(Intro3บรรทัด) ผมติดตามบอลไทยทั้งสโมสรและทีมชาติ มาโดยตลอด
ไม่ว่าจะสโมสร หรือทีมชาติ ถ้าไปได้ ผมไปเชียร์ทุกนัดที่ผมว่าง และส่วนมากไปคนเดียวครับ (เพื่อนผมไม่ชอบไปกัน + หลายปีก่อนกระแสยังไม่มานัก)
จนผมได้มาทำงานที่มาเลเซีย แม้ว่าจะหาช่องทางการเชียร์ลำบาก แต่แทบทุกนัดที่ทีมชาติลง ผมไม่พลาด!!!

เมื่อวานนี้ (19ธ.ค.) ผมทราบว่านักเตะทีมชาติจะบินมาถึงในช่วงบ่ายสาม
ผมได้สืบหาจากทุกช่องทาง จนราวห้าโมงผมทราบว่าเป็นโรงแรมชื่อดังใกล้ๆออฟฟิสผมเลย
ผมรีบพักเบรคการทำงาน แล้วรีบไปที่โรงแรมแห่งนั้น หวังเพียงได้เจอหน้าค่าตานักเตะสักนิด
แต่...ฟาวล์ครับ โรงแรมที่นักเตะไทยเข้าพักมันมีทั้งหมด3สาขา สาขาที่ใกล้ออฟฟิสผมเป็นสาขาใหญ่
ผมเลยเดาว่าเป็นโรงแรมนี้ แต่ไม่ใช่ ทีมชาติไทยได้เข้าพีกอีกสาขานึง

หลังจากเลิกงาน ซึ่งเป็นเวลาสองทุ่มกว่าแล้ว ผมรีบเดินทางไปโรงแรมแห่งนั้น
โรงแรมตั้งอยู่ห่างจากสถานีรถไฟราวกิโลนึง เมื่อลงรถไฟผมรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่โรงแรม
ด้วยหวังเช่นเดิมว่า...ได้เจอนักเตะหรือสต๊าฟสักคนก็ยังดี ให้เค้ารู้ว่ามีแรงใจจากคนไทยให้เค้าเสมอแม้อยู่ต่างแดน

ระยะทางที่สั้นลงด้วยระยะก้าวที่เร่งรีบ จนผมถึงโรงแรม
ผมไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไป หมายว่าจะนั่งทานกาแฟรอ คงได้เจอสักคนบ้างแหละ
เมื่อถึงโซนของล็อบบี้บาร์ ภาพที่เห็นทำให้หัวใจผมพองโต เลือดลมสูบฉีดอย่างแรง
นี่มันแจ็คพ็อตชัดๆ สต๊าฟ นักเตะ กำลังทานอาหารค่ำทั้งทีม !!!

ความตั้งใจกลายเป็นความตื่นเต้น ก่อให้เกิดอาการประหม่า
ผมเดินเลี่ยงไปด้านข้างล็อบบี้เจอโต๊ะริมทางเดิน เต็มไปด้วยนักเตะไทย
ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วกล่าวทักด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