เราเกิดมาในครอบครัวของคนหาเช้ากินค่ำ  พ่อของเราอายุ 56 ปีในปีนี้

ตลอดระยะเวลาที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าครอบครัวไม่มีวันไหนที่พ่อจะไม่เมา หรือจะมีก็น้อยมาก 30 วันใน 1 เดือน พ่อเราเมา 25 วันเห็นจะได้

จนวันนึงเมื่อแม่เราเริ่มไม่กลับบ้าน เราสามคนพี่น้องใช้ชีวิตกันเพียงลพำพัง

เราต้องกู้เงินเรียนปากกัดตีนถีบรวมทั้งหาเงินส่งน้องทั้งสองคนเรียนด้วย หน้าที่พ่อแม่พี่สาวผู้ปกครองคนรับใช้ของบ้านถูกโยนมาทางเราหมด

เคยแม้กระทั่งไปลงทะเบียนเรียนส่วนของตัวเองเสร็จก็วิ่งไปอีกตึกเป็นผู้ปกครองเซ็นต์ใบผ่อนผันค่าเล่าเรียนของน้อง

ในที่สุดพ่อกับแม่เราก็เลิกกัน แม่ไปมีครอบครัวใหม่

ยอมรับว่าตอนนั้นมันเคว้งพอสมควร  เรากับน้องกำลังยุ่งๆเรื่องทำปัญหาพิเศษก่อนจบการศึกษา

เคยแม้กระทั่งนั่งกินข้าว มองหน้ากันแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา

หลังจากนั้นเราเรียนจบได้พักสองวัน  อาจารย์ก็บอกว่าเพื่อนเค้าหาพนักงงานอยู่

เราวาดหวังเงินเดือนสวยหรู ตัดสินใจมาทำงานเพื่อหวังหาเงินส่งกลับบ้าน

แน่นอนภาระของเราสองคนพี่น้องคือต้องส่งให้ทั้งพ่อและแม่  และเงินเดือนของเราช่วงทดลองงานคือ 4500 บาท รวมกันสองคนคือ 9000 ค่าเช่าหอ 1700 บาท ค่ากินค่าน้ำค่าไฟอีก

เป็นเรื่องยากสำหรับเราสองคนมากที่ไปแบบไม่มีอะไรเลย เรามีเงินแค่พอซื้อหม้อหุงข้าวถูกๆ 1 ใบ และข้าวสารครึ่งถัง  เรากินเพียงข้าวสุกคลุกกับผงมาม่าที่คนในแล็ปทิ้ง

เรายังคงกัดฟันส่งเงินกลับบ้านและกินอยู่อย่างอดๆอยากๆจนกระทั่งเงินเดือนขึ้นเป็นหกพันบาท  แต่สุดท้าย  หลังจากใช้ชีวิตอดอยากและใช้ร่างกายเปลือง((เราทำงานหนักมาก))  ในที่สุดเราก็ป่วยหนัก  เราตัดสินใจโทรบอกแม่ว่าให้มารับเราหน้อย เราขยับร่างกายไม่ได้ เราจะกลับมาตายที่บ้าน

แม่และน้องาวคนเล็กมารับเรา เราได่กลับบ้านสมใจแต่เราไม่ตาย เรายังคงเจ็บปวดทรมานกับความเจ็บไข้ได้ป่วย เราเข้าๆออกๆโรงพยาบาลจนบางครั้งเราก็คิดว่า พอเถอะเลิกรักษาเถอะ ให้มันจบแค่นี้แหล่ะเราจะได้ไม่ต้องเจ็บปวด

แต่คนที่คอยดูและและอยู่เคียงข้างเราตลอดก็คือแม่

วันที่เราเจ็บปวดเราไม่มีแม้แต่แรงจะหายใจแม่พูดว่าลุกสิ สู้สิ ถ้าไม่ลุกขึ้นเองแล้วใครจะช่วย

เราลุกขึ้นยืนด้วยขาของตัวเองได้อีกครั้งเพราะคำพูดแม่

แม้จะเจ็บป่วยเจียนตายยังไงก็ไม่มีใครมาดูแลเราได้ตลอดเวลา  แม่ต้องไปขายของหาเงินสำหรับใช้จ่ายในบ้าน

หลายปีผ่านไปอาการดีทรุดแล้วแต่สถานการณ์ เราขายของได้หลังจากครึ่งปีอันแสนทรมานผ่านไป

ภาระในบ้านค่อยๆผลักมาให้เราอย่างเนียนๆ  ในบ้านของเรามีคนอยู่หลายคนแต่ค่าช้จ่ายจะกลายเป็นเราจ่ายซะส่วนใหญ่

