ฉากจิมมี่กับป่าป๊าซึ้งมากเลย โดยเฉพาะตอนพูดกับจิมมี่นี่น้ำตาไหลเลย ทำให้นึกถึงพ่อแม่เราเลย  อย่างบ้านเราที่บ้านก็ทำธุรกิจค้าขายกันมาแต่บรรพบุรุษ ก็พอมีกินใช้กัน แต่เรียกว่ามีฐานะมั้ยก็ไม่ขนาดนั้น แต่พ่อแม่ก็ไม่เคยให้เราลำบาก ยิ่งเรื่องเรียน ถึงไหนถึงกัน สนับสนุนเต็มที่ ทำให้เราไม่กล้าที่จะเกเรเลย ต่อให้เราได้เกรดไม่ถึงกับดีมาก แต่ก็ไม่เคยกดดันเรา ตอนได้ทำงานที่แรก พ่อเราปลื้มมากเที่ยวคุยกับใครต่อใครว่าเราทำงานแล้วให้เงินแกด้วยถึงจะไม่เยอะมากเพราะเป็นเงินเดือนเดือนแรก แต่ก็เห็นว่าพ่อเราปลื้มมาก ทุกวันนี้ไม่ว่าจะทำอะไร เราก็เลยนึกถึงท่านทั้งสองก่อน ยิ่งได้ดูป่าป๊ากับจิมมี่เมื่อกี๊ จะร้องไห้เลย ยิ่งช็อตที่ป๊าพูดกับจิมมี่ มันทำให้เราเชื่อจริงๆนะ ว่าต่อให้พ่อแม่เราไม่ได้เป็นคนเก่ง ฉลาดมาจากไหน แต่ยังไงพ่อแม่ทุกคนก็เลี้ยงเรามาตามเท่าที่กำลังของท่านจะมีอย่างสุดความสามารถจริงๆ