สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็นหลานคนแรกของครอบครัวทางฝั่งแม่ ดิฉัยอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัดจนอายุได้สองขวบ น้าๆดิฉันก็มารับไปเลี้ยง เพราะเห่อดิฉันค่ะ ตอนนั้นทุกคนก็พยายามเอาใจดิฉันต่างๆนาน(จากที่น้าสาวเล่าให้ฟัง) จนน้าๆเริ่มแต่งงานออกไปมีครอบครัวและคุณตากับคุณยายย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่และดิฉันไม่ได้ย้ายไปอยู่ด้วย เพราะยังมีบางอย่างที่ไม่ลงตัว ดิฉันจึงต้องอยู่กับน้าชายและภรรยาของเขาค่ะ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยค่ะ โดยที่ดิฉันยังเด็กอยู่นั่นแหละ ประมาณป.1 ค่ะ

เรื่องแรกที่เริ่มเตือนดิฉันว่าน้าชายเริ่มที่จะหาเรื่องดิฉันคือ เมื่อน้าชายดิฉันออกไปธุระกับภรรยาและดิฉันต้องตามไปด้วย และต้องกินอาหารเย็นนอกบ้านกัน มื้อนั้นกินบะหมี่เกี๊ยวและน้ำเปล่าฟรี น้าสะใภ้บอกว่าอยากกินอะไรก็สั่งเลย ดิฉันเลยสั่งไปหนึ่งชามค่ะ ก็กินและกลับบ้าน แต่เรื่องเกิดหลังจากนั้นคือ วันรุ่งขึ้นน้าชายมาเก็บเงินค่าก๋วยเตี๋ยวดิฉัน 25 บาท ดิฉันบอกว่าไม่มีเงิน คือแม่จะฝากเงินคุณตาไว้แล้วจะให้เงินดิฉันเป็นอาทิตย์ๆไปค่ะ ตอนนั้นได้อาทิตย์ละ 25 บาทพอดี เขาก็ทวงดิฉันทุกวันพร้อมกับคำขู่ว่าห้ามฟ้องคนอื่น ถ้าเขารู้จะโดนตี ดิฉันไม่กล้าบอกใคร และต้องเก็บเงินค่าขนมให้น้าค่ะ มันเป็นอะไรที่ทุกข์ทรมานมากสำหรับเรื่องอดกินขนม แล้วเห็นเพื่อนๆกินกัน จนดิฉันเก็บเงินครบและให้น้าชายไป น้าชายก็เอาเงินไป และหลังจากนั้นเป็นต้นมา ถ้าไปกินข้าวกับเขาต้องจ่ายเงินให้เขาทุกครั้ง ดิฉันจึงเลือกที่จะอยู่บ้านคนเดียวและต้มมาม่ากินดีกว่า (มาม่า น้าซื้อมาแล้วก็มาเก็บเงินดิฉันค่ะ ถ้าจะกิน) เรื่องนี้เป็เรื่องแรกที่ดิฉันจำมาจนถึงทุกวันนี้และไม่รู้จะลีมได้เมื่อไหร่

หลังจากนั้นค่ะ น้าชายมีลูก และก็มีลูกพี่ลูกน้องอายุน้อยกว่ามาเล่นด้วยที่บ้านเนื่องจากน้าชายอีกคนต้องไปธุระ เราก็เล่นๆกันไปตามประสาเด็ก จนกระทั่งน้องอุจจาระรดกลางเกง ดิฉันก็ไปบอกน้าชายกับน้าสะใภ้ น้าชายเดินมาหาดิฉัน แล้วบังคับให้ดิฉันเช็ดก้นให้น้อง พร้อมกับซักกลางเกงที่เปื้อนอุจจาระให้เกลี้ยง ถ้าไม่เกลี้ยงก็ต้องซักใหม่ ตอนนั้นดิฉันอายุประมาณหกขวบค่ะ ดิฉันไม่ยอมซักเพราะมันเหม็นมาก ดิฉันถูกน้าชายตีค่ะ ตีจนกว่าดิฉันจะยอมซัก เป็นสิบทีด้วยไม้มะยมรวมกันเป็นกำ พอดีน้าชายอีกคนมารับน้องกลับบ้านพอดี ดิฉันจึงวิ่งไปหา ร้องไห้แบบแทบจะขาดใจเลยค่ะ(จากคำบอกเล่าของน้าชายอีกคน) เขาก็พยายามปลอบดิฉัน พาดิฉันไปเลี้ยงไอติม แล้วพาดิฉันกลับมาส่งที่บ้าน น้าชายดิฉันใช้มุขเดิมค่ะ เรื่องนี้ ถ้าเอาไปฟ้องใคร จะโดนตีแบบวันนี้และหนักกว่านี้