เราเริ่ใเรียนรู้ที่จะถักงานโครเชต์เพื่อหารายได้เสริมซึ่งก็มีลูกค้าสั่งมาเรื่อยๆ เวลามีเงินเข้าบัญชีเรามีความสุขมาก เราคาดหวังว่าเราจะได้ซื้ออะไรอร่อยๆกินบ้าง  ซื้อของดีๆบำรุงตัวเอง

แต่มันไม่เคยจะได้สมดังใจหรอกพอเราได้เงินแม่ก็จะมีเหตุให้ต้องใช้เงินเช่น

ไฟแนนซ์โทรมาทวงค่ารถถ้าไม่เอาปจ่ายวันนั้นวันนี้มันจะมายึด

เงินที่เราวาดฝันถึงของอร่อยๆก็จะกลายเป็นเงินที่จ่ายไฟแนนซ์

รวมทั้งค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเช่าบ้าน บางทีขับรถไปตลาดเจอคนรู้จักแม่ เค้าเข้ามาถามหาแม่แล้วตบท้ายด้วยแม่ไปยืมเงินเขาเท่านั้นเท่านี้

บางทีก็เจอเจ้ามือหวย แม่ซื้อหวยไปเท่านั้นเท่านี้((หลักพัน))

เราโกรธแม่นะ

เฮ๊ย เราป่วยนะเว๊ย ทำไมคนในบ้านเอาแต่เอาเปรียบเรา  เราก็อยากมีเงินเก็บสำหรับรักษาตัวเหมือนกันนะเว๊ย

ไม่ค่ะ  อย่าคิดว่าความลำบากจะทำให้เราท้อ  เราม่ท้อ แม้บางครั้งเราอยากจะวีนแม่ อยากจะว่าแม่แรงๆ แต่เราก็ไม่ทำ  เราเลือกที่จะเงียบแล้วก้มหน้าก้มตาถักตุ๊กตาไป

ใครจะสั่งสั่งมาเลยจ้า ถักๆๆๆ วดข้อนั่งร้องไก้ก็ยังถัก  เราอยากได้เงิน  เราอยากมีเงินเก็บ

หลังๆเราเริ่มเขียนฟิคขายพวกแฟนคลับ

เรามีเงินเก็บสามหมื่นบาทจากการขายหนังสือ  เราวาดหวังว่าเราจะซื้อโน๊ตบุ๊คใหม่ไว้ทำงาน  แต่เราก็ไม่ได้ซื้อ  โรคเรากำเริบจนต้องเจาะไต เงินที่มีเก็บไว้หมดไปกับการเดินทางกินอยู่ในกรุงเทพระหว่างรักษาตัวที่ศิริราช

ไม่เป็นไรมันยังไม่ใช่วันของเราไม่ตายก็หาใหม่ได้

แต่จนถึงวันนี้เราก็ยังหาใหม่ไม่ได้  โชคดีที่คนรู้จักยกเน็ตบุ๊คเครื่องที่เค้าไม่ได้ใช้ให้เราไว้พิมพ์งานเราจึงมีคอมเล่นจนถึงปัจจุบันแม้แบตมันจะเสื่อมต้องชาร์ตตลอดเวลาแต่มันก็ยังใช้ได้

มาถึงแม่หลังๆแม่ไม่ค่อยอยุ่บ้านหลังจากแฟนเค้าตายผ่านไปหลายปีเค้าก็มีคนใหม่  แต่ตอนนี้เราไม่เห็นเค้าคุยโทรศัพท์เหมือนตอนจีบกันใหม่ๆ  มีความสงสัยว่าเลิกกันแล้ว  แต่แม่ก็ทิ้งทุกอย่างให้เราอย่างสมบูรณ์ ภาระทุกอย่างประดังเข้าหาเราที่ป่วย  กลายเป็นว่าเราเป็นคนแบกทุกสิ่งอย่าง

เราโกรธนะแต่เราไม่เคยแช่งให้แม่ไปตาย

เพราะว่าเรามีแม่แค่คนเดียว ตายแล้วหาแม่มาเปลี่ยนไม่ได้

ถึงแม้แม่จะชอบขโมยเงินเรา  เราก็ไม่เคยอยากให้แม่ตาย  เพราะว่าแม่มีแค่คนเดียว ตายไปหาแม่ใหม่แทนไม่ได้

บางครั้งเราก็เบิ่อนะที่แม่เอาแต่สร้างภาระให้เรา เราอยากให้แม่คิดบ้างว่าเราเหนื่อยเราอยากพักผ่อนแบบคนป่วยคนอื่นบ้าง

