สวัสดีค่ะ มีวิธีแก้นิสัยแบบนี้ รึรู้ว่าเราป่วยเป็นจิตเวช รึการควบคุมจิตใจเรามันไม่โอเค เราควรพบแพทย์ไหมคะ
คือเราทะเลาะกับครอบครัว เรานั่งรถกันกลับบ้านค่ะ (เราเป็นคนนั่ง) 1 เป็นคนนั่งข้างหน้า 2 เป็นคนขับค่ะ ที่อยู่ในรถวันนั้นเป็นบทสนทนา เป็นตัวเลข และก็คนที่พูดถึงเป็น หมา กับ แมว 12กับสองเป็นคนในครอบครัวเรานะคะ เรื่องเริ่มจากที่2คนขับพูดขึ้นมาว่า สงสารหมาจังเลย เขาก็ไม่มีใคร เราเห็นด้วยเลยพูดต่อว่าจริงเราก็สงสารเขาก็มีกันไม่กี่คนในครอบครัว (เราเลยไล่พูดชื่อ) 1 ก็พูดขึ้นมาเขาจะมีอะไรเยอะแยะ ไม่ก็เขาจะมีเยอะไปทำไม เราก็เห็นด้วยนะคะ เราเลยตอบไปว่า ก็จริง ประมาณนี้ค่ะหลังจากเราตอบ 1 ก็พูดขึ้นมาว่าแบบใส่อารมณ์ประมาณว่า จะไปสงสารหมาทำไมสงสารแมวดีกว่า เราก็เลยขึ้นโมโหเพราะลึกๆในใจเราสงสารแมวว่าชีวิตเขาไม่เหลือใครจริงๆเก็บไว้ในใจมาตลอดน่ะค่ะ แมว เป็นคนใกล้ตัวกว่านะคะ หมา เป็นญาติห่างๆค่ะ เราเลยโมโหใส่ 1 ไปค่ะ ประมาณมาว่ารู้ได้ไงว่าเราไม่สงสาร พอที่นี้ 1 ก็พูดขึ้นมาว่าไม่อยากคุยกับเรา ฟิวแบบเหลืออด ประมาณนี้ค่ะ พอทีนี้เราก็ไม่เข้าใจว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ หลังจากนั้นสองก็พูดขึ้นมาว่า 1 ก็แค่บอกเราเอง เราก็เลยงงว่าบอกแบบนี้คือจะสื่ออะไร พอทีนี้คุยกันไปเราก็เลยไม่อยากเถียงแล้ว เลยเงียบ พอทีนี้เขาก็ตัดจบบทสนทาว่า สงสารก็สงสาร ตะคอก แบบประชดประมาณนี้ค่ะ เราไม่รู้ต้องจัดการความรู้สึกยังไงเราคิดมากไปรึป่าวคะ เราไม่ชอบที่เวลาทะเลาะต้องจบด้วยการโดนพูดประชดอะไรแบบนี้ 1 เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ไร้สาระก็ตาม อย่างเรื่องนี้เราก็ว่ามันไร้สาระนะคะ แต่เราอยากรู้ความคิดเห็นของคนอื่นว่ามุมมองเรามันเพี้ยนรึผิดพลาดตรงไหน มีวิธีแก้มั้ยคะ เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไหร่ แล้ว 1 กับ 2 หลังจากพูดจบเขาก็คุยกันอย่างสนุกสนานเหมือนไม่มีเราบนรถไปเลยน่ะค่ะ ทุกครั้งที่ทะเลาะเราเหมือนเป็นคนนอกตลอดเลย มีวิธีจัดการความรู้สึกตัวเองยังไงไหมคะ ไม่ให้คิดลบรึคิดแบบนี้ ยาวเลยขอโทษที่รบกวนเวลามากๆนะคะ