เรื่องมีอยู่ว่า!!!
..............ก่อนอื่นแนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ...ตอนนี้เราเรียนยุ ปี 3 กำลังเรียนยุคณะสาสุขศาสตร ม.แห่งหนึ่งแถวๆมหาสารคาม
วันหนึ่งมี ผช คนนึงทักแชทเรามา บอกว่าชอบเรา รักเรา แอบส่องเฟสเรามานานล่ะ เราก้อไม่ได้คิดรัยมากน๊ะ (หุหุก้อหยิ่งนิสนึงอ่าน่ะ)
แร้วเราก้อคุยกันในเฟสยุพักนึงเราก้อรุว่า ผช คนนั้นเขามีแฟนยุแร้ว ส่วนเราก้อเพิ่งเลิกกับแฟน แต่เราก้อยังคุยกัน
หลังจากนั้นเราเปลี่ยนมาคุยกันในไลน์ เพราะกลัวแฟนเขาจะรู้ แร้วเขาก้อขอเบอเรา แร้วเราก้อได้คุยกัน แต่เราไม่เคยเจอหน้ากัน
และยังมีสิ่งหนึ่งที่บังเอิญที่สุดคือเขากับเรา เป็นคนโคราชเหมือนกัน โดยที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
.....และเหตุการณ์ที่สำคัญหลังจากนั้น คือแฟนเขารู้ความจิงว่าเขาแอบคุยกับเรา เขาโทมาด่าเรา ทักเฟสมาว่าเราสารพัด
แต่สุดท้ายเขาทั้งคู่ก้อเลิกกันเพราะ.............."เรา"
......นับทั้งแต่เขาเลิกกับแฟนเราก้อคบกันเราเรียกกันว่าแฟน แต่เราไม่เคยเจอกหน้ากัน เราแค่คุยในเฟส ในไลน์ แร้วก้อคุยโทสับกัน
แร้วก้อมีหลายครั้งที่ ผช คนนี้เขางอลเรา เขามักจะชอบระแวงเรา ระแวงเรามากๆแค่เราไปฝึกประสบการณ์นอกพื้นที่เขาก้อคิดว่าเราไปหา ผช คนอื่น
เราทะเลาะกันหลายครั้งเพราะเรื่องเดิมๆแบบนี้ จนบางครั้งเราก้อเหนื่อย เราก้อท้อคิดว่าความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้
....แต่หลายครั้งที่เราพยายามตัดใจ แต่สุดท้ายเราก้อทำไม่ได้ เรารู้สึกว่าเรารักเขามาก มากจนไม่คิดจะเผื่อใจให้คัย (แต่เราไม่เคยเจอหน้ากัน)
จนคิดว่าไม่คิดจะรักคัยอีกแร้วนอกจากเขาคนเด่ว
......จนมาถึงวันนี้.....เป็นเวลาไม่นานมากนัก ที่เราคบกันมาแบบไม่เคยเจอหน้ากัน
ถ้าถามเราตอนนี้ว่ารักเขามั้ย??? เราก้อตอบได้เต็มปากเรยว่า "เรารักเค้า" แต่บางครั้งเราก้อรุสึกเหนื่อยกับนิสัยที่ขี้ระแวงของเค้า ที่ต้องคอยแก้ตัวทั้งๆที่ตัวเราเองไม่ได้ทำผิดอะรัย เราต้องคอยง้อเค้า ต้องแคร์ความรุสึกเค้ามากกว่าตัวเราเองด้วยซ้ำไป จนบางครั้งเราละเลยความสุขของตัวเราเองเพื่อให้เค้ามีควมสุข เพื่อให้เค้าเข้าใจเรา แต่เค้าก้อทำเหมือนไม่ค่อยสนใจเรา จนถึงวันนี้เค้าก้อยังไม่เลิกระแวงเราสักที จนบางครั้งเราก้ออึดอัดใจ แต่เราก้อต้องทนเพราะเรารักเค้า หลายๆครั้งที่คนรอบๆข้างเรา เพื่อนเราบอกว่าเราหลงเค้ามากเกินไป เรายอมให้เค้าทุกอย่าง แต่เราก้อปฏิเสธไม่ได้ว่าเราไม่ได้ เพราะเรารักเค้าจิงๆ
..........มาถึงตอนนี้เราเริ่มรุสึกว่า เรารักเค้าแต่เค้าไม่รักเรา เราไม่เคยมีความสุขเรยที่คบกับเค้า เหมือนเรารักเค้าข้างเด่ว หรือเพราะเป็นเวรกรรมที่เราไปแย่งเค้ามาจากแฟนเก่าเค้า ถึงทำให้เราไม่มีวามสุขเรย เราก้ออยากจะถอยออกมาจากเค้า แต่ยังไม่รุจะทำได้มั้ย??เพราะตอนนี้หัวใจเราก้อมีแต่เค้าคนเด่ว
ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเหนเรายุในสายตาเรย
เรื่องก้อมีอยู่แค่นี้แหล่ะค่ะ (จิงๆก้ออยากระบายด้วยแหล่ะ)
เราอยากถามว่าสิ่งที่เราทำยุนี้มันเรียกว่ารัก หรือว่าเราแค่หลงเค้า เพราะเรายังไม่เคยเจอหน้ากันแร้วเราจะรักกันได้ยังงัย???
ขอบคุนทุกคนที่สละเวลามาอ่านน่ะค่ะ ^___________________^
รักแท้หรือแค่หลง???
