จั่วหัวไว้แล้วว่าหาสาระไม่ได้ และสปอยล์นะคะ
.
.
.
ดูหนังจบเมื่อตอนหัวค่ำ ตอนนี้ยังเลิกนึกถึงแต่ละซีนไม่ได้เลยค่ะ
อย่างซีนแรกๆที่เจ้าเมืองบอกให้รีบขนของลงเรือเพื่อหนีพ่อมังกรสุดโลภน่าเกรงขามคนพากย์ก็หล่อฯลฯ แล้วเจ้าเมืองพูดว่า "หนังสือช่างมัน รีบเอาทองไปเร็วๆ" เราถูกใจประโยคนี้มาก เป็นประโยคสั้นๆที่สะกิดใจได้ดี

ซีนต่อมาเปิดตัวพ่อมังกรรูปร่างกำยำบินฉวัดเฉวียนเผาเมือง ขนลุกค่ะ (เราเข้าห้องน้ำมาก่อนแล้วนะคะ) รู้สึกสลดใจด้วยเวลาเห็นชาวบ้านหนีตายกัน อารมณ์คล้ายไททานิกกำลังจมเลยค่ะ โดยเฉพาะฉากที่ตาอัลเฟร็ดเอาไม้พายกระแทกไม่ให้ชาวบ้านขึ้นมาบนเรือด้วย นี่เป็นครั้งแรกในหนังที่ทำให้เรานึกถึงไททานิก ครั้งที่สองจะตามมาทีหลังค่ะ

ซีนที่บาร์ด(หรืออวตาร วิล เทอร์เนอร์จากไพเรทฯ)ปลิดชีพพ่อมังกรทูนหัวของเรา ขนลุกอีกแล้วค่ะ ชอบประโยคนี้ "มองมาที่พ่อ" คือเขาเป็นคนธรรมดาที่ยิ่งใหญ่มากเลยนะ T_T และแล้วคนจนผู้ยิ่งใหญ่ก็ยิงศรรักปักอกพ่อมังกร จนพ่อขึ้นไปดีดดิ้นสะดิ้งบนท้องฟ้าไม่กี่วิแล้วร่อนลงมาขาดใจตาย T___T (ซาวด์มา...ช้านจะบินนน มาตายยย ตรงหน้าตัก ให้ยอดรักกก เช็ดเลือด และน้ำตาาาาา)

ซีนบอกรักภาษาคนแคระ โอยยยยยยยยยย พังงงงงงงงงงง พังงงงงงงงงงง พังงงงงงงงงง ซีนนี้เอาไปสามพัง แถมพลายให้ตัว พลายยยยยยยยยย พร้อมก้อนหินแห่งคำสัญญา ผมนี่น้ำตาไหลเลยครัช แพ้ทางคนแคระจริงๆให้ตาย กราบแบบไม่แบมือสามทีให้ท่านเลโกลัสพ่อทูนหัวแต่กาลก่อน ซีนนี้คิลีชนะใสๆ เสียใจด้วยค่ะท่าน T_T

ซีนเจ้าแม่กาลาเดรียล ปล่อยพลังตู้มมมม โอ้โหสะใจ ตามมาด้วยซารูมานและท่านเอลด์รอนบู๊ปะฉะดะกับนาซกุลที่คอสตูมเริ่ดเวอร์ ชอบบบ ตบท้ายด้วยเจ้าแม่ปล่อยสวัสดิกะใส่เซารอนอีก ฟินค่ะบอกเลย

ซีนบทสนทนาผ่านช่องหินระหว่างธอรินกับบาร์ด เราแอบขำ โผล่มาอย่างsmooth แล้วผลุบจากไปอย่างsmooth เหมือนยืนบนอะไรสักอย่างที่มีล้อแล้วมีคนลากให้อ่ะ ไม่เหมือนเดินเอง

ซีนที่เลโกลัสพูดถึงแม่เป็นครั้งแรก แล้วพูดให้ธอเรียลฟังอีก หือออออ นางเอลฟ์นะนางเอลฟ์ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย พูดถึงแม่เชียวนะ แบบว่าเข้าใจอารมณ์ป่ะคะ เลกกี้ไม่เคยปริปากมากก่อนเลย แล้วมาบอกนางเนี่ย เป็นเรานี่ซาบซึ้งตรึงใจไปสามชาติแปดชาติรับรักแทบไม่ทัน

ซีนเหม่งชนกันของลุงกับหลาน น่ารัก อบอุ่น แอบเรียกน้ำตาเล็กๆ เหมือนเรียกน้ำย่อยก่อนเข้าสู่ความดราม่าอันแท้จริง

ซีนเสด็จเตี่ยกับกวางมูส กวางตายเราสะเทือนใจมากนะบอกเลย ส่วนเสด็จเตี่ยก็ไม่มีอะไรน่าห่วง กลิ้งลงมาจากหลังกวาง ม้วนแปดตลบ ผมยังอยู่ทรงยาวสลวยพลิ้วไสวไปตามเพลงดาบ ละความเรื่องเสด็จเตี่ยไว้เท่านี้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาอีกทีหลัง เพราะเอาจริงๆภาคนี้เราชอบเสด็จเตี่ยที่สุด

ซีนเสด็จเตี่ยกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆพร้อมนัยน์ตายะโสโอหังต่อหน้า iron foot (จำชื่อไม่ได้ จำได้แต่ขี่หมู) (ไหนว่าจะละความเรื่องเสด็จเตี่ย) พังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง อีกแล้ว

