ขอระบายหน่อยนะคะ จะอ่านหรือไม่อ่านก็ได้

ลาออกจากงานมา 3 เดือนแล้ว ไปสมัครงานไว้ตามที่ต่างๆก็มากมาย แต่ก็ยังไม่ได้งานใหม่สักที พวกงานดีๆเขาก็ต้องสอบเข้า เราสอบมาหลายที่ อุตส่าห์ผ่านข้อเขียนแล้ว แต่ก็ดันไม่ผ่านสัมภาษณ์ ไม่รู้ทำไม บุคลิกเราก็เรียบร้อย แต่งกายก็เรียบร้อย ไม่ได้วิกลจริต ตอบคำถามฉะฉานหรือเปล่าไม่รู้ แต่เราก็พยายามแล้ว สุดท้ายก็ไม่มีที่ไหนเรียกเราเข้าทำงานสักที เราเบื่อเหลือเกิน เบื่อมากๆเลย แถวๆบ้านเรามีงานเยอะแยะ แต่กลับเป็นพวกงานกะ งานห้าง งานขาย ซึ่งเราก็ไม่อยากทำ เพราะเพิ่งลาออกมาจากงานพวกนี้ ทางครอบครัวก็ไม่ชอบ เพราะงานพวกนี้มีวันหยุดไม่ปกติ เวลาทำงานพักผ่อนก็ไม่แน่นอน ช่วงเทศกาลที่ควรจะได้หยุด แต่ก็ไม่ได้หยุด ไปเที่ยวกับครอบครัวไม่ได้

ต้องมาว่างงานแบบนี้ รู้สึกไร้ค่าจัง เพื่อนๆเขาก็มีงานดีๆทำกันหมด บางคนก็เป็นพ่อค้าแม่ค้า ตอนนี้เราถึงกับต้องถ่อไปสมัครงานถึง กทม. ลงทุนเสียค่าเดินทาง ทั้งๆที่ไม่อยากไป ในใจก็อยากทำงานใกล้ๆบ้านนี่แหละ เปิดร้านขายน้ำชา-กาแฟ ที่หน้าบ้านก็ได้ แต่ก็ดันมาติดตรงที่ช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี แล้วตอนนี้เราก็ทำพวกน้ำชากาแฟไม่เป็น แม่เราพอทำเป็นแต่ก็ไม่สอนเรา พอเราจะไปซื้อเฟรนไชส์ แม่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน แม่ไม่อยากให้เราขายของตอนนี้ เพราะมองว่ามันไม่สมเกียรติ ป.ตรี(ทั้งๆที่เพื่อนเราหลายคนก็ทำ) อยากให้เราทำงานในบริษัทดีๆ อยากให้ทำงานราชการ เราก็อยากทำอยู่ แต่มันก็เข้ายากมากๆ ก็ไม่รู้จะทำยังไง การว่างงานมันเป็นทุกข์ ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นลูกที่เกาะพ่อแม่กิน ในเมื่อโอกาสไม่มาหาเรา เราก็อยากสร้างโอกาสเอง แต่มันก็ทำไม่ได้สักที เราเบื่อ เครียด ปวดหัว ท้อ ปลง รู้สึกแบบนี้วนเวียนไปมาในแต่ละวัน

พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางไปสอบสัมภาษณ์งานที่ กทม. อีก ไม่มีกะจิตกะใจจะเตรียมตัวเลย รู้สึกเคว้งคว้าง ว้าวุ่น ไม่รู้สึกถึงความหวังเลย