.ขอแนะนำตัว  อาตมาคือพระสงฆ์รูปหนึ่ง พระบ้านนอกความรู้น้อยมาก ถ้าเปรียบกับพระสงฆ์ในกรุงเทพ  แต่ก็ภูมิใจ..ที่ยังมีความรู้อยู่บ้าง  แต่ก็เหอะ..ยังมีญาติโยมไว้ใจให้เป็นเจ้าอาวาส... บุญมาวาสนาพาไปก็ไม่เป็นไร  ตามนั้น?   เอาหละ.. เข้าเรื่อง  ที่ตั้งหัวข้อว่า  "คนใกล้ตาย  สอนให้เราใกล้ธรรม"  เกิดจากความรู้สึกที่เกิดขึ้น  เมื่อ ๒  คืนก่อน  คือได้มีโอกาสไปเยี่ยมโยมกรรมการที่วัดที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง ก็มีโอกาสไปเยี่ยมบ่อย แต่ ๒ วันก่อนอาการแย่ๆๆๆ มาก  ก็คือรอๆๆๆๆ  หมดลมหายใจ  ญาติ  พี่น้อง  ลูกหลาน  เพื่อน  คนรู้จัก  รวมถึงตัวอาตมา  ก็ไปรอ  ?  ในขณะที่เรานั้งดูนั้งรอ  สมองคิดเพิ่มได้ว่า คนเราตายยาก  ทรมาน  ทุกข์ที่คนป่วยด้วย  ทุกข์ที่คนดูด้วย  .....อีกสิ่งหนึ่งคือ  คนป่วยหรือคนใกล้ตายหรือกำลังทรมานนั้น จริงแล้วรู้ตัวเองหมด    .... ถามว่าเมื่อเรารู้ตัวเองหมด  สมมุติคนป่วยคิดได้ว่า  อยากทำบุญเพิ่ม   อยากทำความดีเพิ่ม  หรือคิดได้ว่าอยากทำโน้นอยากทำนี้อีกสารพัด  สุดท้ายก็ทำไม่ได้  วันนั้นก็เลยสอนโยมที่นั้งรอว่า   คนเราถ้าประมาท  หลงโลก  หรือพลัดวันประกันพุ่ง พูดแต่ว่า เดี๋ยวๆๆๆๆๆ ค่อยทำ  ....แต่ถ้าวันหนึ่งเราเป็นอย่างนี้ (ป่วย หรือใกล้ตาย)  แต่มาคิดได้  แต่ทำอะไรไม่ได้  จึงอยากบอกว่า  รีบทำเถอะที่เราเรียกว่าสิ่งที่มีประโยชน์กับชีวิต  วันนี้คนที่อ่านอยู่จะมีเวลาเหลืออยู่ไม่เท่ากัน  เป็นอันว่า เวลาที่เหลืออยู่อย่าประมาท อย่างใช้คำว่าเดี๋ยวๆๆๆๆก่อนหลวงพี่ ผมไม่ว่าง ฉันไม่ว่าง ไปทำบุญ ไปวัด  ไปทำทาน  ไปบวชชีพราณหม์  ???????  หลวงตา มหิสฺสโร