หลังจากที่ตาและยายย้ายบ้านไปอยู่บ้านหลังใหม่ ดิฉันก็มีห้องนอนเป็นของตัวเองค่ะ แต่ตายายยังจ่ายค่าน้ำค่าไฟให้น้าชายอยู่ ดิฉันเลยไม่โดนเรียกเก็บเงินในส่วนนี้ มีอยู่วันนึง ดิฉันกลับมาจากโรงเรียน นั่งทำการบ้านอยู่ข้างล่าง กินข้าวอะไรเสร็จสองทุ่ม ดิชั้นเดินขึ้นไปชั้นบน เจอประตูห้องตัวเองเปิดอยู่ และยุ่งบินเข้าบินออกค่ะ จำได้ว่าคืนนั้นโดนยุงกัดไปยี่สิบกว่าตุ่ม วันรุ่งขึ้นดิฉันจึงไปเปิดประตู้ห้องนอนของน้าชายบ้าง ผ่านไปแค่ห้านาที น้าสะใภ้ก็ไปฟ้องน้าชาย ดิฉันโดนตีอีกแล้วค่ะ โดนตีไม่ยั้งด้วย จนดิฉันยกมือไหว้ น้าชายดิฉันก็ยังไม่หยุด โดนตีจนเขาเหนื่อยหรือเขาพอใจแล้ว ถึงหยุดค่ะ อ้อ ดิฉันลืมบอกค่ะ ว่าประตูห้องน้าชายมีมุ้งลวดกันอีกชั้นนึงก่อนเข้าห้อง แล้วน้าชายดิฉันก็ใช้มุขเดิมอีกแล้วค่ะ ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร จะโดนตีซ้ำ ตอนนั้นดิฉันอายุแค่เจ็ดแปดขวบ อินเตอร์เน็ตยังไม่มีค่ะ จะโทรหาแม่ก็ต้องซื้อบัตรโทรศัพท์มาโทรกับโทรศัพท์บ้าน ทั้งๆที่คุณตาจ่ายโทรศัพท์ น้าชายดิฉันบอกว่า ถ้าใช้โทรศัพท์บ้านโทรจะมาเก็บเงินค่าโทรศัพท์นาทีละห้าบาท ดิฉันก็ต้องทนกับความเจ็บปวดตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา มันเป็นสิ่งที่ดิฉันอยากลืมมากที่สุดในชีวิต

ดิฉันเจอเหจุการณ์แบบนี้จนดิฉันเรียนจบป.หก ทางบ้านตายายจัดการทุกอย่างเรียบร้อย จึงมารับดิฉันไปอยู่ด้วย ดิฉันรู้สึกเหมือนตื่นจากฝันร้าน หัวใจดวงน้อยๆที่ขุ่นมัว เริ่มกลับมาทีวิตอีกครั้งหนึ่ง ดิฉันได้ทานขนมดีดี ได้กินกับข้าวอย่างอื่นนอกจากไข่ต้ม ไข่เดียว ไข่ดาวที่ทานที่บ้านน้า(ดิฉันต้องทำกับข้าวเองด้วยค่ะ และทำเป็นอยู่แค่นี้) ดิฉันมีความสุขมาก ตั้งแต่ดิฉันย้ายมาอยู่กับตายาย น้าชายดิฉันก็มาบ้านตายายบ่อยขึ้น ทุกครั้งที่ดิฉันเจอหน้าเขาดิฉันจะสั่นโดยอัตโนมัติ เพราะความกลับ เขายังกระซิบตอกย้ำถึงเรื่องราวในอดีตว่าห้ามบอกใคร ถ้าบอกจะโดนตีและจะเอากลับไปอยู่ด้วย ตากับยายก็ห้ามไม่ได้ จนดิฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กเก็บกดมากๆ ต้องแบกรับความขมขื่นของชีวิตวัยเด็กไว้ และมันก็ส่งผลต่อดิฉันตอนโตขึ้น มันทำให้ดิฉันมองโลกในแง่ร้าย ไม่รู้จักแบ่งปัน และไม่รับของจากคนอื่น เพราะกลัวโดนเก็บเงิน ความเกลียดที่ดิฉันมีต่อน้าชายมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ค่ะ แต่มันมาขึ้นเรื่อยๆทุกวัน

