เรามีน้องชายคนนึงอยู่ ม 5 กำลังเป็นวัยรุ่น นิสัยก้าวร้าว อคติคนง่าย ไม่มีเหตุผล เวลาพ่อแม่เตือนจะไม่ฟัง บางทีพ่อแม่เตือน โมโห ไม่พูดคุยกับพ่อแม่เป็นอาทิตย์ แต่พอเดือดร้อนสุดๆก็เลยยยอมคุยด้วยเพราะน้องต้องการ "ขอตัง" ยอมรับเลยว่าแม้บ้านเราเป็นครอบครัวข้าราชการแต่จะเข้มงวดกับลูกสาวมาก ส่วนลูกชายจะเลี้ยงแบบตามใจไม่กล้าดุด่า ยอมรับว่าาน้องชายเสียนิสัยตั้งแต่เด็ก คือไม่พอใจอะไรจะร้องไห้และพ่อแม่จะโอ๋และมอบสิ่งของที่ลูกต้องการให้ ไม่เคยตีหรือดุด่าว่าแรงๆ.....เราเป็นพี่สาววแท้ๆน้องคนนี้ เมื่อวานทะเลาะกันเพราะน้องตะคอกใส่เราึ่ซึ่งกำลังคุยกับพ่ออยู่อย่างมีความสุขในรถว่า "รำคาญโว้ย คุยแต่เรื่องของตัวเองอยู่ได้" ประมาณนี้ โชคดีแค่ไหนแล้วที่มันไม่ขึ้นกูใส่  พ่อแม่เราสะดุ้งกันทั้งรถ เราเหลืออดเลยตักเตือนน้องไปว่าอย่าขั้นเสียงใส่พี่กับพ่อแม่ได้ไหม พี่ไม่ชอบคนเสียงดัง พี่คุยเรื่องอะไรก็เรื่องของพี่ อย่ายุ่งได้ไหม ต่างคนต่างอยู่สงบๆได้ไหม  แล้วพูดว่า ถ้าเจอคนที่ชอบตะคอกใส่คนอื่นแรงๆนะ ถ้ามันโดนรถชน จะปล่อยให้ตายเลย(เราเหลืออดจริงๆเป็นครั้งแรกที่เราเตือนน้องแรงๆ) น้องมันคงโกรธ แต่มันมักจะคิดว่าเราผิดเสมอ จนกระทั่ง....เราต้องขอโทษที่ตักเตือนน้องมัน พอผ่านไปสัก 1 ชั่วโมง ต่างคนต่างอยู่ เราถามน้องว่า กินข้าวไหม....น้องไม่ตอบ เราถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่ยอมพูดกับพี่ เราก็จับไหล่จับแขนน้องตามปกติ แบบพี่น้องแท้ๆ....ปรากฎว่ามันใช้กำลังรุนแรงกับเรา  เราก็ถามตัวเอง เด็กวัยนี้ไม่ชอบให้เพศตรงข้ามจับเนื้อต้องตัวหรือเปล่า เราผิดอะไร แล้วทำไมในเมื่อเราไม่ผิดเราต้องขอโทษน้องก่อน ที่ขอโทษน้องก่อนเพราะแม่ด่าเราว่าไปตักเตือนน้องทำไม เห็นไหมมีเรื่องเลย ถ้ามันตะคอกใส่พ่อแม่ใส่ลูก ลูกก็อยู่นิ่งๆสิให้มันอารมมณ์เย็นเอง แล้วไม่ต้องไปยุ่งกับมันเดี๋ยวมันจะใช้กำลังเอา เพราะเราเป็นถึงอาจารย์มหาลัย ด้วยความเปนครูเห็นอะไรไม่ดีเลยเตือนไปด้วยความหวังดี สรุปเราผิด? และพ่อแม่ไม่อยากใให้เราตักเตือนน้องเพราะน้องเป็นคนอารมณ์รุนแรง   ล่าสุดน้องด่าพ่อในวันพ่อว่า โง่  พ่อก็ไม่พูดอะไรเพราะไม่อยากมีเรื่องกับน้อง  ท่านคิดว่าเราควรทำอย่างไรดีน้องไม่คุยกับเรามาหลายวันแล้ว หรือไม่ต้องสนใจ ชีวิตใครชีวิตมัน ถ้าน้องเงียบก็เงียบใส่เลย(ยกเว้นถ้าน้องไม่ไหวจริงๆมันจะขอเงินเราก่อน)