วันนี้ขาอ่อนอย่างผมตั้งใจไว้ว่า  จะไปเก็บสามรอบสนามเขียว
ซึ่งปกติผมเองจะปั่นอยู่แค่สองรอบต่อเนื่อง  ปั่นเสร็จ เหนื่อยกำลังดี
  
แต่ชีวิต  ต้องมีการพัฒนา  ใครสักคน ได้กล่าวไว้

ก็เลยจะลองดูว่า  สามเดือนกว่าๆ หลังจากเริ่มปั่น
แบบซ้อมบ้าง ไม่ได้ซ้อมบ้าง ตามแต่เวลาจะอำนวย  ดูสิ จะไปได้แค่ไหน

วันนี้ถึงสนาม 6 โมงกว่าๆ คนมาปั่นกันแยะพอสมควร

สองรอบแรก  ผ่านไปได้แบบสบาย  แต่พอชีวิตบนหลักอาน  เริ่มเข้าสู่ชั่วโมงที่สองนั้นแหละ

เห็นนรกอยู่รำไร   ต้นขาเริ่มล้า  ลมก็แรง  ยิ่งปั่น ยิ่งหอเหี่ยว

พอผ่านหลักกิโลที่ 10 กว่าๆ รู้ตัวว่าถ้าฝืนต่อไปไม่รอดแน่  
ก็เลยปั่นประคองตัวที่ความเร็วประมาณ 20-23 เพื่อให้มีชีวิตรอดถึงปลายทาง ที่เหลืออีกร่วม 10 กิโล

ระหว่างที่ปั่นต่อสู้กับแรงลมอยู่นั้น  สายตาผมก็พลันไปเห็นนักปั่นสองท่าน แวะพักอยู่ที่ร่มต้นมะพร้าวข้างทาง

เพียงเห็นแว่บเดียว  ผมจำได้ทันที โดยที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน

ป๋าโรจน์กับป้าแป้น  

ผมแวะเข้าไปทักทันทีโดยไม่ลังเล  ได้พูดคุยกันอยู่พักนึง ผมก็แยกตัวมาปั่นต่อ

แถมป๋ายังให้ยาวิเศษกับผมมาเม็ดนึง

ไม่น่าเชื่อ  ผมเองจากที่หมดแรงปั่น  พอได้พักพูดคุยอยู่กับป้าและป๋าเพียงแว่บเดียว  ก็กลับมามีแรงปั่นต่อไปได้  แถมบ๊วยหวานที่ได้มา  มันชุ่มคอชื่นใจจริงๆ

แล้วเพื่อนๆ ล่ะ  เวลาปั่นเหนื่อยๆ จนแถบจะไม่มีแรงกดบันได
เคยเจอเหตุการณ์อะไร  ที่เข้ามาเพิ่มกำลังใจ  และมีแรงปั่นต่อกันบ้างไหมครับ


ปล. วันนี้เก็บสามรอบได้ดีกว่าที่ตั้งใจไว้นิดนึง  ได้สถิติมาที่ เวลา 2:44.35 AV 25.5  70.5 km  แต่บอกอย่างไม่อายเลยว่า  เมื่อยต้นขามั่กมาก