สวัสดีคะ เราไม่ขอเกริ่นอะไรมากนะ ขอเริ่มเรื่องเลยแล้วกัน
ทุกวันี้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อยากตายไปพ้นๆจะได้จบปัญหาซะทีเรื่องก็คือ
บุคคลที่เราเรียกว่าแม่นั้น จริงๆแล้วความหมายมันยิ่งใหญ่มาก แต่ทำไมสำหรับเราแล้วมันถึงดูแย่ ดูหดหู่มากขนาดนี้ อาจเป็นเพราะแม่เราเป็นคนอารมรุนแรงปากร้าย ทำกับเรามาตั้งแต่เด็กๆ เราจึงเก็บกดมานาน ในวัยเด็กนั้นสิ่งที่เราจำได้ขึ้นใจคือไม่เคยมีความทรงจำดีๆกัยผู้หญิงคนนี้เลย ตอนเราอายุ4ขวบ เราชอบดูละครหลังข่าวมาก จำได้เีว่าเป็นที่ละครเรื่องโปรดนั้นอวสาน เราจึงนั่งรอดูอย่างใจจดใจจ่อ แต่แม่ง่วงนอนมากและบิดแขนเราให้ขึ้นไปนอน แต่เราบอกว่าขอดูกับพ่อก็ได้ แต่แม่ก็ตีเราจนเราร้องไห้ แม่ก็รำคาญจับเราลากขึ้นไปบรรได ด้วยความว่ากลัวเจ็บตัวไปมากกว่านี้ เราเลยเดินเอว แต่ก็ยังร้องไห้ให้เบาที่สุด พยายามหยุด แม่คงจะโมโหมากบอกกับเราว่า ถ้าเมิงอยากดูมากก็ลงไปซะ สิ่งที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เค้าปลักเราตกบรรได พ่อตกใจมาก แต่ด้วยความกลัวแม่จึงไม่ได้ช่วยเรา ภาพนั้นยังจำได้ดี ไม่มีใครช่วยเราเลย เค้าทำแบบนี้กับลูกอายุ4ขวบได้อย่างไร? เค้าทำกับเรามาแรงขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆจนเรารุ้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่เรา มีครั้งนึงตอนเราป.4 เราโกรธแม่เพราะแม่ไม่ให้ไปเล่นกับเด็กแถวบ้านเพราะแม่บอกว่าฐานะของพ่อแม่เด็กพวกนั้นมันคนละชั้นกับเค้า ซึ่งในตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงบอกว่าคนละชั้น เราจึงเอาแต่อยู่บนห้องไม่กล้าลงไปข้างล่างกลัวแม่จะด่าอีกก แต่ด้วยตวามว่าเราหิวมากจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดลงไป พอเราก้าวขาลงมาเรียบร้อยแม่เห้นหน้าเราแล้วบอกว่า อิโง่ กุเหลียดหน้า ไสหัวไปไกลๆอย่าให้เห้นหน้าเมิงอีกยุบนรังเมิงจนตายเลยยิ่งดี แน่นอนว่าเราร้องไห้เสียใจมากทำไมแม่เกลียดเราขนาดนี มีครั้งนึงเราหนาว เลยไปนอนข้างๆแม่ แม่เห้นเราละหันหลังใส่แล้วพูดว่ารู้ไหมว่าเมิงเป็นลูกที่กูเกลียดที่สุด เราร้องไห้และรีบไปยุในที่ที่ของเรา เราจำคำนี้ขึ้นใจตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด้กเราร้องไห้เกือบทุกวันแอบร้องไห้นะ เพราะถ้าแม่รุ้ตงตีเรา เวลามีประกวดเรียงความเรื่องแม่เราแทบไม่แย่สงส่งคุณครูเลย .... ในตอนนี้เราอยากเรียนให้จบปริญญาเร็วๆเพื่อจะได้ออกไปจากที่นี้ ทุกวันนี้คนที่ส่งเราเรียนคือป้าเราอยากตอบแทนท่านทุกอย่างที่ดีกับเราเสมอมา