ต้องบอกก่อนนะคะว่าน้าชายดิฉันเป็นคนงกมากจนดิฉันคิดว่าเขาเป็นคนเห็นแก่ตัวสุดๆ เขาเป็นคนที่รวยมากคนหนึ่งแต่ไม่เคยรู้จักพอ เอาทุกอย่างที่เอาได้จากตายายและคนรอบข้าง ไม่ว่าจะเป็นข้าวสาร กะปิ น้ำปลา น้ำตาล มาเอาที่บ้านของตายายตลอด อาหารหมา อาหารนกก็มาเอาด้วยค่ะ ดิฉันเห็นเขามาเอาบ่อยมาก ทั้งแอบเอาไปและบอกกล่าวกับตายาย เงินก็เช่นกันค่ะ คุณตาเป็นคนลงทุน แต่รายได้กับกำไรเข้ากระเป๋าตัวเขาเองหมด เงินใช้เงินตาซื้อ ตัวเองขับ แต่ตาต้องจ่าย พรบ.ให้ ดิฉันเห็นเขารับ แต่เขาไม่เคยให้เลย ถึงให้ก็เอาของไม่ดีมาให้ ดิฉันไม่ได้หัวสูงหรืออะไรนะคะ แต่สิ่งที่เขาเอามาให้เป็นนมหมดอายุบ้าง ข้าวที่กินเหลือมาสองสามวันแล้วบ้าง มันไม่ดีจริงๆค่ะ ตอนที่อยู่บ้านตายาย เขาก็พยายามหาโอกาสหาเรื่องดิฉันค่ะ แต่ก็หาเรื่องไม่ได้ จนกระทั่งดิฉันเข้ามหาวิทยาลัย

ดิฉันไปอญุ่หอ กลับบ้านบ้างช่วงปิดเทอม กลับมาทีไรก็เจอน้าชายมาเอาของที่บ้านไปตลอดค่ะ ดิฉันพยายามไม่เจอเขา เพราะดิฉันพยายามลืมเรื่องที่เคยเกิดขึ้น แต่มันยากมากเลยค่ะ พอเขาโปล่หน้ามา ภาพเหตุการณ์ที่เคยโดนเขากระทำ มันก็ฉายภาพขึ้นมาในหัวเรื่อยๆ หลังจากนั้นดิฉันพยายามจะไม่กลับบ้านค่ะจนเรียนจบสี่ปี

ดิฉันเรียนจบแล้ว กลับมาบ้านยายดิฉันไม่สบายหนัก เข้าโรงพยาบาล ไปหาหมอแทบวันเว้นวัน ไปนอนโรงพยาบาลทีสองสามเดือน หน้าที่ของดิฉันคือต้องดูแลตาค่ะ ส่วนน้าชายดิฉันก็ไม่เลิกทำนิสับแย่ๆค่ะ แต่ดิฉันก็ไม่สนใจอะไรมาก จนวันหนึ่งลูกชายของน้าพึ่งสมัครเฟสบุ๊คแล้วมาแอดดิฉันเป็นเพื่อน ทั้งเฟสบุ๊คมีดิฉันเป็นเพื่อนอยู่คนเดียวค่ะ แล้วดิฉันก็ขึ้นสเตตัสไป สองชั่วโมงผ่านมาน้าชายดิฉันขับรถมาที่บ้าน เพื่อมาด่าดิฉันเกี่ยวกับเนื้อหาในเฟสบุ๊ค ซึ่งไม่เกี่ยวกับเขาเลย แต่เขาร้อนตัวมากค่ะ กลัวญาติๆจะเห็น น้าชายดิฉันเวลาอยู่นอกบ้านหรืออยู่ต่อหน้าญาติๆจะแสร้งทำเป็นคนดีให้คนอื่นชม แต่อยู่บ้านหรือมาบ้านตานี่ไม่เคยเรียกตายายกินข้าวเลยค่ะ มีแต่ตายายเรียกและเขาไม่ตอบไม่พูดด้วย น้าชายดิฉันไม่เคยเล่นเฟสบุ๊คมาก่อน มาถึงก็ใส่ๆเลยค่ะ ว่าเป็นเด็กโกหก พ่อแม่ไม่สั่งสอน อย่างนู้น อย่างนี้ เขาเหมารวมช่องโพสกับคอมเม้นหรือไลค์ว่าคือสิ่งที่ดิฉันโพสเพื่อด่าเขาค่ะ เขาด่าดิฉันจนน้าดิฉันต้องทะเลาะกับน้าชาย(ยายไม่สบายจึงมีน้าวสาวอีกสามคนมาอยู่ด้วย มาดูแลตากะยาย)ดิฉันร้องไห้และระบายความในใจออกมาหมดเลยค่ะ เล่าเรื่องว่าเขาเคยทำอะไรดิฉันไว้บ้าง น้าๆดิฉันได้แต่บอกให้ดิฉันลืมมันไป เรื่องเก่าๆจะเห็บไว้ทำไม มันยากมากค่ะที่จะลืม