ทุกวันนี้เราตั้งนั่งถักตุ๊กตาหลังขดหลังแข็งนอนตีสามตื่นหกโมงแทบทุกวันเพื่อที่จะหาเงินมาถมทะเลที่ไม่เคยเต็มของแม่

เราเหนื่อย แต่เราก็ไม่อยากให้แม่เราตาย เพราะแม่เรามีแค่คนเดียว ถึงจะโกรธบางครั้งก็เหมือนจะเกลียดแต่ความรักที่เรามีให้แม่มันก็มากกว่าความรู้สึกพวกนั้น

วันที่เราเกิดแม่เลี้ยงเรามาเช็ดอึเช็ดฉี่ป้อนข้าวป้อนน้ำ ตอนนี้เรากำลังจ่ายค่าแรงส่วนนั้นให้แม่อยู่

วันที่โรงเรียนเปิดเทอมค่ากระเป๋าเสื้อผ้าค่าเทอมมันคือทองหนักสองบาทที่แม่ถอดออกขายให้พวกเราสามคนได้เรียน  เงินที่จ่ายใช้หนี้ให้แม่ในตอนนี้คือค่าทองเส้นนั้น

ตอนที่เราป่วยเข้าโรงพยาบาลนานนับเดือน คนที่คอยเข็นลูกสาวอ้วนๆเข้าห้องน้ำ เช็ดอึเช็ดฉี่ที่เราอั้นไม่อยู่ เช็ดเนื้อเช็ดตัวทำความสะอาด อดหลับอดนอนเฝ้าเราคือแม่  เงินที่เราจ่ายทุกอย่างในบ้านตอนนี้ค่าค่าจ้างเฝ้าไข้ในตอนนั้น

ถึงแม่เราจะไม่ดี ปากจัด พูดอะไรไม่คิด ชอบหลงไปกับแสงสีและคำพูดยุแหย่ของใคร แต่เราก็ไม่อยากให้แม่ตาย

เรายังอยากให้เค้ามานอนบ่นไม่มีเงินให้เราฟังอยู่

เพราะโลกนี้ของเรามีแค่แม่...

เจ็บได้แต่แม่อย่าเพิ่งตายนะ...

อย่าเป็นอะไรไปก่อนหนู...

เพราะโลกของหนูมันมีแค่แม่ถึงโลกของแม่จะมีคนมากมายก็ตาม...


แม่ของเรากำลังจะอายุ 54 ปี ในวันที่ 24 ธันวาคม

แม่ของเราเป็นผู้หญิงจู้จี้ขี้บ่านและน่ารำคาญที่สุด

บางครั้งเวลาแม่พูดมากเราก็อยากจะบอกให้แม่หุบปากไปซะแต่เวลาที่แม่ไม่อยู่ บ้านเรามันเงียบมากแม่รุ้มั๊ย

ถึงแม่จะชอบขโมยเงินหนู แต่มันก็ยังดีกว่าวันนึงต่อให้วางเงินไว้เป็นแวนแต่ไม่มีแม่มาคอยถามว่าเงินค่าอะไรใช้ได้มั๊ย

แม่..หนูกำลังพยายามอยู่นะ

บ้านของเราไม่มีหม้อหุงข้าว เราก็พยายามเก็บเงินอยู่  สำหรับคนอื่นเงินแค่พันกว่าบาทอาจไม่มากแต่สำหรับเรามันเยอะนะ เราบอกกับแม่ไว้ว่าถ้ามีคนสั่งตุ๊กตาได้เงินช่วงปีใหม่เราไปเลือกซื้อหม้อหุงข้าวกันนะ

บ้านของเราไม่มีตู้เย็น เราบอกแม่ว่า รออีกหน่อยนะแม่ตู้เย็นมันหลายพัน  ต้องเก็บเงินนานเลย

ถึงบ้านเราจะไม่มีเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรนอกจากคอมเก่าๆกับทีวีเก่าๆ แต่แค่มีแม่มันก็ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมาอำนวยความสะดวกมากมายนัก

แค่มีแม่  คนเดียวก็พอ

อย่าตายก่อนหนูนะแม่นะ ให้หนูตายก่อน

หนูรักแม่อยากให้แม่มีความสุขที่สุดที่มีหนูเป็นลูกนะ


สำหรับเราแม่ไม่ใช่ภาระแต่เป็นพระที่มีไว้ให้ทำบุญได้ในบ้าน

เพียงแต่ว่าพระของเราต้องการปัจจัยเยอะพอสมควร 55555555