ไม่อยากเรียกแม่จัวเองว่าแม่เลย รู้สึกเกลียดมาก ควรทำอย่างไรดี
ทุกวันี้เราไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว อยากตายไปพ้นๆจะได้จบปัญหาซะทีเรื่องก็คือ
บุคคลที่เราเรียกว่าแม่นั้น จริงๆแล้วความหมายมันยิ่งใหญ่มาก แต่ทำไมสำหรับเราแล้วมันถึงดูแย่ ดูหดหู่มากขนาดนี้ อาจเป็นเพราะแม่เราเป็นคนอารมรุนแรงปากร้าย ทำกับเรามาตั้งแต่เด็กๆ เราจึงเก็บกดมานาน ในวัยเด็กนั้นสิ่งที่เราจำได้ขึ้นใจคือไม่เคยมีความทรงจำดีๆกัยผู้หญิงคนนี้เลย ตอนเราอายุ4ขวบ เราชอบดูละครหลังข่าวมาก จำได้เีว่าเป็นที่ละครเรื่องโปรดนั้นอวสาน เราจึงนั่งรอดูอย่างใจจดใจจ่อ แต่แม่ง่วงนอนมากและบิดแขนเราให้ขึ้นไปนอน แต่เราบอกว่าขอดูกับพ่อก็ได้ แต่แม่ก็ตีเราจนเราร้องไห้ แม่ก็รำคาญจับเราลากขึ้นไปบรรได ด้วยความว่ากลัวเจ็บตัวไปมากกว่านี้ เราเลยเดินเอว แต่ก็ยังร้องไห้ให้เบาที่สุด พยายามหยุด แม่คงจะโมโหมากบอกกับเราว่า ถ้าเมิงอยากดูมากก็ลงไปซะ สิ่งที่เราไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เค้าปลักเราตกบรรได พ่อตกใจมาก แต่ด้วยความกลัวแม่จึงไม่ได้ช่วยเรา ภาพนั้นยังจำได้ดี ไม่มีใครช่วยเราเลย เค้าทำแบบนี้กับลูกอายุ4ขวบได้อย่างไร? เค้าทำกับเรามาแรงขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆจนเรารุ้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่เรา มีครั้งนึงตอนเราป.4 เราโกรธแม่เพราะแม่ไม่ให้ไปเล่นกับเด็กแถวบ้านเพราะแม่บอกว่าฐานะของพ่อแม่เด็กพวกนั้นมันคนละชั้นกับเค้า ซึ่งในตอนนั้นเราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงบอกว่าคนละชั้น เราจึงเอาแต่อยู่บนห้องไม่กล้าลงไปข้างล่างกลัวแม่จะด่าอีกก แต่ด้วยตวามว่าเราหิวมากจึงรวบรวมความกล้าทั้งหมดลงไป พอเราก้าวขาลงมาเรียบร้อยแม่เห้นหน้าเราแล้วบอกว่า อิโง่ กุเหลียดหน้า ไสหัวไปไกลๆอย่าให้เห้นหน้าเมิงอีกยุบนรังเมิงจนตายเลยยิ่งดี แน่นอนว่าเราร้องไห้เสียใจมากทำไมแม่เกลียดเราขนาดนี มีครั้งนึงเราหนาว เลยไปนอนข้างๆแม่ แม่เห้นเราละหันหลังใส่แล้วพูดว่ารู้ไหมว่าเมิงเป็นลูกที่กูเกลียดที่สุด เราร้องไห้และรีบไปยุในที่ที่ของเรา เราจำคำนี้ขึ้นใจตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด้กเราร้องไห้เกือบทุกวันแอบร้องไห้นะ เพราะถ้าแม่รุ้ตงตีเรา เวลามีประกวดเรียงความเรื่องแม่เราแทบไม่แย่สงส่งคุณครูเลย .... ในตอนนี้เราอยากเรียนให้จบปริญญาเร็วๆเพื่อจะได้ออกไปจากที่นี้ ทุกวันนี้คนที่ส่งเราเรียนคือป้าเราอยากตอบแทนท่านทุกอย่างที่ดีกับเราเสมอมา