ความแก่นี่ ที่ใคร กลัวนักหนา ไม่ใช่เรื่อง เคืองอุรา พาเหลวไหล เรื่องน่าอาย กว่านี้ มีถมไป อายอะไร กับความแก่ แค่อยู่นาน ความตายเป็น สิ่งที่ หนีไม่ได้ ไม่ใช่ใคร หลีกได้ ให้กล่าวขาน เรื่องน่ากลัว มั่วม

ชีวิตนี้ ไม่สิ้น ต้องดิ้นไป ชีวิตใช่ คือการ ต้องต่อสู้ ชีวิตินี้ ยังมีหวัง ใช่นั่งดู ชีวิตอยู่ ที่เรา เข้าใจเอง พรอันใด ไหนเรา ที่เราสร้าง ทำทุกอย่าง ลงไป ใครก็เก่ง ทำให้ดี เท่าที่ทำ ใครยำเกรง จงรีบเ

ยิ้มเมื่อมี คนเขา เฝ้าเยาะเย้ย หัวเราะเลย ใครเขา เฝ้าเย้ยหยัน เฉยเมื่อได้ คำชม นิยมกัน อารมณ์นั้น อย่าหวั่นไหว ไปตามคน อย่าไปสน ใจใคร ได้ความสุข อย่าไปทุกข์ เพราะใคร ใจสับสน จงเชื่อมั่น ในดี มีของตน

ทานคือการ ให้ไป ไม่หวังผล กับทุกคน ที่เรา เข้าช่วยได้ ให้ไปเพื่อ ช่วยเขา เราสุขใจ ไม่หวังใด จากการให้ ด้วยใจจริง ธรรมทาน เป็นการ ให้สูงสุด ธรรมะฉุด จิตใจ ให้สูงยิ่ง เหนือกว่าการ ให้ใด ไม่ทวงติง เพราะ

จากไปก็ หลายวัน นั้นคงรู้ คิดถึงอยู่ เหมือนกัน วันไกลหน้า อยู่ก็ยาก ลำบากนัก จึงจากลา รำพึงหา เมื่อห่างหาย ไม่พบกัน แม้กลับมา วันนี้ อย่างที่เห็น จะต้องเป็น ไปอีก หลีกหลบนั่น จะต้องอยู่ อย่างวันนี้

รายได้น้อย เพราะด้อย โอกาสหา ถูกตราหน้า ว่าจน คนเหยียบหยาม หาเท่าไหร่ ได้เท่านี้ มีบางยาม อย่าประนาม ว่าด้อยค่า ระอาใจ หาแต่เช้า ยันคำ จำจนยาก งานลำบาก มากล้น ต้องทนได้ ไม่เคยท้อ ขอมีกิน จนชินไป รายไ

ยุติธรรม ไม่มี อย่างที่เห็น ความร่มเย็น ก็ไม่มา พาใจหาย มีฝ่ายหนึ่ง ถูกกระทำ ช้ำใจกาย แต่อีกฝ่าย กลับอยู่รอด ตลอดมา เมื่อยุติ ความเป็นธรรม จึงจำเจ็บ ได้แต่เก็บ กดไว้ ไม่มุสา รอสักวัน นั้นคงได้ ไม่ระอ

คิดดีย่อม มีชัย ไปเกินครึ่ง ทำดีจึง ได้ดี มีมาให้ พูดดีได้ ไมตรี ดีทั่วไป คือดีได้ ครบถ้วน ชวนกันดี คนดีย่อม ทำดี ได้ง่ายนัก คนชั่วจัก มักทำได้ ไม่สุขขี คนดีย่อม มองคนอื่น ยื่นไมตรี ใจที่มี แต่เมตตา