ความรักเป็นอะไรที่ออกแบบไม่ได้จริงๆค่ะ ฉันเป็นคนที่เชื่อมั่นมากไปไหม ทำให้ฉันได้เสียคนที่ฉันคิดว่าฉันชอบเขาจริงๆไป แม้แต่โอกาสอีกสักครั้งก็ไม่มีมา เริ่มจากฉันรู้จักเขามาสักพัก เราคุยกันถูกคอค่ะ แต่ด้วยความเจ็บที่ฉันเคยได้รับมา ทำให้ฉันปิดกั้นตัวเอง เราก็คุยๆกันตลอดค่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขมาก ทำให้ฉันลืมอะไรหลายๆอย่างไปเลย แต่ด้วยความงี่เง่า ขี้หึงในเรื่องที่ไม่น่าหึงเลย ทำให็ฉันเสียเขาไป แรกๆฉันก็ทนได้นะ คิดแต่ว่า ก็คงจะเหมือนที่ผ่านๆมามั้ง เดี๋ยวก็ลืม แต่ครั้งนี้กลับไม่เป็นอย่างนั้นค่ะ ลืมไม่ได้ คิดถึงตลอด ความเข้มแข็งไม่มีแล้วค่ะ หลังจากที่ตัดสินใจลบเบอร์ ลบไลน์ ลบเฟสเขา ก็เริ่มหาเฟสเขาใหม่ กระหน่ำส่งข้อความหาเลยค่ะ ทั้งดราม่า อ้อนวอน ง้อ ชนิดที่ให้ตายเถอะ ไม่เคยง้อใครเลยจริงๆ ง้อ อ้อนวอนอยูjเกือบเดือนก็ไม่เป็นผลค่ะ โทรไปเขาก็ไม่รับ ต้องโทรหลายๆๆครั้ง เขาถึงจะรับ จนเมื่อวานก่อนไปทำงาน ได้ตัดสินใจโทรไปหาอีกครั้ง เขาก็รับนะ เเต่น้ำเสียงเหมือนเขาไม่อยากคุย เหมือนรำคาญ เราเลยตัดสินใจแล้วล่ะว่าจะเลิกยุ่งแล้วค่ะ เพราะมันไม่มีทางไหนให้ไปต่อได้เลย เขาใจเเข็งมากค่ะ ทำตัวเองทั้งนั้น  ตอนนี้พยามยามทำใจอยู่ค่ะ แต่ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน พยายามลืมเขาอยู่ค่ะ  ไม่รู้จะทำได้แค่ไหน กลัวใจตัวเอง  ต้องกดเบอร์โทรหาเขาอีก T______T