ดูจากหัวข้อเเล้วไม่น่าเป็นไปได้ใช่ไหมคะ.. ก่อนอื่นเลยหนูอายุ14คะ ถูกคะหนูอยู่ม.4  เรื่องราวของหนูอาจเหมือนนิยาย
วัยรุ่นวัยเดียวกับหนู หนูไม่รู้หรอกน้ะว่าุกคนมองเรื่องของความรักกันยังไง เเต่สำหรับหนูความรักไม่ใช่เรื่องเล่นๆ หนูมีความคิดให้เเบบที่โตกว่าตัวเเละอายุ หนูก็ใช้ชีวิตประสาเด็กม.4 ที่เรียนวิทย์-คณิตนี่เเหละคะ คะเด็กที่ต้องไปทำกิจกรรมต่างๆแทนที่จะเป็นห้องหลังๆ
มีอยู่วันหนึ่งหนูเเละเพื่อนๆในห้อง8คนได้รับคัดเลือกเป็นตัวเเทนของ รร. ไปเข้าค่ายค่านึง พวกหนูก้ดี๊ด๊ากันไป วันเเรกเลยก็เริ่มประชุมโครงการเเล้วออกเดินทาง แต่พอจะขึ้นรถก็ซวยเลยคะ รถบัสVIP เเอร์เสีย 55555 ซวยตั้งเเต่วันเเรก ทำให้บัสของพวกหนูไปกระจายตัวตามบัสอื่นๆ พอถึงที่พักที่ ต่างจังหวัด ก็ทำกิจกรรมสันทนาการเลยคะกว่าจะได้พักก็ดึก วันเเรกผ่านไป วันที่2ก็ตามปกติอ้ะคะ หนูกทำกิจกรรมช่วงเช้า เเต่หนูเริ่มรู้สึกไม่โอเค อาการเหมือนน้องประจำเดือนจะมา ในช่วงพักเที่ยงหนูจึไม่ไปทานข้าว เลยกลับไปนอนพักในห้องเลยหนูหลับไปนานมาก จนตื่นอีกทีพี่ๆสตาฟ มาปลุกให้ย้ายห้อง หนูนี่อารมงัวเงียสุดอ้ะ สภาพนี่คือผีชัดๆ ก็ย้ายห้องพักเสร็จหนูก็นอนต่อจนถึงมื้อเย็น หนูปวดหนักถึงขั้นเดินลงไปทานไม่ไหว อันที่จริงหนูทานยาไปล้ะ เเต่ไม่โอเลย เพื่อนๆก็เป็นห่วง เลยให้พี่สตาฟมาดู นี่เเหละคะคือจุดเริ่มต้น (นามสมติ)พี่พีก็ได้เข้ามาดูอาการหนู มาถามว่าหนูทานข้าวรึยัง โอเคมั้ย เอายามาให้ สกพักสั่งให้เเม่บ้านเอาข้าวต้มปลามาให้ พอหนูทานเสร็จหนูก็หลับเเต่อาการหนูไม่ดีขึ้นหรอก พี่เค้าจึงจับหนูส่งรพ.เลย หนูเลยโดนฉีดยา หลังจากนั้นหนูก็หาย พอวันถัดมาหนูมีเเรงทำกิจกรรม ก็ทำโน้นทำนี่ไปเเละเเล้วก็เกิดเหตุอีก หนูโดนขโมยกระเป๋าตังใน7-11 กล้องวงจรปิดจับภาพได้เเละได้กระเป๋าคืนเเล้ว พี่พีนี่เเหละที่คอยเป็นธุระให้ทุกเรื่องตั้งเเต่เเจ้งความ วันถัดมาหนูก็ทำกิจกรรมอีก แต่หนูรู้สึกถงอะไรบางอย่างในสายตาพี่เขา แต่หนูไม่ได้เอ๊ะใจอะไร จนถึงวันสุดท้ายที่เป็นวันกลับเราก็ได้เเยกย้ายกันกลับ
หลังจากนั้นมันมีเหตุที่หนูต้องไลน์หาพี่เค้าเรื่องยา เเล้วหลังจากนั้นเราก็คุยกันยาววว เราคุยกันทุกวันคะ ตอนเเรกหนูไม่ได้คิดอะไรน้ะ นานๆไปชักคิดเเหะ จนวันหนึ่งพี่เค้าบอกคะว่าพี่เค้าประทับใจในตัวเรามากๆ ประทับใจในความเก่ง ในความกล้า ความฉลาด หนูอึ้งน้ะ ในวันนั้น พี่เค้าบอกเเค่ว่าพี่ไม่ขอจีบน้ะ เเต่ขอคุยไปเรื่อยๆให้พี่ได้รู้จักน้องมากกว่านี้ .... หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาสักพักคะ จนถึงวันนหนึ่งวันที่ความรู้สึกทั้งของหนูเเละพี่เเค้าข้ามเส้น
ในตอนนั้นหนูยอมรับน้ะว่าหนูก็คิดไปเเล้ว แต่ทำไงได้ พี่เค้าอายุ32จบโท ทำงานเเล้ว หนูล่ะ ม.4น้ะ 55555 พี่เค้าบอกว่าตัวพี่เค้าเองไม่เคยเป็นเเบบนี้ พี่เค้ามองผู้หญิงสามสี่ปีกว่าจะจีบ เเต่นี่เจอหนู มันเปลี่ยนทุกอย่า พี่เค้าบอกว่าเหมือนป๊อปปี้เลิฟ พี่เค้าเคยเจอเด็ก18-23 น้ะ เพราะพี่เค้าเองก็ทำงานในมหาลัย เเต่ก็ไม่รู้สึกอะไร จนหนูรู้ล้ะว่าพี่เค้าจะขอคบหนูเเน่เเน่ๆหนูพูดอะไรไม่ออก หนูบอกพี่เค้าได้เเค่ว่า " เราคุยกันไปเเบบนี้เรื่อยๆได้ไหม หนูไม่อยากรั้งหนูกลัวพี่คอย อายุพี่มันเพิ่มน้ะไม่ใช่ลด หนูไม่อยากให้คำพูดของพี่มันเป็นนายตัวเอง ไม่อยากให้มาหยุดกับหนู หนูอยากให้พี่มองคนที่อายุเท่าพี่ คนที่ใกล้กับความเป็นจริงในชีวิตพี่มากที่สุด หนูอยากให้เขาเจอคนที่ดีกว่าหนู " พี่เค้าเขาใจหนูน้ะ เเละพี่เค้าก็บอกหนูได้ว่า ตอนนี้เค้ารักหรูเข้าจริงๆเเล้ว เค้าชอบทัศนคติของหนู ... ความรู้สึกหนูเเละพี่เค้าความรู้สึกเราตรงกัน เเต่เราเลือกที่จะเป็นเพื่อนกัน เราเลือกที่จะคุยกันเเบบนี้ หนูอยากไปงานเเต่งงานของพี่เขาน้ะ .. สิ่งสุดท้ายคือคำบอกรักที่หนูเเละพี่เค้าสัญญาว่าเราจะพูดกันเเบบนี้เเค่ครั้งนี้เท่านั้น พี่เค้าอยากรักษาหนูเเบบครอบครอง เเต่หนูเองขอเลือกทางนี้ เลือกทางที่ใกล้ความเป็นจริง ไม่ใช่นิยาย..
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่อ่านกระทู้ของหนู ความรักสำหรับเด็ก16เเบบหนูมันไม่ใช่การครอบครอง เเต่มันคือการให้ ให้เค้าไปเจอคนที่ดีกว่าเเละพร้อมกว่า..