ก่อนอื่นต้องบอกก่อนะครับว่าเขียนครั้งแรก อาจจะใช้คำได้ไม่ถูกต้องนักนะครับ
  คือตอนนี้ผมเรียนม.เอกชนเล็กๆแห่งหนึ่ง ย่านสายคลองครับ คือตอนนี้ผมอยู่ปี1เรียนมาได้7เดือนแล้ว นับตั้งแต่ก่อนเปิดเรียนจริง ผมรู้เหมือนอยู่ตัวคนเดียวเลยครับ ชีวิตมหาลัยมันไม่สวยหรูเหมือนอย่างที่คิดเลย ซึ่งสมัยมัธยมผมว่าผมก้อเป็นคนมีเพื่อนสนิทเยอะนะ แต่พอได้มาอยู่ในมหาลัยแล้วมันไม่ใช่เลยครับ ช่วงเทอม1ผมก้อพอมีเพื่อนบ้าง แต่ก้อยังรู้จักกันไม่มากเพราะรู่จักกันได้ไม่กี่เดือน ประมาณ4คนได้(รวมตัวผมเองด้วย) แต่พอมาเทอม2ครับ ตารางเรียนของผมโดนเด้งหมด เรียนไม่ตรงกับเพื่อนเลยครับ อยากจะย้ายเซคเรียนไปอยู่กับเพื่อนก้อแสนจะลำบากและเหมือนว่าจะเป็นไปไม่ได้ด้วย ขีวิตของผมหลังเลิกเรียนก้ออยู่แต่ในห้องครับนอนเล่นโทรศัพท์ ซึ่งจริงๆผมเป็นคนชอบออกกำลังกาย แต่เนื่องจากผมไม่มีรถครับ จึงเดินทางไม่ค่อยไหว(ช่วงแรกๆยืมจักนยานเพื่อนไปเล่นกีฬาครับ) ซึ่งตอนนี้ เวลาประมาณหลัง18.00น. ผมก้อจะลงไปเล่นฟิตเนตแถวหอนี่แหละครับก้อพอมีเพื่อนอยู่บ้างแต่ผมก้อคิดว่ายังใข้คำว่าสนิทไม่ได้ครับ เพราะเพื่อนที่รู้จักกันตั้งแต่เรียนมหาลัยมาเหมือนจะเป็นเพื่อนที่คอยหวังผลประโยชน์ในตัวเรา ไม่จริงใจเหมือนสมัยมัธยม(ในความคิดของผมนะครับ เพราะต่างคนต่างที่มา) ซึ่งผมยังไม่เจอเพื่อนที่ผมคิดว่าจะเข้ากับผมได้เลย เวลาดึกๆนี่ผมเหงามากครับ ผมจะแก้เหงาโดยการทักเพื่อนๆในสมัยเรียนมัธยมในกลุ่มไลน์ของผม ซึ่งถ้าเพื่อนๆว่างก้อจะคุยกับผม มันทำให้ผมรู่สึกดีครับเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว และอีกอย่างที่สำคัญครับ ผมไม่มีแฟน(ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้เหงาเลยก้อว่าได้) เพื่อนๆที่ผมรู้จักส่วนใหญ่ก้อมีแฟนกันหมด มันจึงเหมือนว่ามีเวลาไปทำอะไรต่างๆ ซึ่งผมไม่มีแม้กระทั่งคนคุย(หน้าตาผมก้อไม่เก๊นะ หล่อใช้ได้เลย) ผมคงต้องใช้ชีวิตที่แสนเหงาและน่าเบื่อแบบนี้ไปอีกกี่ปีก้อไม่รู้ มาบ่นเฉยๆครับ รู้สึกท้อแท้ครับ5555
ปล.ถ้าผมมีเพื่อนดีๆสักคนที่ชอบทำกิจกรรมเหมือนๆกับผมก้อคงจะดีนะครับ แต่ถ้าได้คนรู้ใจนี่โอเคเลยครับ5555