เคยคิดมั้ยคะเวลาที่เราแอบรักใครสักคนนึง แล้วเราได้คุยกัน ได้ปรึกษากันในหลายๆเรื่อง ทำให้เรารู้สึกว่าเค้าคงให้ความสำคัญกับเราในระดับนึง ก็แอบฟินกันไป บางคนก็รู้สึกว่าได้แค่นี้ก็ดีแล้ว บางคนก็อยากให้มันก้าวหน้าไปอีกเรื่อยๆ สำหรับเรา เคยคิดนะคะว่า ตอนที่เค้ามีความสุขเค้าจะไม่คิดถึงเราก็ไม่เป็นไร แต่ตอนที่เค้ามีความทุกข์แล้วเค้าคิดถึงเราเป็นคนแรก เราจะรู้สึกดีมาก คือมันหมายถึงว่าไม่ว่าเค้าจะเดินต่อไปไกลแค่ไหน ไม่ว่าเค้าจะเดินไปกับใคร แต่วันใดที่เค้าเจออุปสรรค เจอกับความทุกข์แล้วเค้าหันกลับมาจะเจอเรายืนอยู่ที่จุดเดิมที่เราเคยอยู่เพื่อรับฟังเค้าเสมอ แต่เคยคิดมั้ยว่าการที่เราต้องยืนอยู่ที่เดิมเพื่อมองดูเค้าเดินไปข้างหน้าในทุกๆวันอย่างนี้ เรารู้สึกดีแล้วจริงๆเหรอ บางทีก็รู้สึกสมเพชตัวเองนะคะ ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ เค้าจะเคยคิดถึงความรู้สึกเราบ้างมั้ย แล้วชีวิตของเราล่ะ ไม่ควรเดินไปข้างหน้าเหรอ นี่หรือคือสิ่งที่เราเคยพูดไว้ว่าแค่เค้าทุกข์ใจแล้วคิดถึงเราเป็นคนแรก เราจะดีใจมาก....
    ใครที่เคยคิดอย่างนี้บ้างคะ ทำได้ตามที่คิดมั้ย เคยรู้สึกเหมือนเราบ้างมั้ย ช่วยแชร์หน่อยค่ะ แบบว่ากำลังนอยด์เต็มที่เลย

ปล.อาจดูงงๆนะคะ ไม่ใช่คนเขียนอะไรเก่งนัก ความรู้สึกล้วนๆ