ผมคุยกับเธอมาจะได้ครึ่งปีแล้วครับ ผมพบเธอในตอนที่ผมเรียนจบและกำลังจะกลับไทย ส่วนเธอกำลังจะเริ่มเรียนโทที่นี่ (ที่ที่มีหอนาฬิกาใหญ่ๆ และอาหารการกินอุดมสมบรูณ์ไล่ตั้งแต่คุ้กกี้ยันเป็ดย่าง) ด้วยความบังเอิญที่เธอเรียนโปรแกรมเดียวกับผม ภาควิชาเดียวกัน เรามีเรื่องให้คุยกันเยอะ ประกอบกับเธอเป็นคนที่เรียนไม่ค่อยเก่งซักเท่าไหร่ ค่อนข้างน่าเป็นห่วง (ผมเองก็คนธรรมดานี่หละครับ แต่อาศัยว่าหัวดีกว่าชาวบ้านเค้าหน่อย) ไปๆมาๆ ผมเลยกลายเป็น tutor ส่วนตัวให้เธอไปเสียฉิบ คอยติวให้ ตรวจ essays ให้ อธิบาย concepts นู่นนี่นั่นโน่น บางทีก็ให้คำแนะนำเรื่องการใช้ชีวิตที่โน่น ฯลฯ
ในตอนแรกก็แค่อยากรู้จักครับ อยากเอาชนะนิสัยบางอย่างของเธอ แต่พอรู้ตัวอีกทีผมถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับ ผมชอบเธอเข้าให้แล้ว (เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี) เธอเองก็รับรู้ความรู้สึกของผมครับ เราคุยกันทุกวัน วันๆนึงหลายๆชั่วโมง บางทีผมหลับคาโทรศัพท์ก็มีครับ เธอโทรมาปลุกผมไปทำงานทุกเช้า แล้วผมก็จะโทรหาเธอก่อนเข้านอน เราคุยเล่นกันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งอย่างกับคนเป็นแฟนกันครับ แต่แน่นอนครับ ถ้ามันแฮปปี้เอดดิ้งผมก็คงไม่มาตั้งกระทู้แบบนี้ใช่มั้ยครับ? ครับ หลายๆคนอาจจะเดาถูก เธอมีแฟนแล้วครับ คบกันมานานพอสมควร (ประมาณ 6 ปี) โชคดีที่ทั้งผมและเธอเราต่างเป็นคนตรงๆกันทั้งคู่ เราก็คุยกันเรื่องนี้ตลอดครับ ผมขออนุญาตบอกก่อนนะครับว่า ไม่จำเป็นที่ทุกคนต้องเห็นด้วยกับมุมมองของผมในเรื่องนี้ ผมเข้าใจดี ในเมืองไทยเรื่องศีลธรรมเป็นเรื่องใหญ่ ถึงแม้ว่าเอาเข้าจริงๆจะหนักไปทางมือถือสากปากถือศีลก็เถอะ แต่สำหรับผม ผมคิดว่าคนเราถ้ายังไม่ได้แต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง คือสามารถคุยๆศึกษากับคนอื่นได้ในขณะเดียวกัน ประกอบกับผมคิดว่าผมดูแล take care เธอ ได้ดีกว่าแฟนเธอคนปัจจุบันที่ออกๆจะไม่ค่อยใส่ใจเธอ หรือ take her for granted เนื่องจากคบกันมานาน เลยอาจจะคิดว่าไม่ต้องดูแลใส่ใจเธอมากมาย ผมมั่นใจว่าผมดีพอ ผมจึงเลือกที่จะอยู่ในความสัมพันธ์นี้ต่อไป ดูแลเธอต่อไป คุยกับเธอต่อไปครับ ทั้งที้ทั้งนั้นผมไม่ได้ไปยุให้คนเค้าเลิกกันนะครับ ออกแนวผมก็อยู่ของผม รอให้เค้าเลิกกันเองมากกว่า
