ตอนนี้เรารู้สึกแย่มากกับหลายๆสิ่งที่เกิดขึ้นแบบกะทันหัน
เคยเป็นมั้ยคะ จากคนที่เคยมีความหวังและความฝัน แต่มันกลับพังครืนลงมาต่อหน้าต่อตา
ติดกันถึงสองครั้ง.. ครั้งแรก มีผู้ใหญ่ให้ความหวังเรา ว่าความฝันของเราที่เราพยายามทำอยู่จะเป็นจริง
สุดท้ายเค้ามาบอกเราว่า อย่าเพิ่งหวังสูงนะ อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เราก็ใจแป้ว เหมือนลูกโป่งที่เราถืออยู่ถูกเจาะแตกต่อหน้าต่อตา
แต่เค้ามาให้ความหวังเราครั้งที่ 2 ด้วยท่าทีที่ทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น เราเต็มที่กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าให้เราทำ
มั่นใจว่าต้องสำเร็จแน่ เพราะเค้าสัญญาและรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่แล้วมันก็พังครืนอีกครั้ง ในวันนี้....
เราไม่โทษใครค่ะ มันไม่มีใครผิด มันเป็นเพราะกฎเกณฑ์บางอย่างที่ทำให้เราข้ามมันไปไม่ได้ กฏบ้าๆที่อยู่ดีๆก็เพิ่งมีขึ้นมา
แต่เราหัวใจสลาย มันเหมือนกับมีใครซักคนมาชวนเราปีนเขา ฉุดเราขึ้นไป แต่พอใกล้จะถึงยอดแล้วถีบเราให้ตกลงมาที่ตีนเขา
ถึงสองครั้งสองครา มันจุกจนพูดอะไรไม่ออก เราต้องแอบร้องไห้คนเดียว อยากมีใครซักคนที่รับฟังปัญหาของเรา อยากระบายให้ใครซักคนฟังแต่เราไม่มีใคร ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ไม่รู้จะบอกคนในครอบครัวยังไง พวกเค้าตั้งความหวังกับเรามาก เราเหนื่อยเหลือเกิน
โตแล้วอ่อนแอไม่ได้ ทุกข์แค่ไหนก็ต้องยิ้ม ทั้งๆบางทีอยากจะร้องไห้ให้มันสุดเสียง อยากระบายทุกอย่างออกมา
แล้วมีใครซักคนปลอบเราว่าไม่เป็นไรนะ แต่มันทำอะไรไม่ได้เลย เหมือนน้ำท่วมปาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆ เสียใจมากๆ
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