ซีนฟิลีสิ้นชีพ T______T ทำไมต้องตายอย่างเดียวดายแบบนั้น คิดดู ธอรินตายยังมีบิลโบ คิลีตายยังมีธอเรียล ฟิลีคือแบบร่วงลงมา ตาย โดดเดี่ยวมากกก ถึงคิลีจะอยู่ตรงนั้นก็เถอะ แต่ไม่กี่วินาทีก็ควงดาบไปบันดาลโทสะกับออร์คแล้ว ทิ้งร่างพี่ชายไว้ท่ามกลางหิมะอันเยือกเย็น T_T

ซีนคิลีสิ้นชีพ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ TT__________TT ฆ่าเราแทนเถอะ ฆ่าเราาาา แล้วน้ำตาหยดนั้นตรงหางตาอีก โอยยยยยย ปล่อยให้น้ำตาไหลแทนคำพูดแล้วตอนนั้น หยิบผ้าพันคอขึ้นมาซับน้ำตาเลยค่ะ

ซีนพีคที่สุดในความคิดของเรา "The Eagles are coming...the ea.." ธอริน อย่าเพิ่งหลับนะ นกอินทรีมาแล้ว ดูสิ นกอินทรี... โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ คือซีนนี้ผ้าพันคอเอาไม่อยู่แล้วอ่ะ ทั้งเช็ดน้ำตาทั้งอุดปาก กลัวเสียงสะอื้นเล็ดรอดออกไปให้เพื่อนร่วมโรงตกใจ คือมันเป็นจุดอ่อนของเรามากๆเวลาต้องมานั่งดูอะไรแบบนี้ เหมือนซีนบานประตูของไททานิก "แจ๊ค...มีเรือมา แจ๊ค ดูสิ มีเรือมาแล้ว..." T____T นั่งพิมพ์อยู่นี่ยังรู้สึกเหมือนจะร้องอีกแล้ว~

ซีนเสด็จเตี่ยกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เห็นเตี่ยเริ่ดๆอย่างนั้น เตี่ยรักลูกนะ มีการชี้นงชี้นำให้ลูกไปเจอเนื้อคู่ เอ๊ย เจอเพื่อนแท้ (ล้อเล่นนน เราไม่จิ้นYนะคะ ไม่ถนัด แต่เห็นคนจิ้นเยอะเลยแกล้งพูดผิด อิอิ) ต่อด้วยซีนนางเอลฟ์กับ quote of the day, "Why does it hurt so much?" เออ ตูก็อยากถามเหมือนกัน ณ เวลานั้น หนังอะไรทำเราอินจนเจ็บช้ำจริงจังแบบเน้~~ T___T

ปิดท้ายด้วยเสด็จเตี่ยอีกสักรอบ กับท่านเลกกี้รักแรกของเรา คือถ้าถามว่ารองพื้นเลกกี้ กับ คิ้วเสด็จเตี่ย อันไหนปังกว่ากัน เราว่าต้องถกเถียงหาเหตุผลทำแกทเชื่อมโยงทำแพทหนึ่งถึงเจ็ดข้ามวันข้ามคืนกว่าจะหาคำตอบได้อ่ะ เพราะมีอยู่ซีนนึง ที่ต่อสู้บนสะพานหิน ซูมหน้าเลโกลัสใกล้เวอร์ เห็นเลยว่างานรองพื้นมาเต็ม แบบที่ว่าถ้าลบรองพื้น ท่านคงน้ำหนักลดประมาณสองโลกว่าๆ อันเสด็จเตี่ยหน้าสวยผมพริ้วคิ้วปังนั้น เรามองว่าลี เพซเหมาะกับบทนี้ที่สุดล่ะ จินตนาการไม่ออกว่าใครจะดึงเสด็จเตี่ยออกมาได้ดีกว่าลี เคยอ่านแว๊บๆจากที่ไหนไม่รู้ว่าPJเป็นคนบอกเองเลยว่าอยากให้ลีมารับบทนี้ ด้วยตัวบทเองเสด็จเตี่ยเป็นคนที่มีเสน่ห์มากนะ ออกแนวพระเอกละครไทยเล็กน้อย แบบว่าตอนแรกก็เย็นชา ยะโสโอหัง ไม่แคร์ใคร กระทั่งได้รับรู้ถึงหัวใจรักที่แท้จริง อือหืออออ ผู้ชายแบบนี้แหละที่เราหามานาน คืนนี้ต้องไปควานหาฟิคเสด็จเตี่ยมาอ่านบอกเลย

ปิดท้ายจริงๆแล้ว ใครอ่านตั้งแต่บรรทัดแรกมาจนถึงตรงนี้ เราแปลกใจมากและขอบคุณมากที่อุตส่าห์เสียเวลามาอ่านอะไรแบบนี้ อยากจะฝากถามนิดนึง เราจำไม่ได้ T^T ว่าบอกรักภาษาคนแคระว่ายังไงนะคะ ใครที่หูดีๆความจำดีๆ ช่วยบอกเราทีนะ ฮืออออ เป็นซีนที่ประทับใจแต่ดันจำไม่ได้ซะงั้น มัวแต่หลงสายตาอ้อนๆกับหนวดเคราเฟิ้มๆและผมเหนียวๆของคิลี แบบนี้มันน่าตายตามพ่อมังกรทูนหัวไปเสียจริง T_T