ส่วนเธอ เธอก็ให้โอกาสผมครับ เธอคุยกับผมตรงๆว่า เธอคบกับแฟนเธอมานานแล้วก็จริง แต่เธอเองไม่สามารถมองเห็นภาพที่เธอกับแฟนเธอจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในระยะยาว (หมายถึงแต่งงานน่ะละครับ) แต่เธอเองก็ชัดเจนว่าเธอมีแฟนแล้ว เธอเองก็ยอมรับว่ายังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไรกับผมหรือเปล่า เธอเปิดโอกาสให้ผมก็จริง ไม่ได้ปิดตัวเอง แต่เธอเองก็คบใครพร้อมกันสองคนไม่ได้ ความสัมพันธ์ของผมและเธอมันจะเลยขั้นเพื่อนไปก็ต่อเมื่อเธอโสดครับ (ก็จนกว่าเธอจะเลิกกับแฟนเธอคนปัจจุบันน่ะละครับ) เธอยํ้าเสมอว่าไม่ได้คุยกับผมแก้เหงา หรือเอาผมไว้เป็นเพียงตัวคั่นเวลา เราก็เข้าใจกันครับ เราทั้งคู่ต่างก็ยอมรับใน condition ตรงนี้ แล้วเราก็คุยกันเหมือนเดิมตามปกติครับ คุยกันทั้งวันทั้งคืน
จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้มีเรื่องมากระทบกระทั่งเรานิดหน่อยครับ แฟนเธอมาเยี่ยมเธอ คือไม่มีอะไรเลย เรื่องปกติสำหรับคนเป็นแฟนกัน แต่ผมเองก็อดน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน เพราะจะไม่ได้คุยกันซักระยะ ผมยอมรับครับว่าบางทีผมก็เหมือนเด็กน้อย (ถึงเธอจะคอยบอกให้ผมไม่ต้องคิดมากอยู่บ่อยๆก็ตาม) เนื่องจากจิตใจคนไม่ใช่ก้อนหิน จะให้เข้มแข็งอกสามศอกไปทุกวันได้อย่างไร ผมก็เลยอยากได้คำแนะนำหรือความเห็นครับ ว่าผมควรจะอยู่ในความสัมพันธ์นี้ต่อไป คอยดูแลเธอ คุยกับเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ หรือว่าจะค่อยๆห่างออกมา แล้วค่อยๆหายไปจากชีวิตเธอดีครับ? จริงๆผมก็ไม่อยากเลือกแบบหลังเสียเท่าไหร่หรอกครับ พูดตรงๆว่ารู้สึกผูกพันธ์ ต่อให้ไม่ได้เป็นแฟนกัน เป็นเพื่อนหรือน้องสาวก็ยังดี เพราะเธอทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้นครับ เธอเปลี่ยนชีวิตผม ความอบอุ่นของเธอไม่ได้มีให้แค่กับผม แต่ยังแผ่ปกคลุมไปถึงครอบครัวผมด้วย เธอทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับคนในบ้านดีขึ้นในระดับนึง ส่วนสิ่งที่ผมทำให้เธอ (ผมมันพวก old-fashioned ผมเขียนจดหมายให้เธอทุกๆอาทิตย์ จนกระทั่งเริ่มทำงานถึงลดมาเป็นสองอาทิตย์ครั้ง เขียนด้วยมือนี่ละครับ จนกระทั่งผมทนความห่วยของไปรษณีย์ไทยไม่ไหว หลังๆเลยเปลี่ยนมาเขียน mail แทน หรือเขียนการ์ดเล็กๆน้อยๆแถมดอกไม้ให้ในโอกาสสำคัญๆ) ผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไปเพราะผมไม่คิดจะทำดีให้เธอมารัก หรือให้เธอใจอ่อนด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว สำหรับผมความดีกับความรักมันเป็นคนละเรื่องกัน ที่ผมคิดไว้คือผมจะรอให้เธอกลับมาก่อน แล้วรอดูท่าทีอีกซักครึ่งปี หรืออาจจะปีนึง ถ้ามัน work หรือไปต่อได้ แล้วเธอโอเค ผมก็คงอยู่ยาว แต่ถ้าไม่ ผมก็คง move on ละครับ ผมเองก็มีอนาคตของผมที่ไม่จำเป็นต้องมีเธอ (ถึงแม้ว่าอยากให้อยู่ด้วยกันมากๆก็ตาม) เขียนไปเขียนมาเริ่มงงเองละครับ เอาเป็นว่าผมควรทำตัวยังไงดีครับ?