วันพ่อมาดิฉันขึ้นสเตตัสอีก เขาก็ขับรถมาด่าดิฉันถึงบ้านอีก จนไล่ดิฉันออกจากบ้านตา น้าสาวดิฉันจึงถามเรื่องที่ตีดิฉัน ที่ทำกับดิฉันตอนเด็กๆ เขาก็บอกประมาณว่าเคยทำด้วยหรอ จำไม่ได้ แต่น้าสาวดิฉันจะออกแนวจิตวิทยาหน่อย จนหรอกถามออกมาได้บ้าง แต่ทุกคนก็บอกให้ดิฉันเงียบไว้ ไม่ต้องพูดอะไร น้าชายดิฉันใส่ร้านดิฉันต่างๆนานา ในสิ่งที่ดิฉันไม่ได้ทำ มาทวงบุญคุณดิฉัน ว่าตอนไปห้างซื้อของให้ดิฉันตั้งเท่าไหร่(จริงไม่เคยไปค่ะ) ชวนดิฉันไปแข่งทำงานกับเขา มันเป็นงานที่ใช้แรงงานค่ะ แบกของซ่อมอะไหล่ ถอนหญ้า ทุกคนก็พยายามห้ามเขา ดิฉันก็บอกว่าเขาไม่เคยซื้ออะไรให้ดิฉันเลย เขาก็บอกมาว่าภรรยาเขาซื้อให้ ก็มีแค่ครั้งสองครั้งค่ะ ดิฉันจึงเดิมไปหยิบแบงค์พันออกมาให้เขา บอกเขาว่าจะได้ไม่ได้มาทวงบุญคุณกันอีก แต่เขาไม่เอาค่ะ บอกว่าให้เอาไปให้กับภรรยาเขาเอง แล้วเขาก็กลับบ้านไป

แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นเมื่อวานค่ะ น้าสะใภ้ดิฉันมาที่บ้านพร้อมกับน้าชายจะเดินทางไปต่างจังหวัด ดิฉันเลยเอาเงินให้น้าสะภ้ดิฉัน น้าสะใภ้ดิฉันโกรธมาก ดิฉันเลยบอกว่า ก็น้าชายบอกให้เอาเงินมาคืน น้าชายดิฉันก็โกรธพุ่งขึ้นมาเลยค่ะ ว่าไม่ได้พูด เนี่ยดิฉันคิดแต่จะหาเรื่องเขา ตอนเด็กๆเขาอุตส่าทำนู่นนี่นั่นให้ดิฉัน ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณกันบ้าง แล้วก็ว่าดิฉันค่ะว่าไม่เคยคิดจะช่วยงานอะไรเลย ซึ่งปกติดิฉันทำงานบ้านค่ะ แต่ช่วงที่ทะเลาะกับน้าชายเมื่อสองสามวันก่อนไปช่วยงานน้าอีกคนที่โรงงาน กลับมาก็มาทำงานบ้านเหมือนเดิม แต่ที่เจ็บที่สุดคือมาหาว่าดิฉันด่าคุณตาลงเฟสบุ๊คค่ะ พอทุกคนจะขอหลักฐาน เขาก็บอกว่าดิฉันลบไปแล้ว ซึ่งดิฉันไม่ได้ทำค่ะ ซึ่งทุกคนที่บ้านเชื่อดิฉัน แต่เขาก็เที่ยวโทรไปบอกเรื่องนี้กับญาติๆ และเล่าเรื่องดิฉันต่างๆนานาให้ญาติๆฟัง ดิฉันไม่มีสิทธิ์อธิบายอะไรทั้งสิ้น ตอนนี้ญาติๆเข้าใจดิฉันว่าเป็นเด็กอกตัญญูมาก เป็นเด็กที่เลี้ยงไม่ได้ นิสัยแย่ ไม่ช่วยงานบ้าน ใส่ร้ายคนอื่น ยกเว้นญาติที่ทันสมัยหน่อยมีเฟสบุ๊คดิฉันค่ะ ดิฉันเล่นเฟสบุ๊คมาห้าปีไม่เคยมีปัญหากับใคร แต่น้าชายดิฉันเล่นมาแค่ห้าวัน มาหาเรื่องดิฉันทุกวัน ดิฉันทั้งลบ ทั้งบล็อค ทั้งรายงาน เขาก็ยังเอาเรื่องสเตตัสเก่าๆ หรือเอาเรื่องเก่าๆมาพูด มาทวงบุญคุณดิฉันบ้าง มาหาว่าดิฉันเป็นเด็กไม่ดีบ้าง มาให้ดิฉันแข่งทำงานกับเค้าบ้าง

ดิฉันนอนไม่หลับ มาหลายวันแล้วค่ะ จะไปอยู่กับแม่ แม่ก็บอกให้อยู่ดูแลตาก่อน คือตอนกลางวันจะมีน้าชาย ดิฉันและคุณตาอยู่บ้านด้วยกัน จะมีน้าสาวอยู่บ้านบ้าง ไปเฝ้ายายบ้าง น้าสาวอีกสองคนออกไปทำงานและกลับค่ำๆ น้าชายดิฉันไม่เคยเรียกตากินข้าว ไม่ยอมพูดกับตา ไม่เคยช่วยเหลือตา ลูกค้ามาตาออกไปขายของ น้าชายดิฉันนอนหลับสบายใจ แม่ดิฉันอยากให้ดิฉันดูแลตาให้ดีที่สุด ดูแลตาแทนแม่ ดิฉันก็พยายามที่จะทนน้าชายที่หาเรื่องดิฉันตลอด ตอนนี้ความรู้สึกดิฉันมีแต่ด้านลบ จนบางทีคิดจะแก้แค้นกับลูกๆของเขา แต่แม่ดิฉันบอกว่าลูกเขาไม่เกี่ยว อย่าไปทำ

แล้วดิฉันล่ะคะ ทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องเจอน้าแบบนี้ ต้องโดนกระทำแบบนี้ เขาเคยคิดมั๊ยว่าถ้าแบบนี้เกิดกับลูกเขาจะรู้สึกยังไง แม่ดิฉันบอกเสมอว่าเวรกรรมมีจริง ให้อโหสิกรรมให้เขา แต่เขาก็ยังมายุ่งกับดิฉัน พูดจาซ้ำๆเหมือนเดิน ดิฉันเดินหนี เขาก็เดินตาม จนดิฉันโมโหระเบิดด่าเขาไป เขาเอาไปฟ้องญาติๆอีก ดิฉันโดนว่าว่าเป็นเด็กก้าวร้าว ไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่ ดิฉันควรทำยังไงคะ คือต้องเจอแบบนี้ทุกวันจันทร์ถึงอาทิตย์ เจ็บที่ใจมากๆ น้าๆที่บ้านก็บอกให้เงียบๆเดี๋ยวเขาก็เลิกยุ่งกับดิฉันเอง เรื่องนี้ก็อยากให้ตากับยายรับรู้น้อยที่สุด เพราะพวกท่านแก่มากแล้ว ดิฉันทำยังไงถึงจะหลุดพ้นจากขุมนรกนี้ได้