..............ก่อนอื่นแนะนำตัวก่อนน่ะค่ะ...ตอนนี้เราเรียนยุ ปี 3 กำลังเรียนยุคณะสาสุขศาสตร ม.แห่งหนึ่งแถวๆมหาสารคาม
วันหนึ่งมี ผช คนนึงทักแชทเรามา บอกว่าชอบเรา รักเรา แอบส่องเฟสเรามานานล่ะ เราก้อไม่ได้คิดรัยมากน๊ะ (หุหุก้อหยิ่งนิสนึงอ่าน่ะ)
แร้วเราก้อคุยกันในเฟสยุพักนึงเราก้อรุว่า ผช คนนั้นเขามีแฟนยุแร้ว ส่วนเราก้อเพิ่งเลิกกับแฟน แต่เราก้อยังคุยกัน
หลังจากนั้นเราเปลี่ยนมาคุยกันในไลน์ เพราะกลัวแฟนเขาจะรู้ แร้วเขาก้อขอเบอเรา แร้วเราก้อได้คุยกัน แต่เราไม่เคยเจอหน้ากัน
และยังมีสิ่งหนึ่งที่บังเอิญที่สุดคือเขากับเรา เป็นคนโคราชเหมือนกัน โดยที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
.....และเหตุการณ์ที่สำคัญหลังจากนั้น คือแฟนเขารู้ความจิงว่าเขาแอบคุยกับเรา เขาโทมาด่าเรา ทักเฟสมาว่าเราสารพัด
แต่สุดท้ายเขาทั้งคู่ก้อเลิกกันเพราะ.............."เรา"
......นับทั้งแต่เขาเลิกกับแฟนเราก้อคบกันเราเรียกกันว่าแฟน แต่เราไม่เคยเจอกหน้ากัน เราแค่คุยในเฟส ในไลน์ แร้วก้อคุยโทสับกัน
แร้วก้อมีหลายครั้งที่ ผช คนนี้เขางอลเรา เขามักจะชอบระแวงเรา ระแวงเรามากๆแค่เราไปฝึกประสบการณ์นอกพื้นที่เขาก้อคิดว่าเราไปหา ผช คนอื่น
เราทะเลาะกันหลายครั้งเพราะเรื่องเดิมๆแบบนี้ จนบางครั้งเราก้อเหนื่อย เราก้อท้อคิดว่าความรักของเรามันเป็นไปไม่ได้
....แต่หลายครั้งที่เราพยายามตัดใจ แต่สุดท้ายเราก้อทำไม่ได้ เรารู้สึกว่าเรารักเขามาก มากจนไม่คิดจะเผื่อใจให้คัย (แต่เราไม่เคยเจอหน้ากัน)
จนคิดว่าไม่คิดจะรักคัยอีกแร้วนอกจากเขาคนเด่ว
......จนมาถึงวันนี้.....เป็นเวลาไม่นานมากนัก ที่เราคบกันมาแบบไม่เคยเจอหน้ากัน
ถ้าถามเราตอนนี้ว่ารักเขามั้ย??? เราก้อตอบได้เต็มปากเรยว่า "เรารักเค้า" แต่บางครั้งเราก้อรุสึกเหนื่อยกับนิสัยที่ขี้ระแวงของเค้า ที่ต้องคอยแก้ตัวทั้งๆที่ตัวเราเองไม่ได้ทำผิดอะรัย เราต้องคอยง้อเค้า ต้องแคร์ความรุสึกเค้ามากกว่าตัวเราเองด้วยซ้ำไป จนบางครั้งเราละเลยความสุขของตัวเราเองเพื่อให้เค้ามีควมสุข เพื่อให้เค้าเข้าใจเรา แต่เค้าก้อทำเหมือนไม่ค่อยสนใจเรา จนถึงวันนี้เค้าก้อยังไม่เลิกระแวงเราสักที จนบางครั้งเราก้ออึดอัดใจ แต่เราก้อต้องทนเพราะเรารักเค้า หลายๆครั้งที่คนรอบๆข้างเรา เพื่อนเราบอกว่าเราหลงเค้ามากเกินไป เรายอมให้เค้าทุกอย่าง แต่เราก้อปฏิเสธไม่ได้ว่าเราไม่ได้ เพราะเรารักเค้าจิงๆ
..........มาถึงตอนนี้เราเริ่มรุสึกว่า เรารักเค้าแต่เค้าไม่รักเรา เราไม่เคยมีความสุขเรยที่คบกับเค้า เหมือนเรารักเค้าข้างเด่ว หรือเพราะเป็นเวรกรรมที่เราไปแย่งเค้ามาจากแฟนเก่าเค้า ถึงทำให้เราไม่มีวามสุขเรย เราก้ออยากจะถอยออกมาจากเค้า แต่ยังไม่รุจะทำได้มั้ย??เพราะตอนนี้หัวใจเราก้อมีแต่เค้าคนเด่ว
ทั้งๆที่เค้าไม่เคยเหนเรายุในสายตาเรย
เรื่องก้อมีอยู่แค่นี้แหล่ะค่ะ (จิงๆก้ออยากระบายด้วยแหล่ะ)
เราอยากถามว่าสิ่งที่เราทำยุนี้มันเรียกว่ารัก หรือว่าเราแค่หลงเค้า เพราะเรายังไม่เคยเจอหน้ากันแร้วเราจะรักกันได้ยังงัย???
ขอบคุนทุกคนที่สละเวลามาอ่านน่ะค่ะ ^___________________^