PS. ผมชักไม่แน่ใจละว่านี่ผมถามคำถาม หรือเขียนระบายความรู้สึก แต่ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านครับ
ขอคำปรึกษาหน่อยนะครับ ผมควรจะอยู่หรือไป
ในตอนแรกก็แค่อยากรู้จักครับ อยากเอาชนะนิสัยบางอย่างของเธอ แต่พอรู้ตัวอีกทีผมถอนตัวไม่ขึ้นแล้วครับ ผมชอบเธอเข้าให้แล้ว (เธอเป็นคนน่ารัก นิสัยดี) เธอเองก็รับรู้ความรู้สึกของผมครับ เราคุยกันทุกวัน วันๆนึงหลายๆชั่วโมง บางทีผมหลับคาโทรศัพท์ก็มีครับ เธอโทรมาปลุกผมไปทำงานทุกเช้า แล้วผมก็จะโทรหาเธอก่อนเข้านอน เราคุยเล่นกันมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งอย่างกับคนเป็นแฟนกันครับ แต่แน่นอนครับ ถ้ามันแฮปปี้เอดดิ้งผมก็คงไม่มาตั้งกระทู้แบบนี้ใช่มั้ยครับ? ครับ หลายๆคนอาจจะเดาถูก เธอมีแฟนแล้วครับ คบกันมานานพอสมควร (ประมาณ 6 ปี) โชคดีที่ทั้งผมและเธอเราต่างเป็นคนตรงๆกันทั้งคู่ เราก็คุยกันเรื่องนี้ตลอดครับ ผมขออนุญาตบอกก่อนนะครับว่า ไม่จำเป็นที่ทุกคนต้องเห็นด้วยกับมุมมองของผมในเรื่องนี้ ผมเข้าใจดี ในเมืองไทยเรื่องศีลธรรมเป็นเรื่องใหญ่ ถึงแม้ว่าเอาเข้าจริงๆจะหนักไปทางมือถือสากปากถือศีลก็เถอะ แต่สำหรับผม ผมคิดว่าคนเราถ้ายังไม่ได้แต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกัน ถึงแม้ว่าจะเป็นแฟนกัน ต่างฝ่ายต่างก็มีสิทธิ์ที่จะเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง คือสามารถคุยๆศึกษากับคนอื่นได้ในขณะเดียวกัน ประกอบกับผมคิดว่าผมดูแล take care เธอ ได้ดีกว่าแฟนเธอคนปัจจุบันที่ออกๆจะไม่ค่อยใส่ใจเธอ หรือ take her for granted เนื่องจากคบกันมานาน เลยอาจจะคิดว่าไม่ต้องดูแลใส่ใจเธอมากมาย ผมมั่นใจว่าผมดีพอ ผมจึงเลือกที่จะอยู่ในความสัมพันธ์นี้ต่อไป ดูแลเธอต่อไป คุยกับเธอต่อไปครับ ทั้งที้ทั้งนั้นผมไม่ได้ไปยุให้คนเค้าเลิกกันนะครับ ออกแนวผมก็อยู่ของผม รอให้เค้าเลิกกันเองมากกว่า
ส่วนเธอ เธอก็ให้โอกาสผมครับ เธอคุยกับผมตรงๆว่า เธอคบกับแฟนเธอมานานแล้วก็จริง แต่เธอเองไม่สามารถมองเห็นภาพที่เธอกับแฟนเธอจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในระยะยาว (หมายถึงแต่งงานน่ะละครับ) แต่เธอเองก็ชัดเจนว่าเธอมีแฟนแล้ว เธอเองก็ยอมรับว่ายังตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ารู้สึกอะไรกับผมหรือเปล่า เธอเปิดโอกาสให้ผมก็จริง ไม่ได้ปิดตัวเอง แต่เธอเองก็คบใครพร้อมกันสองคนไม่ได้ ความสัมพันธ์ของผมและเธอมันจะเลยขั้นเพื่อนไปก็ต่อเมื่อเธอโสดครับ (ก็จนกว่าเธอจะเลิกกับแฟนเธอคนปัจจุบันน่ะละครับ) เธอยํ้าเสมอว่าไม่ได้คุยกับผมแก้เหงา หรือเอาผมไว้เป็นเพียงตัวคั่นเวลา เราก็เข้าใจกันครับ เราทั้งคู่ต่างก็ยอมรับใน condition ตรงนี้ แล้วเราก็คุยกันเหมือนเดิมตามปกติครับ คุยกันทั้งวันทั้งคืน
