับนักเตะคนนึงสวมเสื้อสีแดง รู้สึกสะดุดสายตามาก
ถ้าถามถึงสะดุดตาเพราะการเล่นก้ออาจจะไม่เต็มร้อยเพราะตอนนั้นดูไม่ออกหรอกว่าใครเล่นดี/ไม่ดี
จนถึงช่วงเวลาชูถ้วยแชมป์ ผู้เล่นสวมเสื้อแดงคนนี้ก้อติดตาตรึงใจเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นต้นมา...
ล่วงเลยเวลามาหลายต่อหลายปีจากเด็กหญิงที่ไม่เคยดูฟุตบอลก้อหันมาศึกษาฟุตบอล
เก็บเกี่ยวความรู้เกี่ยวกับประวัตินักเตะ และสโมสรที่นักเตะสวมเสื้อแดงคนนี้อยู่
รู้สึกดีใจทุกครั้งที่เห็นชื่อเค้าเป็นตัวจริง แอบเคืองเล็กน้อยที่เห็นชื่อเป็นแค่ตัวสำรอง
เป็นห่วงทุกครั้งที่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บ ใจหายเสมอเมื่อมีข่าวถึงการซื้อขายนักเตะ
แต่ก้อได้แค่ใจหาย เพราะเค้าคนนี้ไม่เคยคิดทรยศต่อสโมสรอันเป็นเหมือนดั่งครอบครัว..
จนมาวันนี้วันที่สิ่งที่เคยทำให้ใจหายเมื่อก่อนกลายเป็นความจริง เมื่อเค้าได้ประกาศอำลาสโมสร
เมื่อจบฤดูกาล 2014-2015 ยิ่งได้อ่านคำกล่าวอำลา น้ำตาก้อไหลออกมาไม่รู้ตัว
ความรู้สึกทุกอย่างประเดประดังเข้ามาหลากหลายความรู้สึก ใจนึงก้อเข้าใจในวิถีของฟุตบอล
แต่อีกใจนึงอยากจะรั้งให้อยู่ด้วยกันอีกนานกว่านี้ ยอมรับว่ามันไวเกินไปในการทำใจ
แต่เมื่อเป็นการตัดสินใจของคนที่เรารัก เราย่อมต้องเคารพถึงการตัดสินใจ เพราะเค้าต้องคิดว่า
นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเค้าเอง รวมถึงไม่แม้แต่คิดจะทรยศต่อสโมสรและแฟนบอลอันเป็นที่รัก
เขียนมาจนถึงบรรทัดนี้หลายๆคนอาจจะคิดว่าเวอร์ไป แต่ก้อไม่เป็นไร แต่ความรู้สึกที่มีต่อ
ตำนานเบอร์8 คนนี้ต่อให้เขียนเป็นร้อยๆบรรทัดหรือร้อยๆหน้าอาจไม่เพียงพอ
ต่อความทรงจำที่เค้าเข้ามานั่งในหัวใจของเด็กหญิงคนนึงมาตลอดเวลา 10 ปี
สมัยก่อนมีข่าวการย้ายสโมสรของทั้งตอเรสและซัวเรส ยอมรับว่าค่อนข้างใจหายและรู้สึกโกรธอยู่
เล็กๆ แต่ไม่นานความรู้สึกนั้นก้อหายไป
..มาวันนี้การอำลาของคนๆนึงกลับยิ่งทวีคูณความใจหายขึ้นเป็นสิบๆเท่า
แต่ไม่เคยมีแม้แต่ความรู้สึกโกรธหรือน้อยใจเลย (เช่นเดียวกับการย้ายทีมของรองกัปตันเบอร์5)
มันมีแต่ความรู้สึกเสียใจ ใจหาย แปลบๆในอกข้างซ้ายอย่างบอกไม่ถูก
แต่สักวันความรู้สึกนี้ยังไงมันก้อต้องมาถึงเพียงแต่ ณ ตอนนี้มันอาจเร็วเกินไป
ตั้งแต่บรรทัดนี้อยากจะขอบคุณเค้า เค้าที่เป็นดั่งแรงบันดาลใจให้เริ่มดูฟุตบอล
ขอบคุณสำหรับทุกช่วงเวลาและความทรงจำดีๆ ไม่ว่านัดไหนเค้าจะเล่นดีรึไม่ดี
แต่ผู้หญิงคนนี้ชอบที่จะเห็นเค้าอยู่ในสนาม ชอบการโยนบอล และการยิงฟรีคิก
ที่โดดเด่น ชอบการได้สัมผัสบอลที่ทำให้เค้าดูมีสเน่ห์
ทุกคำสัมภาษณ์มักจะบอกว่าเค้ามีอิทธิพลต่อนักเตะในสโมสรทุกคน แล้วเค้าจะรู้มั้ยว่า
เค้าก้อมีอิทธิพลอย่างมหาศาลกับแฟนบอลหลายๆล้านคน
สัญญาด้วยหัวใจที่มอบให้เค้ามาตลอด 10 ปี ไม่ว่าเค้าจะเล่นให้กับสโมสรไหน
จะติดตามเป็นแฟนบอล เป็นแฟนคลับของเค้าตลอดไป
และหวังว่าสักวันนึงเค้าจะกลับมายังบ้านหลังเดิมหลังนี้ที่ยิ่งใหญ่
ไม่ว่าจะในฐานะนักเตะ โค้ช ผู้ช่วย หรือในฐานะใดก้อตาม
ผู้ชายคนนี้ เค้าคนนี้ คือ "สตีเวน เจอร์ราด" กัปตันทีมสโมสรลิเวอร์พูล
ผู้สวมเสื้อหมายเลข8 ซึ่งเค้าจะเป็นตำนานที่บันทึกอยู่ในสโมสร และในใจตลอดไป...
You'll Never Walk Alone