กำลังคบหาอยู่กับผู้ชายคนนึง
ไม่สิ เราคุยๆกันแต่เราไม่ได้เป็นไรกัน
เค้าก็เป็นผู้ชายน่ารักคนนึง นิสัยดี ขี้งอลด้วย
เรามีความสุขมากทุกครั้งที่เราคุยหรือได้เจอกัน
โคตรเหมือนฝัน รู้สึกเหมือนตัวเองโชคดี

แต่...
เค้าเรียนอยู่เมืองนอก
ระหว่างที่เค้าไปเรียนต่างแดน เราก็วิดิโอคอลคุยกันทุกวัน ไปไหนมาไหนก็บอกกัน
และมันก็เป็นแบบนี้ทุกๆวัน เราคิดว่าเรารอเค้าได้ เราเลือกที่จะรอ อย่างน้อยๆไว้เค้าปิดเทอมกลับมาไทย  
เราก็ได้เจอกัน และปิดเทอมของเค้าก็มาถึง เค้ากำลังกลับมาไทย เราดีใจมากที่เราจะได้เจอกัน อยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน

แต่...
ความจริงไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เค้ากลับมาไทย
เค้าก็มีอะไรๆต้องรับผิดชอบ ต้องไปทำเยอะแยะ  จนเวลาคุยเราก็น้อยลง  เราจะคุยหรือเจอกันได้ เราก็ต้องเป็นฝ่ายรอเค้าอีกเช่นเคย
เราอดทนรอมาตลอดเพื่อจะได้เจอกัน แต่ความอดทนที่ผ่านมาเหมือนกลายเป็นศูนย์ เราคุยกันน้อยลง รู้สึกห่างกันไกลมากกว่าตอนเค้าไม่ได้อยู่ไทยอีก

เราก็แอบคิดนะว่าเค้าเห็นเราสำคัญบ้างมั้ย?
เราแอบน้อยใจ ร้องไห้ทุกวัน เราอยากเจอ เราโคตรคิดถึงเค้าเลย มันโคตรทรมานเลยกับการรอในครั้งนี้
จนการรอนี้ก็ถึงจุดเหนื่อยของมัน เราร้องไห้จนเราสงสารตัวเอง เราเหนื่อยกับสิ่งที่เป็นอยู่

ก่อนหน้านี้เราก็คุยกัน เราเคยบอกเค้าว่าเราเหนื่อยที่ต้องรอแล้ว บลาๆ
คำตอบที่เราได้กลับมาคือคำขอโทษ
เค้าบอกเค้าทำให้เต็มที่ได้เท่านี้ เค้ามีอะไรต้องรับผิดชอบ


พอได้ยินแบบนั้น เราโคตรจุก คำตอบเค้าเหมือนจะบอกว่า เราต้องรอต่อไป...
พอมาถึงวันนึง เราตัดสินใจจบความสัมพันธ์ เราบล็อคไลน์ ลบเฟส เพื่อไม่ต้องติดต่อกัน...
โคตรทรมานไปอี้กกกกกกกกกกกกก
มันไม่ได้เสียใจกับการต้องรอ

แต่...
มันเสียใจกับการต้องลืม พยายามลืม พยายามทำใจ
เวลาผ่านไปหลายวัน เราโคตรเสียใจ โคตรคิดถึงแต่เราก็ทำได้แค่คิดถึงเค้า แต่นั้นจริงๆ  

เรางี่เง่ามากหรอ เราผิดมั้ยที่เราทำแบบนั้น ...