จนกระทั่งเมื่อเร็วๆนี้มีเรื่องมากระทบกระทั่งเรานิดหน่อยครับ แฟนเธอมาเยี่ยมเธอ คือไม่มีอะไรเลย เรื่องปกติสำหรับคนเป็นแฟนกัน แต่ผมเองก็อดน้อยใจไม่ได้เหมือนกัน เพราะจะไม่ได้คุยกันซักระยะ ผมยอมรับครับว่าบางทีผมก็เหมือนเด็กน้อย (ถึงเธอจะคอยบอกให้ผมไม่ต้องคิดมากอยู่บ่อยๆก็ตาม) เนื่องจากจิตใจคนไม่ใช่ก้อนหิน จะให้เข้มแข็งอกสามศอกไปทุกวันได้อย่างไร ผมก็เลยอยากได้คำแนะนำหรือความเห็นครับ ว่าผมควรจะอยู่ในความสัมพันธ์นี้ต่อไป คอยดูแลเธอ คุยกับเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ หรือว่าจะค่อยๆห่างออกมา แล้วค่อยๆหายไปจากชีวิตเธอดีครับ? จริงๆผมก็ไม่อยากเลือกแบบหลังเสียเท่าไหร่หรอกครับ พูดตรงๆว่ารู้สึกผูกพันธ์ ต่อให้ไม่ได้เป็นแฟนกัน เป็นเพื่อนหรือน้องสาวก็ยังดี เพราะเธอทำให้ผมเป็นคนที่ดีขึ้นครับ เธอเปลี่ยนชีวิตผม ความอบอุ่นของเธอไม่ได้มีให้แค่กับผม แต่ยังแผ่ปกคลุมไปถึงครอบครัวผมด้วย เธอทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับคนในบ้านดีขึ้นในระดับนึง ส่วนสิ่งที่ผมทำให้เธอ (ผมมันพวก old-fashioned ผมเขียนจดหมายให้เธอทุกๆอาทิตย์ จนกระทั่งเริ่มทำงานถึงลดมาเป็นสองอาทิตย์ครั้ง เขียนด้วยมือนี่ละครับ จนกระทั่งผมทนความห่วยของไปรษณีย์ไทยไม่ไหว หลังๆเลยเปลี่ยนมาเขียน mail แทน หรือเขียนการ์ดเล็กๆน้อยๆแถมดอกไม้ให้ในโอกาสสำคัญๆ) ผมก็ไม่คิดจะเปลี่ยนไปเพราะผมไม่คิดจะทำดีให้เธอมารัก หรือให้เธอใจอ่อนด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว สำหรับผมความดีกับความรักมันเป็นคนละเรื่องกัน ที่ผมคิดไว้คือผมจะรอให้เธอกลับมาก่อน แล้วรอดูท่าทีอีกซักครึ่งปี หรืออาจจะปีนึง ถ้ามัน work หรือไปต่อได้ แล้วเธอโอเค ผมก็คงอยู่ยาว แต่ถ้าไม่ ผมก็คง move on ละครับ ผมเองก็มีอนาคตของผมที่ไม่จำเป็นต้องมีเธอ (ถึงแม้ว่าอยากให้อยู่ด้วยกันมากๆก็ตาม) เขียนไปเขียนมาเริ่มงงเองละครับ เอาเป็นว่าผมควรทำตัวยังไงดีครับ?
PS. ผมชักไม่แน่ใจละว่านี่ผมถามคำถาม หรือเขียนระบายความรู้สึก แต่ยังไงก็ขอบคุณที่อ่านครับ