กระทู้นี้เป็นกระทู้สปอยล์เฉพาะกิจเท่านั้น ไม่ได้กะจะตั้งเป็นขาประจำนะครับ

ตอนที่ 9 - เสียงที่สั่นพ้อง



เพียงแค่ตัวโน้ตตัวแรกดังขึ้นเท่านั้น อนาคตของเด็กผู้หญิงคนนึงก็ถูกกำหนดขึ้นทันที

เพียงแค่ได้ยินการแสดงของโคเซย์ เอมิก็ประกาศออกมาทันทีว่าโตขึ้นเธอจะเป็นนักเปียนโน
แม้ว่าเธอนั้นจะเป็นคนที่มีพรสวรรค์หลากหลาย แต่เธอก็เลือกที่จะละทิ้งทางเลือกอื่น ๆ ทั้งหมดไปอย่างไม่ใยดี



เพียงแค่ได้ยินก็ทำให้อยากจะเป็นนักเปียนโน หนูจะสามารถเล่นเปียนโนแบบนั้นได้หรือเปล่าคะ

นั่นคือคำพูดแรกที่เอมิพูดกับครูสอนเปียนโนที่คุณแม่พาไปหา
แต่เมื่อเธอลองจิ้มเปียนโนเป็นครั้งแรก เสียงของมันกลับไม่น่าฟังอย่างที่คิด
แตกต่างกับทิวทัศของทุ่งดอกทานตะวันที่เกิดจากเสียงบรรเลงของโคเซย์อย่างชัดเจน



เพื่อที่จะได้เล่นเปียนโนได้แบบเดียวกับเด็กคนนั้น
เพื่อที่จะได้ไปยืนอยู่บนเวทีเดียวกับเด็กคนนั้น
สักวันหนึ่งฉันคงจะได้เห็นทิวทัศน์แบบเดียวกับเด็กคนนั้นได้อย่างแน่นอน
และแล้วการแสดงของเอมิก็จบลงพร้อมกับเสียงปรมมือกึกก้อง



ฉันน่ะ...

เอมิเดินตรงมากระชากคอเสื้อโคเซย์ทันที่ที่การแสดงของเธอสิ้นสุดลง
ทาเคชิลุ้นตัวโก่งว่าเอมิจะสารภาพรัก แต่สุดท้ายก็ต้องผิดหวังเพราะเอมิกลับขอโทษแล้วเดินจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้คงไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไร เพราะฉันได้ถ่ายทอดความรู้สึกทั้งหมดผ่านทางเสียงเปียนโนไปแล้ว




ช่วงพักเบรค
คาโอริ - โด๊บยา
ซึบากิ - กังวลแทนโคเซย์
วาตาริ - ส่องสาว
โคเซย์ - นั่งคิดถึงการแสดงของทาเคชิกับเอมิ



นักเปียนโนทั้งสองหน่อเห็นโคเซย์เข้าร่วมการแข่งทั้งทีเลยจงใจเลือกเพลงที่เล่นยากเพื่อเป็นการท้าชน
แต่มารอบนี้โคเซย์กลับเลือกเพลงที่เล่นง่ายมาประกวด แตกต่างจากเมื่อก่อนที่มักจะใช้เพลงยากเพื่อโกยคะแนน
ทำเอานักเปียนโนทั้งสองต่างก็ขัดใจไปตาม ๆ กัน



ส่วนที่มาของการเลือกเพลงที่ผิดธรรมชาติของโคเซย์ก็คือการหมุนดินสอของคาโอรินั่นเอง

จะเพลงไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ ขอแค่ได้เข้าร่วมการประกวดก็พอแล้ว



ขอแค่ได้เข้าไปอยู่ในที่ ๆ เหมาะสม ก็จะเกิดแรงผลักดันได้แล้ว
ไม่มีทางที่หมอนั่นจะทนอยู่เฉยได้หรอก
นักเปียนโนคนอื่น ๆ เองก็จะไม่ยอมให้หมอนั่นหยุดเช่นเดียวกัน
ยังไงเสียอาริมะก็เป็นนักดนตรีล่ะนะ




โคเซย์เดินไปที่หลังเวทีพลางคิดถึงการแสดงก่อนหน้า
การแสดงที่สามารถเข้าถึงจิตวิญญาณของเขาได้เช่นเดียวกับคาโอริ

เข็มของนาฬิกาจะเริ่มเคลื่อนไหวอย่างแน่นอน เวลาจะเริ่มเดินแล้วล่ะ

_{*ซึบากิเคยบอกว่าเวลาของโคเซย์หยุดเดินตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนที่เลิกเล่นเปียนโน}




ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าดนตรีจะมีสีสันได้มากถึงเพียงนี้

