พอดีว่าวันนี้เป็นวันหยุดงานของผมครับ บวกกับที่เหนื่อยล้าจากคืนวันเสาร์ กะว่าจะนอนตื่นซักเที่ยงๆ ค่อยออกไปหาอะไรกิน แต่ก็ต้องตื่นปกติเพราะมีบ้านหลังนึงในซอย เปิดพี่ปูให้ฟังแต่เช้าเลยครับ แหม่รู้ด้วยว่าผมชอบพี่ปู แต่ตอนนี้ผมชอบหมอนกับผ้าห่มมากกว่า ผมยังไม่อยากลุกหนีจากพวกมันไป แต่ก็ข่มตานอนไม่ไหว มันกระหึ่มมากครับ เสียงกระจกหน้าต่างบ้านกระทบขอบเพราะพลังเบสจากตู้ซัพวูฟเพอร์ เสียงกระเดื่องที่พุ่งเข้าท้องเหมือนโนหมัดแย็บถี่ของปาเกียว ผมไม่อาจหดตัวในผ่าห่มผืนน้อยได้อีกต่อไป อยากเดินออกไปกราบขอบคุณที่ช่วยให้ผมได้ตื่นมามีเวลาซักผ้าและล้างจานเหลือเกินครับ ตอนนี้ผมก็พิมพ์ไปร้องเพลงไปอย่างอารมณ์ดีเลยครับ ผิดเพียงแปดครั้ง ถึงเก้าซะที่ไหน...

คุณล่ะ คิดกันคนประเภทนี้ยัง มาแชร์กัน