ทุกวันนี้รู้สึกเหมือนเป็นเครื่องประดับประจำบ้านค่ะ หลักๆเลยคือเรื่องเรียน เราสอบได้คณะทางสุขภาพเป็นรองหมอกับทันตะ ซึ่งมันก็ดีมากๆแล้วค่ะ อย่างน้อยก็เป็นอาชีพที่มั่นคง และเหนื่อยน้อยกว่าหมอ คุณภาพชีวิตภายภาคหน้าก็จะดีกว่า แต่พ่อแม่เราบอกอยากให้สอบได้หมอ และดูเหมือนคณะที่เราสอบติดซึ่งเป็นคณะรองลงมาที่เด็กวิทย์ทั่วไปใฝ่ฝัน ดูไม่มีค่าในสายตาท่านเลย


คุยโทรศัพท์ทุกครั้งก็จะพูดแต่เรื่องซิ่วหมอ ซึ่งเราก็อยากซิ่วให้ แต่ด้วยภาระงาน กิจกรรมในมหาวิทยาลัยมันก็หนักหนา ทำให้เราต้องรู้สึกแย่ เพราะทุกวันนี้เราภูมิใจกับคณะที่เราสอบได้มากแล้ว ทำไมถึงลดคุณค่าในตัวเราลงไป ถ้าเราซิ่วไม่ได้ คงจะดูแย่มาก สังเกตเวลาใครถามว่าเราติดคณะอะไรก็ดูจะตอบไปก่อนว่าเราติดคณะนี้แต่จะซิ่วหมออีกที ซึ่งเรารู้สึกแย่ เกลียดคณะแพทย์โดยไม่รู้ตัวเลย TT

แล้วครอบครัวเราจะชอบมีปัญหา ห้องส่วนตัวก็ไม่มี พอจะเรียนพิเศษเราก็เกรงใจเรียนแค่จำเป็นจะซื้อหนังสือมาอ่านแทนก็บอกว่าแพง เหมือนไม่ค่อยอยากให้ ทำไมชีวิตเรามันแย่จัง และยังต้องช่วยทำงานวันเสาร์ อาทิตย์ ปิดเทอมก็ทำทั้งวัน ดึกมาไม่มีหรอกแรงอ่านหนังสือ แถมเรามีเพื่อนที่เอาแต่ใจตัวเองอีก ทำให้ตอนนั้นซึมเศร้าเลยก็ว่าได้ ไม่มีใครเข้าใจเลย

นอกจากนี้เรายังเป็นคนที่ขาดความมั่นใจมากๆ เพราะเวลาเราทำอะไรผิด เขาก็จะดุเราตรงนั้นต่อหน้าคนเยอะๆตรงนั้นทุกครั้ง ทำให้จำฝังใจ ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นอีก

ตอนนี้ซึมเศร้ามากๆค่ะ กดดัน ใจนึงก็อยากซิ่วแต่มันไม่ไหวแล้ว อยากให้เราสอบได้แต่ไม่ซัพพอร์ตอะไรเลย

เราอยากเป็นลูกที่เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่นบ้าง อยากให้ครอบครัวยอมรับในสิ่งที่เราเป็น ไม่ใช่สิ่งที่อยากให้เป็น เราเบื่อการถูกใช้เป็นเครื่องมือเชิดชูว่าเลี้ยงลูกมาดีถึงสอบได้แพทย์ เรารู้สึกแย่ที่มีแต่คนคิดว่าเราเป็นเครื่องจักรคนอื่นแค่ลูกเป็นคนดีก็พอ ไม่ขออะไร แต่ทำไมหน้าที่ในชีวิตเรามันมากมายจังคะ ตอนนี้ปิดเทอมก็ไม่มีความสุขนะเพราะกังวลเรื่องซิ่ว แต่ใจมันไม่พร้อม มันเบื่อสถานการณ์เดิมๆและปัญหาที่เข้ามาตลอด