โคเซย์เดินขึ้นเวทีท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้อง


แต่แล้วโคเซย์ก็มาชะงักให้กับตุ๊กตาน้องแมวที่จ้องหน้าราวกับจะถามเขาว่า

พร้อมจะออกเดินทางแล้วรึยัง



ย้อนอดีตไปสมัยยังเด็ก
ซึบากิชวนโคเซย์ไปเล่นดอดจ์บอล แต่โคเซย์ปฎิเสธเนื่องจากว่าต้องซ้อมเปียนโน
ซึบากิถามถึงรอยฟกช้ำตามตัวโคเซย์ แต่โคเซย์ก็บอกปัดไปว่าตัวเองซุ่มซ่ามชนนู่นชนนี่
แถมคุยยังไม่ทันจบก็โดนคุณแม่ตามตัวกลับไปซ้อมเปียนโนต่อ



ตัดไปสมัยที่แม่ของโคเซย์นอนโรงพยาบาล
โคเซย์รีบวิ่งเอาประกาศนียบัตรรางวัลชนะเลิศไปให้แม่ดู
เมื่อได้ยินแม่บอกว่ารางวัลของโคเซย์เป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับแม่ โคเซย์จึงตัดสินใจอย่างแน่วแน่

ถ้าการที่ผมได้ที่หนึ่งจะทำให้คุณแม่รู้สึกดีแล้วล่ะก็ ไม่ว่าจะอีกสักกี่ครั้งผมก็จะเอาที่หนึ่งมาให้ได้



โคเซย์ข่มความกลัวแล้วเริ่มบรรเลง

กลับมาแล้ว นักเปียนโนไร้พ่ายที่ฉันนับถือ อาริมะ โคเซย์

กลับมาแล้วสินะ การเล่นที่แม่นยำราวกับกระจกที่สะท้อนโน้ตเพลง
เปียนโนที่หนักแน่นราวกับเสตนเลส อาริมะ โคเซย์เมื่อสองปีที่แล้ว


ตัวตนที่แท้จริงของเธอน่ะ อยากจะบรรเลงแบบไหนหรอ

ที่ผมเล่นอยู่ตอนนี้น่ะ ไม่ได้แตกต่างจากเดิมเลยสักนิด

แบบนั้นแหละดีแล้ว
นักดนตรีควรจะเป็นกระจกที่สะท้อนตัวโน้ตออกมา
และถ้าไม่ทำแบบนั้นก็ไม่ชนะหรอก
ลูกกำลังจะเอาที่หนึ่งมาให้แม่อีกใช่ไหมจ๊ะ โคเซย์


ย้อนอดีตไปตอนที่โคเซย์ออกมาซื้อของกินนอกบ้าน
เพราะคุณแม่ไม่อนุญาตให้ใช้มีดทำครัว ส่วนคุณพ่อต้องเดินทางตลอด โคเซย์เลยออกมาซื้อแซนด์วิชกิน
ซึบากิเห็นแบบนั้นแล้วกลัวขาดสารอาหาร เลยบอกว่าจะเอาของกินไปให้
ส่วนวาตาริถามถึงอาการของแม่โคเซย์เพราะได้ยินมาว่าพักหลังมานี้อาการไม่ค่อยดีนัก
โคเซย์จึงได้แต่กล่าวโทษตัวเอง

เป็นเพราะผมเอง...



คุณแม่โกรธผมเพราะผมไม่สามารถเล่นได้ตามที่ท่านต้องการ อาการก็เลยยิ่งทรุดหนักลง
เพราะฉะนั้นผมจึงต้องเอาที่หนึ่งมาให้ได้ คุณแม่จะได้อาการดีขึ้น

หลังจากนั้นโคเซย์ก็เลยกวาดเอาที่หนึ่งของทุกการแข่งขันมา ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์เสีย ๆ หาย ๆ ของผู้คน



และแล้ววันหนึ่งคุณแม่ของโคเซย์ก็สามารถออกจากโรงพยาบาลมาชมการแข่งขันของเขาได้
โคเซย์ดีใจมากถึงกับเอาไปคุยกับเพื่อน ๆ พร้อมกับบอกอย่างร่าเริงว่า

เพื่อให้คุณแม่อาการดีขึ้น เพื่อให้คุณแม่มีความสุข ผมจะมอบการบรรเลงที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้เป็นของขวัญเลยล่ะ



แต่ผลสุดท้ายโคเซย์กลับถูกแม่ตบตีท่ามกลางสายตาของผู้คน เนื่องจากโคเซย์ใส่อารมณ์เข้าไปในการบรรเลง ไม่เล่นตามตัวโน้ต
แม้ว่าผู้คนรอบข้างจะพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าการแสดงครั้งนั้นเป็นการแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุดของโคเซย์ก็ตาม

--ยาวเกิน---